Αυτό το λαϊκό τετράστιχο αφορά στην Κουκουναρία, έναν μικρό συνοικισμό του χωριού Μπανάτο στη Ζάκυνθο. Όμορφα σύγχρονα σπίτια, ευγενικοί άνθρωποι, χαρά Θεού! Ο συνοικισμός αποτελεί μάλιστα ιδιαίτερη ενορία, ανεξάρτητη από αυτήν του κεντρικού Μπανάτου, με ναό τους αυτόν του Αγίου Νικολάου (φωτ. 1). Πίσω ακριβώς από την εκκλησία υπάρχει ακόμη όρθιο (όσο υπάρχει) ένα κομψό ανώι περασμένης εποχής. Ο Χρόνος το έχει καταπληγώσει, το έχει ρημάξει, όμως εκείνο αντέχει!... Προ ημερών το φωτογραφίσαμε (φωτ. 2 ἐως 4), επιχειρώντας αυτή τουλάχιστον την διάσωσή του.
Θα πρέπει να υπήρξε πανέμορφο και μεγαλοπρεπές στις δόξες του, το μεγαλόσπιτο αυτό της Οικογένειας Κουρτέση. Υποδέχτηκε αγαπητικά, περιέκλεισε στοργικά ή αποχαιρέτησε γοερότατα πολλές ζωές. Είδε και άκουσε κάτω απ' τη στέγη του μικρούς-μεγάλους κόσμους. Σε δύσκολους μάλιστα καιρούς, πρέπει να ζηλεύτηκε πολύ από τους πάμπτωχους περίοικους του ταπεινού αυτού συνοικισμού, ώστε προέκυψε το παραπάνω σατιρικό τετράστιχο, το οποίο φτάνει μέχρι τις μέρες μας από στόμα σε στόμα.
3 σχόλια:
Δεν ξέρω ποιός/ποιά άλλος είναι στη σελίδα σου τώρα, το ένα άτομο όμως, είμαι εγώ.
θαυμάζω με νοσταλγία τις ωραίες σου φωτογραφίες, οπωσδήποτε και του Πορφύρη, παρηγοριά μεγάλη για μερικούς αγιάτρευτους από τον νόστο...
Να είσαστε καλά και να έχετε την ευλογία του Θεού πάντα,
Με αγάπη
Διονυσία
Αγαπητή Διονυσία,
ήξερα πως θα συγκινηθείς, αφού κατάγεσαι από αυτόν τον όμορφο συνοικισμό, είσαι δηλαδή Κουκουναριώτισσα, κόρη εκλεκτού λογίου της Ζακύνθου του περασμένου αιώνα, του μουσικολογιώτατου Κληρικού του παπα Σπύρου Μούσουρα.
Η συγκεκριμένη, λοιπόν, ανάρτηση αφιερώνεται σ' εσένα, αλλά και στη μνήμη του αλησμόνητου Πατέρα σου, για τον οποίον ευελπιστώ να κάνω αργότερα ένα αφιέρωμα.
Φιλία και νοσταλγία απ' την πατρίδα σε όλους εσάς τους ξενιτεμένους μας
Χαίρετε και υγιαίνετε!!!
Kαι για μένα τούτο το αρχοντικό υπήρξε τόπος παιχνιδιού... ή για την ακρίβεια κρυψώνα από τον πατέρα μου (που τυγχάνει και εφημέριος του Ενοριακού Ναού) όταν με έβαζε να τον βοηθάω στις δουλειές του Ιερού.... Βλέπετε εγώ πάντα μια ενορία υπηρετούσα... και η συγκεκριμένη, αν και με συγκινεί η αίσθηση ότι τα λειτουργικά της άμφια φορά ο πατέρας μου, μου φαινόταν ξένη...! Όποτε πήγαινα όμως, ιδιαίτερα παραμονές Αγίου Νικολάου που ο συνοικισμός εορτάζει, στόλιζα (ή τουλάχιστον προσπαθούσα) το Ναό όπως κάποιος παπούλης μας μάθαινε από μικρά να στολίζουμε...δηλαδή με σέστο! Και θυμάμαι έντονα μια χρονιά που μια χωριανή μπαίνοντας να προσκυνήσει ανεφώνησε: Ωραία την κάματε παπά μου... και του χρόνου! Και όταν ο πατέρας μου της απήντησε ότι είναι τακτικές μου εμφυτευμένες από τον παπά μου (μ' αυτό εννοώ τον πνευμαυτικό μου- εφημέριο του Μπανάτου) με ύφος γεμάτο απορία μου είπε το κορυφαίο: Μα καλά αντί να βοηθάς τον πατέρα σου τρέχεις τσου ξένους??? Γιατί παιδάκι μου??? Ε, τότε λοιπόν εγώ αφού εξέφρασα το ακόμη πιο κορυφαίο: Εγώ είμαι Μπανατιώτης, όχι Κουκουναριώτης...!!! έτρεξα να κρυφτώ στα ερείπια να συνεχίσω το παιχνίδι που είχα αφήσει στη μέση...
Αρκετά συνειρμικό το σχόλιό μου, αλλά ενδεικτικό της εμπειρίας μου...!!!
Δημοσίευση σχολίου