Emily
Με το ένα χέρι
ισιώνει το τραπεζομάντηλο
και μετά
ακουμπά
το φλιτζάνι του καφέ.
Φίνα πορσελάνη
(με ένα ράγισμα·
την χάιδεψε κι αυτήν ο χρόνος).
Ο ταχυδρόμος έφερε πολλά,
γεμάτο το απόγευμα θα είναι
πάλι.
Και η μητέρα όμως; Πως νιώθει τα δικά της
δειλινά;
Ο τοίχος φούσκωσε,
τον έσκαψε ο χειμώνας
και τα βάσανα.
Να κανονίσει
να φτιαχτούν
τα πράγματα.
Πάντα έτσι δεν γίνεται; (Ώς πότε).
Πιάνει το πενάκι
να παίξει με την ψυχή της.
"Ανάμεσα στο φως κι αυτήν
μια μύγα χορεύει
αμέριμνη".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου