ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ γράφει ο συνεργάτης μας ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ
Στη μακρόχρονη Ιστορία της η Θράκη υπήρξε σημείο επαφής και διαχρονικής συνύπαρξης των βαλκανικών λαών. Ο ελληνισμός, στον χώρο της μείζονος Θράκης, ξεπέρασε πολλές φορές τον εαυτό του και συμβίωσε αρμονικά με τις άλλες εθνότητες. Άλλες φορές διχάστηκε και πολώθηκε αδυνατώντας να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Σε τελευταία ανάλυση, έζησε μια νομοτελειακή πορεία και χάραξε τον δικό του δρόμο.
Οι μαζικές πληθυσμιακές μετακινήσεις στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων και κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διαφοροποίησαν σημαντικά την εθνολογική σύνθεση του θρακικού και μακεδονικού χώρου. Από το κίνημα των Νεότουρκων μέχρι το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1908-1917) ολοκληρώθηκαν οι διωγμοί και η φυγή των Θρακών στο ελληνικό κράτος, καθώς επίσης οι εκτοπισμοί στη Μικρά Ασία. Ο βουλγαροτουρκικός ανταγωνισμός εκδηλώνεται από το 1912 με στόχο την εξόντωση του υπερτερούντος ελληνικού στοιχείου. Όπως στη Δυτική Μικρά Ασία αργότερα, έτσι και στην Ανατολική Θράκη οι διωγμοί και η έξοδος των Ελλήνων εξελίχθηκαν σε φυσική εξόντωση: οι συνθήκες υπό τις οποίες εκδιώκονταν οι ελληνικοί πληθυσμοί της Θράκης από τους Νεότουρκους και μεταφέρονταν από τις πατρίδες στα παραθαλάσσια αστικά κέντρα της Προποντίδας και του Εύξεινου Πόντου υπήρξαν εξοντωτικές.
Ο πρώτος ξεριζωμός των Ανατολικοθρακιωτών αποτελεί οργανωμένο ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα πολιτικό σχέδιο στη συγκυρία της βουλγαροτουρκικής αντιπαράθεσης, που συνεπικουρήθηκε από την αδράνεια της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Από τα μέσα του 19ου αιώνα οι Βούλγαροι συστηματοποίησαν τις επιθέσεις τους, ώστε ο στόχος να εκτοπιστεί ο ελληνισμός αποτέλεσε πλέον το 1904-1909 κεντρικό άξονα του πολιτικού βίου τους. Οι διώξεις των Θρακών εξαπολύονται στα τέλη του 1912 λόγω της βουλγαρικής τρομοκρατίας και κορυφώνονται το 1913, για να συνεχιστούν από τους Νεότουρκους, οι οποίοι υποστήριζαν τις μετακινήσεις των Τούρκων της Μακεδονίας και της Ηπείρου για να δικαιολογήσουν και τον εκπατρισμό των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης και της Μικράς Ασίας. Ο εκτουρκισμός περιλάμβανε: βαριά φορολογία, λεηλασία περιουσίας, καθολική στράτευση, ατιμώσεις, σφαγές, διαρπαγές της σοδειάς, καθώς και εμπορικούς αποκλεισμούς με την εποπτεία του γερμανικού στρατού, που ήταν εμπνευστής των διώξεων, γιατί θεωρούσε τους ελληνικούς πληθυσμούς αποσταθεροποιητικό παράγοντα για την εθνολογική ομοιογένεια της Τουρκίας. Η ενδοχώρα εκκενώθηκε, εκτός από τα αστικά κέντρα, με στόχο να συγκεντρωθεί ο ελληνισμός στις παραλιακές περιοχές του Εύξεινου Πόντου και της Προποντίδας και για να ακολουθήσει η έξοδος με ατμόπλοια στα λιμάνια του ελληνικού κράτους.
Σήμερα παρακολουθώντας τη σύγχρονη ιστορία της μείζονος Θράκης, παρατηρούμε ότι ο κεμαλισμός είναι κάτι περισσότερο από κρατική ιδεολογία, καθώς έχει προσλάβει διαστάσεις θεολογίας και αποτελεί τον συνεκτικό δεσμό που ενοποιεί τις κρατικές ελίτ. Με την ίδια ιδεολογία οι κρατικοί μηχανισμοί επιχειρούν να ενοποιήσουν τη φυλετικά πολύχρωμη τουρκική κοινωνία στη βάση του δόγματος «ένα κράτος, μια γλώσσα, ένα έθνος». Ωστόσο εκτιμούμε ότι «ο αντιστασιακός χαρακτήρας της ελληνικής ιστορίας» αποτελεί την ασπίδα που χρειάζεται η δυτική Θράκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου