© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Σάββατο 11 Ιουνίου 2016

Η Νήσος Έλλις (Ellis Island) στην "Ιστορία Εικονογραφημένη" (τεύχος 576)

Μας πληροφορεί μες από το ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ

Η Νήσος Έλλις (Ellis Island), στα ανοιχτά του Μανχάταν, υπήρξε ο κύριος σταθμός υποδοχής των μεταναστών που έφταναν στην Αμερική από τα τέλη του 19ου αιώνα και κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20ού.

Όταν άνοιξε η Νήσος Έλλις, την 1η Ιανουαρίου του 1892, σημειωνόταν μια σημαντική μεταβολή στη μετανάστευση προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Καθώς οι αφίξεις από τη βόρεια και δυτική Ευρώπη (Γερμανία, Ιρλανδία, Βρετανία, σκανδιναβικές χώρες) μειώνονταν, όλο και περισσότεροι μετανάστες κατέφθαναν από τη νότια και την ανατολική Ευρώπη. Αυτή η νέα γενιά περιλάμβανε Εβραίους, οι οποίοι ήθελαν να αποδράσουν από την πολιτική και οικονομική καταπίεση στην τσαρική Ρωσία και την ανατολική Ευρώπη (κάπου 484.000 αφίχθησαν μόνο το 1910), και Ιταλούς, οι οποίοι ήθελαν να αφήσουν πίσω τους τη φτώχεια που βασίλευε στη χώρα τους. Υπήρχαν ακόμη Πολωνοί, Ούγγροι, Τσέχοι, Σέρβοι, Σλοβάκοι και Έλληνες, αλλά και Σύριοι, Τούρκοι, Αρμένιοι κ.ά.. Όλοι τους ήλπιζαν πως στον Νέο Κόσμο τούς περίμενε η μεγάλη ευκαιρία.

Ώς τις 12 Νοεμβρίου του 1954, οπότε έκλεισε, η Νήσος Έλλις υποδέχθηκε πάνω από 20 εκατομμύρια μετανάστες. Οι περισσότεροι απ' αυτούς που έπαιρναν την πολυπόθητη άδεια, εγκαθίσταντο –τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια– στη Νέα Υόρκη και το Νιου Τζέρσεϊ. Από το 1924 χρησιμοποιήθηκε μόνο για κρατουμένους και πρόσφυγες. Η υποδοχή των συνηθισμένων μεταναστών γινόταν σε άλλους σταθμούς.

Όλα αυτά τα χρόνια, οι άνθρωποι που έφταναν με τα καράβια έξω από τη Νέα Υόρκη περνούσαν από ιατρικές εξετάσεις και, ανάλογα με τα αποτελέσματα, οι αρχές τούς επέτρεπαν την είσοδο ή τους «επιβίβαζαν» ξανά στα καράβια. Η Αμερική είχε τότε ανοιχτά, σε μεγάλο βαθμό, σύνορα, στην προσπάθειά της να ενισχύσει πληθυσμιακά την απέραντη χώρα που απλωνόταν πέρα από την ανατολική ακτή.

Από το 1890 μέχρι το 1924, περισσότεροι από μισό εκατομμύριο Έλληνες έφτασαν στη Νήσο Έλλις, και υπολογίζεται πως σχεδόν οι μισοί επέστρεψαν κάποια στιγμή στην Ελλάδα. Οι Αμερικανοί δεν τους έτρεφαν ιδιαίτερη συμπάθεια, ο ρατσισμός υπήρξε μεγάλος. Τους αποκαλούσαν «λιγδιάρηδες» και «βρωμοέλληνες», ενώ στο Νότο οι Έλληνες βρέθηκαν στο στόχαστρο της Κου-Κλουξ-Κλαν, και οι νόμοι που ψηφίζονταν για τους μαύρους ίσχυαν και γι’ αυτούς, καθώς δεν θεωρούνταν λευκοί.

Κατά κάποιον τρόπο, η νήσος Έλλις λειτούργησε και ως μία κολυμπήθρα, καθώς πολλοί άνθρωποι απέκτησαν εκεί ένα νέο όνομα. Λέγεται πως, αν κάποιος από τους υπαλλήλους δεν μπορούσε να εκφέρει το όνομα ενός μετανάστη, το άλλαζε κατά προσέγγιση σε κάτι πιο σύντομο και απλό. Ιδιαίτερα αν ο νεοφερμένος δεν ήξερε να γράφει και να διαβάζει Αγγλικά.

Σήμερα στη Νήσο Έλλις στεγάζεται το Μουσείο Μετανάστευσης των ΗΠΑ, μνημείο μιας μεταναστευτικής εποποιίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails