Γράφει η ποιήτρια ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΞΥΔΗ
Πώς σε λικνίζουν απαλά μερικά βιβλία, πώς σε μεταφέρουν, προστατευμένο, μέσα στις βαρκούλες τους, μπροστά σε ένα φινιστρίνι που σου απλώνει την όραση στην ύπαρξη τη βαθύτερη, την Πλατυτέρα. Και αφήνεις, έστω για λίγο, πίσω τα τρομαγμένα ουρλιαχτά του κοπαδιού, το γκρέμισμα μιας πατρίδας που κάποτε ήταν λιμάνι.
Το βάθος των ποιημάτων σιγοντάρει υπόκωφα πιάνο που τα πλήκτρα του πατά ένας μνησιπήμων πόνος, απέραντος και αόριστος, ενεστώτας και αιώνιος, δίνοντας ξανά την ευκαιρία στο αναγνωστικό κοινό, άμαθο σε τέτοια ανέλπιστη τύχη, να ακούσει, σχεδόν να δει, τον άγνωστο θεό που κατέβηκε να το ευλογήσει, να το καθαρίσει και να το θεραπεύσει, στη μέση ακριβώς ενός χαμένου χρόνου, στη μέση ακριβώς ενός χαμένου κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου