Την εκκλησίαν αγαπώ — τα εξαπτέρυγά της,
τα φώτα, τες εικόνες της, τον άμβωνά της.
Εκεί σαν μπω, μες σ’ εκκλησία των Γραικών·
με των θυμιαμάτων της τες ευωδίες,
μες τες λειτουργικές φωνές και συμφωνίες,
τες μεγαλοπρεπείς των ιερέων παρουσίες
και κάθε των κινήσεως τον σοβαρό ρυθμό —
λαμπρότατοι μες στων αμφίων τον στολισμό —
ο νους μου πηαίνει σε τιμές μεγάλες της φυλής μας,
στον ένδοξό μας Βυζαντινισμό.
Το Πάσχα εντός του ναού, το Πάσχα εκτός. Ο επισκέπτης, ο πιστός. Η χαρά της παράδοσης, η εμπειρία της σχέσης. Ο άνθρωπος που κάνει μια στάση στην πορεία της ζωής, ο άνθρωπος που βρίσκει την Ζωή. Ο ρυθμός κι ο στολισμός, η καρδιά που αφουγκράζεται το μυστήριο της καινούργιας αρχής. Ο θάνατος που περιμένει, η ανάσταση που ξεκινά από το παρόν. Μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα από την πρώτη πρόταση στην δεύτερη; Από το χθες στο αύριο; Από το φως της λαμπάδας, στο φως της καρδιάς; Από την αγάπη για τους δικούς μας στην αγάπη για όλο τον κόσμο; Έχει αύριο η φυλή μας ή μένει στον Βυζαντινισμό της; Η απάντηση περνά από μένα, από σένα, από τους άλλους, σε μένα, σε σένα, στους άλλους. Είμαστε μαζί Του;
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
17 Απριλίου 2023- Νια Δευτέρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου