Πάμπολλες φορές βρισκόμαστε μόνοι και ολόμονοι, ξένοι και απόξενοι, έστω κι αν κόσμος βουερός έως βιαιότατος περιφέρεται, συμπνίγοντας ως μάζα τη φτωχή μονάδα... Όμως ετούτη η μοναχικότητα διασώζει εντέλει πράγματα και μυστικές δυνάμεις!... Και θυμάμαι, το γνωστό τραγούδι: "Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου..."
Έχετε ποτέ υπολογίσει την εγκλωβισμένη ενέργεια, την οποίαν αποπνέουν μικρές, πολύ μικρές στιγμές, ήσυχες κατά τα άλλα, στιγμές της καθημερινότητάς μας;
Είδατε, λοιπόν, παραπάνω:
α) Ένα ταπεινό καντηλάκι δρόμου εκλιπαρώντας φλογίτσα ελέους ή προσευχή αγαπητική...
β) Έναν πρωινό ψαρά στην άκρη του Παντός αλιεύοντας θάλασσα ξανά και ξανά. «Ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα», έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης...
γ) Οι κολόνες μιας εθνικής οδού, που -ως Άτλαντες- νυχθημερόν στηρίζουν και πάντα υποστηρίζουν, δίχως ποτέ να βλέπουν τους βιαστικούς περαστικούς...
δ) Τα πανέρημα τραπεζάκια που απώλεσαν πια τους θαμώνες αναμένοντας βροχές, αέρηδες και τα τοιαύτα...
ε) Ένα λεωφορείο, πολυτραυματία εγκαταλελειμμένον, δίχως καμιάν αξιοπιστία πια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου