Η ρηχή viral ανάρτηση του π. Λίβυου στο fb για την αποτυχία του γιου του στις Πανελλαδικές

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

«Αναρωτιέμαι πότε μια ανάρτηση στο fb είναι πληροφορία και όχι νοσηρή ματαιοδοξία. Πότε στοχεύει κάποιος να ενημερώσει, να προβληματίσει, να ψυχαγωγήσει τους "φίλους" του ή να κάνει επίδειξη. Πώς ξεχωρίζεις την εγωκεντρική διάθεση προβολής από έναν υγιή τρόπο προσέγγισης των άλλων.» 

Αυτός ο σοβαρός προβληματισμός του φίλου Κώστα Λογαρά, φιλολόγου και συγγραφέα, μ’ έκανε και μένα να αναρωτηθώ γιατί τάχα έγινε viral η ανάρτηση του ιερέα π. Λίβυου διά της οποίας συγχαίρει το γιό του που απέτυχε στις Πανελλαδικές εξετάσεις. 

Ποια η ανάγκη ενός ιερέα να επικοινωνήσει με τον γιό του μέσω fb; Ποια η ανάγκη του να τον συγχαρεί δημόσια για την αποτυχία του; Ποια η ανάγκη του να κραυγάσει «είμαι το ίδιο περήφανος γι' αυτόν, και στην επιτυχία μα ιδιαιτέρως στην αποτυχία του.» (sic). 

Η κραυγή είναι το πρόβλημα. Αν αυτά τα έλεγε στον γιό του σαν πατέρας, δεν θα υπήρχε θέμα. Η δημοσιοποίηση πού αποσκοπεί; Στο χάιδεμα των ταπεινών ενστίκτων του Νεοέλληνα, που έχει ανάγκη να τον συγχαίρεις για την αποτυχία του; Μάλλον γι’ αυτό «συγκίνησε» η ανάρτηση του π. Λίβυου. 

Φυσικά και αγαπάμε τα παιδιά μας και τον κάθε άνθρωπο γι’ αυτό που είναι, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι υπόθεση στο fb και δη από έναν ιερέα. 

Για να μην μπούμε στην διαδικασία να εξετάσουμε τα αίτια της αποτυχίας του παιδιού του ιερέα… Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι η ανάρτηση αυτή επιφέρει και μια «σύγχυση γλωσσών». Γιατί τι σημαίνει «δεν είμαι περήφανος μόνο στις επιτυχίες σου μα και στις φαινομενικές ήττες σου»; Οι όποιες «ήττες» στη ζωή είναι μόνο φαινομενικές; Δεν υπάρχουν ήττες αντικειμενικές, δηλ. βασιζόμενες σε πραγματικά αίτια και γεγονότα; 

Ένας ιερέας σήμερα όταν γίνεται viral στο διαδίκτυο πρέπει μάλλον να ανησυχεί… Αυτά που δημοσιοποιεί είναι μάλλον προς λαϊκή κατανάλωση. 

Σε κάθε περίπτωση εύχομαι στην περίπτωση του αποτυχόντος υιού του π. Λίβυου να ισχύει το Καβαφικόν: 

«…επάσχισεν αυτός, όσο μπορούσεν αγωνίσθηκε. 

Και μες στην μαύρη απογοήτευσί του, 

ένα μονάχα λογαριάζει πια 

με υπερηφάνειαν• που, κι εν τη αποτυχία του, 

την ίδιαν ακατάβλητην ανδρεία στον κόσμο δείχνει.»