Γράφει οργισμένα (όσο δεν παίρνει άλλο) ο π.Π.N.Κ.
[Το κείμενο αυτό, βραχύ χρονικό μιας μεγάλης και απερίγραπτης Καταστροφής που έπληξε τον Πολιτισμό της σύγχρονης Ζακύνθου, πρωτοδημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα ΗΜΕΡΑ ΤΣΗ ΖΑΚΥΘΟΣ, 12.12.2005, φ. 2704, σ.11]
Εδώ, λοιπόν, τελειώσαμε... Κατά το καπνισμένο μεσημέρι τής 8ης Δεκεμβρίου 2005... Όχι τότε, στον σεισμό του ’53. Ο Ναός της Αγίας Μαύρας ήταν η συμπερίληψη του προγονικού μας μεγαλείου, η κιβωτός της υγιούς αυτοσυνειδησίας μας, ό,τι δεν είχε αλώσει η απαισιότητα και η δυσοσμία της σύγχρονης υπο-παρα-κουλτούρας και της σκληροκαρδίας των Νεοζακυνθίων.
Ο χρυσάργυρος Ναός ανήκει πια στο παρελθόν, δίχως καμιάν ελπίδα ανά(σ)τασης. Μαζί του απονεκρώθηκαν όλα τα θαμπά όνειρά μας για διόρθωση όσων στραβών και ανάποδων τσιμεντοποιούν τριγύρω μας τις συνειδήσεις και τις όποιες ευαισθησίες.
Έχει γραφεί, ότι «χειρότερο από το μίσος είναι η αδιαφορία» και στην περίπτωση της Αγίας Μαύρας ίσχυσε η άποψη αυτή περίτρανα. Διότι ο περικαλλέστατος αυτός Ναός, βρέθηκε να στέκει ολόρθος και μεγαλοπρεπής ανάμεσα σε λάθος ανθρώπους, αδιάφορους ωχαδελφιστές, τραγικούς υπονομευτές και δεν άντεξε τελικά κάτω απ’ το βάρος της περιρρέουσας βρομιάς.
Αν ισχύει το ευαγγελικό, ότι η πίστη μπορεί να μετακινήσει βουνά, τότε και η βάρβαρη αδιαφορία μας μπορεί ευκολότατα να κατακάψει έναν Πολιτισμό, ο οποίος, ασθμαίνοντας, λόγω των καυσαερίων της τριγύρω κακότητας, πασχίζει να κρατηθεί ζωντανός, αδιέξοδα ωστόσο. Αν είχε φωνή ο Ναός θ’ ανέκραζε: «Μη κλαίετε επ’ εμέ, πλην (...) επί τα τέκνα υμών» (Λκ 23,28), ενώ ο όχλος, όπως το συνηθίζει άλλωστε, πωρωμένος και βαθιά νυχτωμένος, θα βοούσε: «Το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών» (Μτ 27,25).-
Εδώ, λοιπόν, τελειώσαμε... Κατά το καπνισμένο μεσημέρι τής 8ης Δεκεμβρίου 2005... Όχι τότε, στον σεισμό του ’53. Ο Ναός της Αγίας Μαύρας ήταν η συμπερίληψη του προγονικού μας μεγαλείου, η κιβωτός της υγιούς αυτοσυνειδησίας μας, ό,τι δεν είχε αλώσει η απαισιότητα και η δυσοσμία της σύγχρονης υπο-παρα-κουλτούρας και της σκληροκαρδίας των Νεοζακυνθίων.
Ο χρυσάργυρος Ναός ανήκει πια στο παρελθόν, δίχως καμιάν ελπίδα ανά(σ)τασης. Μαζί του απονεκρώθηκαν όλα τα θαμπά όνειρά μας για διόρθωση όσων στραβών και ανάποδων τσιμεντοποιούν τριγύρω μας τις συνειδήσεις και τις όποιες ευαισθησίες.
Έχει γραφεί, ότι «χειρότερο από το μίσος είναι η αδιαφορία» και στην περίπτωση της Αγίας Μαύρας ίσχυσε η άποψη αυτή περίτρανα. Διότι ο περικαλλέστατος αυτός Ναός, βρέθηκε να στέκει ολόρθος και μεγαλοπρεπής ανάμεσα σε λάθος ανθρώπους, αδιάφορους ωχαδελφιστές, τραγικούς υπονομευτές και δεν άντεξε τελικά κάτω απ’ το βάρος της περιρρέουσας βρομιάς.
Αν ισχύει το ευαγγελικό, ότι η πίστη μπορεί να μετακινήσει βουνά, τότε και η βάρβαρη αδιαφορία μας μπορεί ευκολότατα να κατακάψει έναν Πολιτισμό, ο οποίος, ασθμαίνοντας, λόγω των καυσαερίων της τριγύρω κακότητας, πασχίζει να κρατηθεί ζωντανός, αδιέξοδα ωστόσο. Αν είχε φωνή ο Ναός θ’ ανέκραζε: «Μη κλαίετε επ’ εμέ, πλην (...) επί τα τέκνα υμών» (Λκ 23,28), ενώ ο όχλος, όπως το συνηθίζει άλλωστε, πωρωμένος και βαθιά νυχτωμένος, θα βοούσε: «Το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών» (Μτ 27,25).-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου