Μεγαλοβδομαδιάτικες ποιήσεις

Αντώνης Παπαβασιλείου 

ΕΝΕΠΛΗΣΘΗΜΕΝ ΤΟ ΠΡΩΪ

Το αλληλουάριο

πάλι κελαηδάει

αγωνία.

ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΕΚΠΙΠΤΕΙ

Τέτοιο γυάλισμα

τ’ ασημένια κέρματα!

Και τι καλά 

που πλέκουν την αγχόνη.

ΝΥΞ ΜΟΙ ΥΠΑΡΧΕΙ

Η μύρον βαστάζουσα

βοά. Κάμφθητι.

Κι Εσύ 

την ακούς-

σκορπίζοντας αυγές.

ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΛΑΩΝ ΣΥΝΗΧΘΗΣΑΝ

Νύχτα στον Κήπο.

Θρόμβοι, μαχαίρια και ξύλα.

Ο Μάλχος. Το φίλημα.

Σκοτεινιάζει.

Η ΖΩΗΦΟΡΟΣ ΣΟΥ ΠΛΕΥΡΑ

Μα τι παράδοξη ορθογραφία Κύριε-

καρφιά και λόγχη, ραπίσματα, γέλωτες, βρισιές. Οδύνη.

Έτσι γράφεις την Ανάσταση;

ΔΕΙΞΟΝ ΜΟΙ ΤΗΝ ΣΕΑΥΤΟΥ ΔΟΞΑ

Πικρός ανοιξιάτικος τάφος.

Σιγή Σαββάτου.

(Μα ο Λόγος, ήδη, στρώνει Πανηγύρι).

ΟΡΘΡΙΣΩΜΕΝ ΟΡΘΡΟΥ ΒΑΘΕΩΣ

Τα τσόφλια του Άδη

συντρίβεις,

αγαπώντας.