Ποίηση π. Παναγιώτη Καποδίστρια
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΚ ΝΕΟΥ
Ξεμαλλιάστηκα
στην
κάψα της αγάπης
και
σπαραγμένη
στον
ίσκιο σου προσπέφτω
όχι
για 'με -πάψε με
μηδένισέ
με-
μα
γενού αναψυχή
των
ανιάτων
των
παραλοϊσμένων
λοιμοκαθαρτήριο.
(14.4.2020)
[Εικαστικό σχόλιο: Έργο Δομήνικου Θεοτοκόπουλου]
1 σχόλιο:
O πίνακας που φαντάζομαι: Έχει έντονο κίτρινο του πάθους που όμως γίνεται χολερικό για να έχει κάτι από λοιμό. Η γυναίκα έχει άναρχα πυκνά μαλλιά σαν να έχουν δική τους ζωή κι είναι ξέπλεκα και κινούνται σαν φίδια από την ένταση της απόγνωσης της. Το πρόσωπο της είναι χαρακωμένο στα μάγουλα από παλιά δάκρυα και νέα ποτάμια. Ξεχωρίζουν τα μάτια και το βλέμμα της πυρετικό, έντονο πνιγμένο στη λύπη αλλά και μ ελπίδα. Έχει ναυαγήσει. Δεν ξέρει αν τη δέχεται ξανά Εκείνος, καθημαγμένη όπως είναι από όπου πέρασε εν μέσω ματαιοτήτων και ξεσχίστηκε ήδη στα βράχια. Δεν ξέρει αν θα τύχει του Ελέους αλλά είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Δίνει σ Εκείνον ότι έχει κι αυτό είναι οι αμαρτίες της. Προσφέρει τη μετάνοια της με όλο της το είναι και ταπεινώνεται ως τη γη. Δεν τη νοιάζει πια ούτε η σωτηρία της αφού βρήκε Εκείνον. Ζητάει Έλεος θεραπείας για εκείνους που δεν έχουν τη δύναμη να ψελλίσουν το “Ιλάσθητι” καθώς η κάθε ανάσα τους μοιάζει τελευταία, κι είναι πνιγηρή από τον εναγκαλισμό του λοιμικού ιού. Χύνει δάκρυα ως πολύτιμο μύρο για τους πολύτιμους εκείνους υιούς τους ανάξιους τιμής πολυαγαπημένους Του. Τολμάει να σηκώσει το βλέμμα της να συναντήσει το βλέμμα Του και να χαθεί μέσα στην Αγάπη Αυτού.
Δημοσίευση σχολίου