Μας πληροφορεί σχετικά μες από το ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ
Έως το καλοκαίρι του 1940 τα Βαλκάνια δεν συμπεριλαμβάνονταν στους στρατιωτικούς σχεδιασμούς του Χίτλερ. Το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου, και ενώ ο Χίτλερ ταξίδευε προς τη Φλωρεντία όπου θα συναντούσε τον πιστό του σύμμαχο Μουσολίνι, πληροφορήθηκε ότι η ιταλική επίθεση στην Ελλάδα είχε ήδη ξεκινήσει. Σύμφωνα με τους αξιωματικούς του επιτελείου του, αντέδρασε οργισμένα, ήταν όμως μια αντίδραση υποκριτική, καθώς και τα σχέδια της εισβολής γνώριζε και δεν έκανε κάτι για να την αποτρέψει. Ήταν ακόμη ένα κομμάτι του παζλ που συγκροτούσε τη στρατηγική του στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Στις 4 Νοεμβρίου 1940, έπειτα από πληροφορίες που είχε για αποβίβαση βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα, διέταξε το επιτελείο του να προετοιμαστεί για μια εισβολή στη Βόρεια Ελλάδα μέσω της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας. Στόχος ήταν να αποκοπούν οι Βρετανοί από τις βάσεις τους στη Μεσόγειο ώστε να εξαλειφθεί η απειλή για τις ρουμανικές πετρελαιοπηγές, αλλά και να δοθεί έμμεση βοήθεια στους Ιταλούς, με τη δημιουργία αντιπερισπασμού στις ελληνικές δυνάμεις που μάχονταν στην Ήπειρο. Επιπλέον, η βρετανική παρουσία στην Ελλάδα θα αποτελούσε διαρκή απειλή για το δεξιό άκρο της επικείμενης επιχείρησης στη Σοβιετική Ένωση.
Μετά την κατάληψη της Γαλλίας από τον γερμανικό στρατό ο Χίτλερ μπορεί να ένιωθε κύριος της Κεντρικής Ευρώπης και να ετοιμαζόταν για την τολμηρή απόβαση στην Αγγλία, ο Μουσολίνι όμως αισθανόταν παραγκωνισμένος από τη συμμαχία. Η Ιταλία χρειαζόταν και αυτή τον ζωτικό της χώρο. Και ο Μουσολίνι τον αναζητούσε στα Βαλκάνια και κυρίως στη Γιουγκοσλαβία, όπου θα είχε και τη βοήθεια των Κροατών φασιστών Ουστάσι. Ο Χίτλερ πίστευε ότι η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας θα οδηγούσε στην επέμβαση της ΕΣΣΔ, και ο ίδιος ήθελε φιλικές σχέσεις με τη Γιουγκοσλαβία για να μπορεί να προμηθεύεται πρώτες ύλες για την πολεμική του βιομηχανία. Η Ελλάδα, μια υπανάπτυκτη αγροτική χώρα, του ήταν αδιάφορη.
Τα γεγονότα όμως εξελίχθηκαν διαφορετικά. Καθώς οι στρατηγοί του τον πείθουν ότι μια απόβαση στην Αγγλία θα αποτύχει, αλλάζει σχέδια και αποφασίζει την κατάληψη του Γιβραλτάρ και της Διώρυγας του Σουέζ, ώστε να στερήσει την Αγγλία από την υπεροχή της στη Μεσόγειο. Οπότε αναζητεί συμμάχους, όπως την Ισπανία του Φράνκο και το καθεστώς του Βισί στη Γαλλία, οραματιζόμενος μια Ευρώπη ενωμένη υπό τις διαταγές του, που θα αντιμετωπίσει τη Βρετανική Αυτοκρατορία σε έναν περιφερειακό πόλεμο, ο οποίος θα εκτυλίσσεται στη λεκάνη της Μεσογείου.
Η πραγματικότητα τον διέψευσε γρήγορα. Ο Φράνκο αρνήθηκε κάθε εμπλοκή στον πόλεμο. Το καθεστώς του Βισί ήταν ανίσχυρο, καθώς ο εξόριστος στρατηγός Ντε Γκωλ κινούσε ήδη τα νήματα στις γαλλικές αποικίες της Αφρικής, και ο Μουσολίνι, ο μόνος σύμμαχός του, επιθυμούσε ή να του παραδώσει τον έλεγχο των γαλλικών ακτών της Μεσογείου ή να του επιτρέψει να επιτεθεί στην Ελλάδα. Έτσι η εισβολή στην Ελλάδα θα πραγματοποιηθεί στις 28 Οκτωβρίου 1940 με τη σιωπηρή ανοχή του Χίτλερ. Φυσικά το βαλκανικό ζήτημα δεν θα τελειώσει, καθώς ο Χίτλερ, βλέποντας τον σύμμαχό του να υφίσταται διαδοχικές ήττες, και στην Αλβανία και στη Λιβύη, θα αλλάξει στρατηγική.
Έως το καλοκαίρι του 1940 τα Βαλκάνια δεν συμπεριλαμβάνονταν στους στρατιωτικούς σχεδιασμούς του Χίτλερ. Το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου, και ενώ ο Χίτλερ ταξίδευε προς τη Φλωρεντία όπου θα συναντούσε τον πιστό του σύμμαχο Μουσολίνι, πληροφορήθηκε ότι η ιταλική επίθεση στην Ελλάδα είχε ήδη ξεκινήσει. Σύμφωνα με τους αξιωματικούς του επιτελείου του, αντέδρασε οργισμένα, ήταν όμως μια αντίδραση υποκριτική, καθώς και τα σχέδια της εισβολής γνώριζε και δεν έκανε κάτι για να την αποτρέψει. Ήταν ακόμη ένα κομμάτι του παζλ που συγκροτούσε τη στρατηγική του στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Στις 4 Νοεμβρίου 1940, έπειτα από πληροφορίες που είχε για αποβίβαση βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα, διέταξε το επιτελείο του να προετοιμαστεί για μια εισβολή στη Βόρεια Ελλάδα μέσω της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας. Στόχος ήταν να αποκοπούν οι Βρετανοί από τις βάσεις τους στη Μεσόγειο ώστε να εξαλειφθεί η απειλή για τις ρουμανικές πετρελαιοπηγές, αλλά και να δοθεί έμμεση βοήθεια στους Ιταλούς, με τη δημιουργία αντιπερισπασμού στις ελληνικές δυνάμεις που μάχονταν στην Ήπειρο. Επιπλέον, η βρετανική παρουσία στην Ελλάδα θα αποτελούσε διαρκή απειλή για το δεξιό άκρο της επικείμενης επιχείρησης στη Σοβιετική Ένωση.
Μετά την κατάληψη της Γαλλίας από τον γερμανικό στρατό ο Χίτλερ μπορεί να ένιωθε κύριος της Κεντρικής Ευρώπης και να ετοιμαζόταν για την τολμηρή απόβαση στην Αγγλία, ο Μουσολίνι όμως αισθανόταν παραγκωνισμένος από τη συμμαχία. Η Ιταλία χρειαζόταν και αυτή τον ζωτικό της χώρο. Και ο Μουσολίνι τον αναζητούσε στα Βαλκάνια και κυρίως στη Γιουγκοσλαβία, όπου θα είχε και τη βοήθεια των Κροατών φασιστών Ουστάσι. Ο Χίτλερ πίστευε ότι η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας θα οδηγούσε στην επέμβαση της ΕΣΣΔ, και ο ίδιος ήθελε φιλικές σχέσεις με τη Γιουγκοσλαβία για να μπορεί να προμηθεύεται πρώτες ύλες για την πολεμική του βιομηχανία. Η Ελλάδα, μια υπανάπτυκτη αγροτική χώρα, του ήταν αδιάφορη.
Τα γεγονότα όμως εξελίχθηκαν διαφορετικά. Καθώς οι στρατηγοί του τον πείθουν ότι μια απόβαση στην Αγγλία θα αποτύχει, αλλάζει σχέδια και αποφασίζει την κατάληψη του Γιβραλτάρ και της Διώρυγας του Σουέζ, ώστε να στερήσει την Αγγλία από την υπεροχή της στη Μεσόγειο. Οπότε αναζητεί συμμάχους, όπως την Ισπανία του Φράνκο και το καθεστώς του Βισί στη Γαλλία, οραματιζόμενος μια Ευρώπη ενωμένη υπό τις διαταγές του, που θα αντιμετωπίσει τη Βρετανική Αυτοκρατορία σε έναν περιφερειακό πόλεμο, ο οποίος θα εκτυλίσσεται στη λεκάνη της Μεσογείου.
Η πραγματικότητα τον διέψευσε γρήγορα. Ο Φράνκο αρνήθηκε κάθε εμπλοκή στον πόλεμο. Το καθεστώς του Βισί ήταν ανίσχυρο, καθώς ο εξόριστος στρατηγός Ντε Γκωλ κινούσε ήδη τα νήματα στις γαλλικές αποικίες της Αφρικής, και ο Μουσολίνι, ο μόνος σύμμαχός του, επιθυμούσε ή να του παραδώσει τον έλεγχο των γαλλικών ακτών της Μεσογείου ή να του επιτρέψει να επιτεθεί στην Ελλάδα. Έτσι η εισβολή στην Ελλάδα θα πραγματοποιηθεί στις 28 Οκτωβρίου 1940 με τη σιωπηρή ανοχή του Χίτλερ. Φυσικά το βαλκανικό ζήτημα δεν θα τελειώσει, καθώς ο Χίτλερ, βλέποντας τον σύμμαχό του να υφίσταται διαδοχικές ήττες, και στην Αλβανία και στη Λιβύη, θα αλλάξει στρατηγική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου