© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

50 χρόνια από την 21η Απριλίου 1967 | Ο Παπαδόπουλος, ο Μανδηλαράς και οι ψυχίατροι | 586η "Ιστορία Εικονογραφημένη"

Μας πληροφορεί μες από το ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ο συνεργάτης μας ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ

Τη νύχτα της 20ής προς την 21η Απριλίου 1967 έγινε στην Ελλάδα το πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Μια ομάδα αξιωματικών, με επικεφαλής τον ταξίαρχο Στυλιανό Παττακό και τους συνταγματάρχες Γεώργιο Παπαδόπουλο και Νικόλαο Μακαρέζο, εφάρμοσε η ίδια τα σχέδια επιβολής στρατιωτικού νόμου που είχε συντάξει κατ’ εντολήν τής ανώτατης ηγεσίας του στρατεύματος, κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα και επέβαλε στυγνή δικτατορία, που διήρκεσε επτά χρόνια.

Η απριλιανή δικτατορία υπήρξε η φυσική συνέπεια της ταραγμένης μεταπολεμικής περιόδου στην οποία κυριάρχησε ο «κομμουνιστικός κίνδυνος». Η ετοιμότητα και η δίψα των επίορκων αξιωματικών για εξουσία και κατάλυση της δημοκρατίας ήταν τέτοια που μόνο ένα ισχυρό πολιτικό σύστημα θα μπορούσε να τους έχει αποτρέψει – και αυτό, δυστυχώς, πλέον δεν υπήρχε. Είχε δηλητηριαστεί. Οι κατηγορίες για εκλογές βίας και νοθείας και η κήρυξη του Ανένδοτου Αγώνα της Ένωσης Κέντρου κατά της κυβέρνησης της ΕΡΕ, το 1961, η ρήξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή με το Παλάτι, η δολοφονία Λαμπράκη και η αποχώρηση του Καραμανλή από την πρωθυπουργία και την Ελλάδα, το 1963, η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ και τα Ιουλιανά το 1965 αλλά και η ανατίναξη από τον Ανδρέα Παπανδρέου της μυστικής συμφωνίας που είχε επιτευχθεί μεταξύ του πατέρα του Γεωργίου Παπανδρέου, του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και του βασιλιά Κωνσταντίνου για εκλογές με απλή αναλογική, στις αρχές του 1967, είχαν πληγώσει βαθιά την πολιτική ζωή της χώρας.

Τα κόμματα κυρίως, αλλά και ο λαός, είχαν εγκλωβιστεί σε μια συνεχή και σκληρή διαμάχη, μη βλέποντας τι πραγματικά ερχόταν. Οι φήμες για πραξικόπημα υπήρχαν, κανείς όμως δεν έμοιαζε να τους δίνει ιδιαίτερη σημασία. Ίσως θεωρούσαν την ύπαρξη της δημοκρατίας ως κάτι δεδομένο.

Ακόμη και για τους νεότερους, που δεν τη βίωσαν, η «επανάσταση» της 21ης Απριλίου ενεργοποιεί διάχυτα αρνητικά αισθήματα αποδοκιμασίας ή απέχθειας. Δεν είναι τυχαίο ότι, ακόμη και σήμερα, στον καθημερινό λόγο το απριλιανό καθεστώς δεν ονομάζεται πραξικόπημα, δικτατορία ή εκτροπή. Η γλώσσα μας πάει αυτόματα στο ξενόφερτο σημαίνον «χούντα», που παραπέμπει σε ένα συμβάν ανοίκειο και ακατονόμαστο, κάτι που βρίσκεται εκτός πάσης ιστορικής λογικής και δεν μπορεί ποτέ πια να συμβεί. Και αυτό το «αδύνατον» δεν είναι άλλο από την κατάλυση της δημοκρατίας. Η κατάργηση των στοιχειωδών ελευθεριών, οι φυλακίσεις, οι εξορίες και τα βασανιστήρια, οι δολοφονίες των αντιπάλων του καθεστώτος, ο πνευματικός και ο πολιτιστικός μεσαίωνας, αλλά και η κυπριακή τραγωδία καταγράφουν την απριλιανή δικτατορία ως μία από τις μελανότερες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας. Μισό αιώνα μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967 οι μνήμες του εξακολουθούν να μας καταδιώκουν.

Αυτό που ίσως θα πρέπει να θυμόμαστε αρκετά συχνότερα είναι ότι το αγαθό της δημοκρατίας δεν είναι δεδομένο, δεν είναι αυτονόητο. Είναι κάτι για το οποίο πρέπει να μαχόμαστε καθημερινά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails