Τελευταίος ασπασμός στην ποιήτρια Μάχη Μουζάκη (1920-9.11.2016)

Εκφωνήθηκε από τον π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ, κατά την Εξόδιο Ακολουθία της Ποιήτριας 
(Ναός Αγίου Γερασίμου των Κήπων της Ζακύνθου, 13.11.2016)

Μετά πολλής λύπης συνοδεύουμε στη γη «εξ ής ελήφθη» την Άνθρωπο και Ζακυνθινή Ποιήτρια ΜΑΧΗ ΜΟΥΖΑΚΗ, η οποία «εξεμέτρησε το ζην» λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 9^ης Νοεμβρίου 2016, στην πολύ βαθεία ηλικία των 96 χρόνων. Όμως -καθώς έχει ειπωθεί- ο Ποιητής δεν έχει ηλικία. Ανήκει στο Χθες και κυρίως το Αύριό του. Απλώς, καθ' όλη τη ζωή του (η οποία συχνότατα αποδεικνύεται βίος αβίωτος) κονταροχτυπιέται με το Σήμερα του κόσμου του, ενός κόσμου -συχνά πυκνά- άκοσμου και δύσοσμου.

Η Μάχη αντιμαχόταν ανέκαθεν το Ολίγο και το Χαμερπές, το Άδικο και την Ευτέλεια του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού και των εωσφορισμών του, τον αναίσχυντο ιμπεριαλισμό των κατ’ όνομα δυνατών (μάλλον, δυναστών) του πλανήτη μας, το λιγόστεμα της ανθηρής μεγαλοπρέπειας της προσεισμικής Ζακύνθου και των πάλαι ποτέ ευωδιαστών Κήπων της, τον λιμνάζοντα Έρωτα και την απώλεια της όντως Αγάπης. Διότι, όπως η ίδια έγραφε, 

«Μόνο των ποιητών η ανάσα 

μοσκοβολάει ουρανό 

και σας νικάει 

κρατώντας την ισορροπία 

του ανθρώπινου».

Η Μάχη έκαμε στίχο και ποίημα ακριβό ανθρώπους της Ζακύνθου και του πλανήτη, απωθημένους στην παρασκιά της τοπικής ή της συλλογικής Ιστορίας, διέσωσε αισθήσεις και αισθήματα από το παρελθόν προς το Αιώνιο, αγάπησε πολύ την δημιουργικότητα και αγαπήθηκε εξίσου από την κριτική της Ποίησης, στον αιώνα της είδε κι έζησε συγκλονιστικές ανατροπές τόσες και τέτοιες, ώστε εντέλει τα απώθησε όλα και δεν θυμόταν τίποτε. Προσωπικά την θυμάμαι, πριν λίγα χρόνια, οπότε είχε ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι στην Αμνησία, να θυμάται και να μου διαβάζει -εκεί στην κάμαρα των βιβλίων της, στο γαλάζιο σπιτάκι των Κήπων του Τζάντε μας- μόνο ποιήματά της. Είχε εισοδεύσει πια, κυριολεκτικά, στον ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ! Αυτή η τρέχουσα έκφραση, η όχι και τόσο κολακευτική για την περιρρέουσα παράνοια του ενθάδε: «είμαι στον κόσμο μου», έγινε γι’ αυτήν μέθοδος και σχεδία επι-στροφής στο Είναι του εσωτερικού ανθρώπου της. Μπορεί εντέλει και να το επεδίωξε…

Αγαπημένη Μάχη, φίλη ακαταμάχητη, δεν είναι η ώρα της αποτίμησης του μνημειακού και εν πολλοίς προφητικού ποιητικού έργου Σου... Τώρα που έφθασε η ωραία ώρα Σου, Σε συνοδεύουμε αγαπητικά οσονούπω στα εράσμια χώματα του γενέθλιου τόπου μας! Μάχη, Κυρά των Κήπων και της Καρδιάς μας, Ανδρομάχη Αρχόντισσα, αναπαύσου εν ειρήνη! Εμείς, «οι ζώντες, οι περιλειπόμενοι», μες από την «κραταιά λάσπη» του κοινωνικο-πολιτικού χειμώνα που βιώνουμε, διασώζουμε στίχους σου συμβουλευτικούς και πορευόμαστε. Μας γράφεις:

«Αν ευωδιάζεις έλατο 

σε διαπομπεύουν 

για τ’ αμαρτήματα της λεβεντιάς.

Αν αποπνέεις σαπίλα 

σου χαρίζουν τρύπιο γέλιο 

και σ’ αφήνουν λεύτερο.»

Ωστόσο μας παρηγορείς:

«Βόηθα τη γη σου 

να βγάλει χόρτο πυκνό 

μπράτσα να παλεύουν 

με τη λεβεντιά 

και τραγούδι να λυγίζει 

τα μπαλκόνια.»

Τώρα, λοιπόν,

«Καταδύεται η ποίηση. 

Να βρει τη φλέβα γαλανή 

το στόμα κουκουνάρι 

μέσα του η ρόγα να φωτά 

να φέξει ο κόσμος πάλι.»