Για την πληθυντική φωνή μιας ανυπεράσπιστης

Τ’ ΑΓΡΙΜΙΑ ΤΗΣ ΝΥΚΤΟΣ

στην Κική Δημουλά

1

Να ’ρχόταν μία
θεοσκότεινη μέρα
φώτα που θα ’χα!
Θα ’λυνα πασπατευτά
τους κόμπους του ήλιου σου.

2

Βλέμματα κι αφές
συν το σημαίνον Ένα
απουσιάζουν
γι’ αυτό παραλογάμε
οι Αγγελοκρουσμένοι.

3

Κυριακές περνούν
δίχως να δίνουν παίρνουν
πίσω τους Έρως
μυαλά ξετροδισμένα
κονίσματα τυφλά.

4

Σκληρές μουσικές
ριχτές χαιρέκακα
στο προσκέφαλο
απωθούν τα σχήματα
ή ποθούν τα μνήματα.

5

Τι συλλαβίζεις;
- Μελίζω τις λέξεις μου
τις ανίατες
το άπαν του Τίποτα.
Υστερότερα σιγή.

6

Πάρε και δός μου
τα εμά εκ των εμών
αίμα που πονεί.
Τους φακούς της αφής μου
ασ’ τους ανέγγιχτους.

7

Λύπη περόνη
στομώνει τις ελπίδες
έως ψέματος.
Με λόγια μελιγκόνια
ελεϊσμός δε θα ’ρθει.

8

Έρχεται ταχύ
των νερών ο Παλαιός
ο υπερόπτης
και χαριεντίζεται
με τ’ αγρίμια της νυκτός.

9

Και συλλογάσαι:
Ξεσκονίζεις τα τζάμια
ή επιτρέπεις
να ισχύουν ακόμη
τα χνότα της Αγάπης;

10

Παραδέξου το:
Του σώματος το χώμα
δεν κατακτιέται
κι έτσι βρίσκεις πάρεργο
εννοώ την Ποίηση.

11

Νέος ημερών
το κακό που σου θέλω
μοιάσε των νεκρών:
Να φοράς το Αχώρητο
να χωράς στο Αφόρητο.

[Από τη νέα ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Καποδίστρια, Ο αρχαίος Αγροφύλαξ, εκδ. Γαβριηλίδης 2007]