Έλαβα το ακόλουθο ηλεκτρονικό μήνυμα από μια Ζακυνθινή, που ζει και δραστηριοποιείται με την οικογένειά της στη μακρινή Αυστραλία, την Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά, μια καλή διηγηματογράφο και φίλη εκλεκτή.
Το παραθέτω, λόγω της έντονης συγκίνησης και της λεπτής ευαισθησίας που αποπνέει, έναντι του Μεγάλου Κακού το οποίο υπέστη η πατρίδα μας τις τελευταίες μέρες, το αποτρόπαιο Κάψιμο του Μοριά εννοώ:
"(...) Η ψυχή μας έχει γεμίσει οδύνη, οργή, αγανάκτηση....
Μέσω καλωδιακής δορυφορικής τηλεόρασης και ραδιοφώνου, παρακολουθούμε με κομμένη ανάσα την απίστευτη τραγωδία.... Ο νους δυσκολεύεται, αρνείται να δεχτεί αυτό που έγινε..., νομίζουμε ότι βλέπουμε εφιάλτη...
Έχουμε ήδη αρχίσει τους εράνους και προγραμματίζουμε και ερανικές εκδηλώσεις σε μια προσπάθεια να βάλουμε κι εμείς ένα μικρό λιθαράκι στην ανακούφιση των συνανθρώπων μας.
Οι περισσότεροι εδώ, πάτερ μου, είναι συνταξιούχοι, χωρίς μεγάλη οικονομική ευχέρεια, κι όμως, είναι συγκινητικό ν΄ ακούς τις προσφορές που κάνουν, στην κυριολεξία από το υστέρημά τους.
"(...) Η ψυχή μας έχει γεμίσει οδύνη, οργή, αγανάκτηση....Μέσω καλωδιακής δορυφορικής τηλεόρασης και ραδιοφώνου, παρακολουθούμε με κομμένη ανάσα την απίστευτη τραγωδία.... Ο νους δυσκολεύεται, αρνείται να δεχτεί αυτό που έγινε..., νομίζουμε ότι βλέπουμε εφιάλτη...
Έχουμε ήδη αρχίσει τους εράνους και προγραμματίζουμε και ερανικές εκδηλώσεις σε μια προσπάθεια να βάλουμε κι εμείς ένα μικρό λιθαράκι στην ανακούφιση των συνανθρώπων μας.
Οι περισσότεροι εδώ, πάτερ μου, είναι συνταξιούχοι, χωρίς μεγάλη οικονομική ευχέρεια, κι όμως, είναι συγκινητικό ν΄ ακούς τις προσφορές που κάνουν, στην κυριολεξία από το υστέρημά τους.
Μιαν ευχή κάνουμε όλοι, ό,τι συγκεντρωθεί να πάει εκεί που υπάρχουν ανάγκες, κι όχι, ως συνήθως, στους επιτήδειους (...)" .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου