© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

Μικρό αφιέρωμα στην Ελιά




ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ

Αίγλη του Απλού
Λιτού επικράτεια
δόξα εν Αθήναις
αλληγορία Σοφίας κι Ομορφιάς ιερότατη.

Δέντρο της στοργής αγενεαλόγητο
και της Ειρήνης
όλο λιάζεται
ηλιομανές
ρουφώντας φως αίμα λάδι.

Πράσινο βαθύ
σπονδυλώνει τους σφυγμούς των Προελλήνων
στίχους γοερούς
τις πρωτεύουσες μέρες
και τ' αγάλματα.

Φύλλα σπαθάκια τον ύπνο προασπίζουν
πανσόφου θεάς
και στεφανάκι βραβεύει περίτρανα τους Αθληφόρους.

Ψίχα δωρεά τους έρωτες ψυχώνει
και τους θανάτους
το δάκρυό της καταργεί τον πόλεμο
ζωής οιωνός.

Ρονιές ουρανού
ασημώνουν τον λύχνο της εγκαρτέρησης
στάλες χάριτος μυρώνουν πανεύοσμα
εχθρούς και φίλους.

-Λίγο ν' ακούω
τη μακρόσυρτη γιορτή του φυλλώματος
την ιστορία στις φλέβες σου πάλλουσα
πρωί του κόσμου.

Δε σκιάζομαι πια.
στη σκιά σου ασκεπής υποκλίνομαι.
(Ιούλιος 2002)

[Από την ποιητική συλλογή του π. Παναγιώτη Καποδίστρια, Της αγάπης μέγας χορηγός, Αθήνα 2003, σ. 110 εξ. Σημειωτέον, ότι η ποιητική αυτή συλλογή τιμήθηκε το 2004 με το Βραβείο Ματράγκα από την Ακαδημία Αθηνών.]

12 σχόλια:

θλιμμένος μπούφος είπε...

Ούτε που είχα σκεφτει ότι είναι η εποχή που μαζεύουν τις ελιές. Η Αθήνα μας κάνει να βρισκόμαστε εκτός τόπου και χρόνου. Μακάρι να έβλεπα από κοντά αυτές τις εικόνες...

Ανώνυμος είπε...

Μεγάλη υπόθεση να έχεις τόπο να επιστρέψεις.

υγ.
Πολύ δυνατές οι συνεικόνες σας!

Ανώνυμος είπε...

@ Νίκο μου, είδες τι είναι ο άνθρωπος; Όταν έχουμε τα θεωρούμε δεδομένα και αυτονόητα. Όταν χάσουμε ή μάς λείπουν κατανοούμε βαθιά στο είναι μας την υπερ-αξία των μικρών καθημερινών και φευγαλέων στιγμών και πραγμάτων...

Ανώνυμος είπε...

@ Οίακα.
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Οι συνεικόνες είναι μια εντελώς ερασιτεχνική και περιστασιακή απόπειρα αποκατάστασης του πολυμερισμένου παζλ της ψυχής μου, η οποία "περί πολλά μεριμνά και τυρβάζη", λησμονώντας ότι "ενός εστί χρεία".
Αυτός στην ουσία είναι και ο Τόπος, στον οποίον (πρέπει να) επιστρέφουμε: Στην ψυχή μας!...

Δέσποινα είπε...

Kai tou xronou! Kalofagwto to ladaki!

Porfyrogennitos είπε...

Σπουδαία τα ελαιόφυτα και οι καρποί τους. Στηρίζουν τον άνθρωπο μέσα στους αιώνες. Ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει;

σα είπε...

Αλλαγή πάλι προς τα καθ΄ ημάς μετά το γοητευτικό οδοιπορικό στη Νότια Αφρική. Υπέροχες οι εικόνες, ιδιαίτερες οι λέξεις κι οι εκφράσεις του ποιήματος αυτού. Νάστε καλά.

Ανώνυμος είπε...

@ Δέσποινα, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε αναμένει, ώστε ερχομένη, να συμφάγωμεν έως βουλιμίας ψωμάκι ζεστοφούρνι βουτηγμένο αχόρταγα στο νιο λαδάκι, με σπαστές ελιές και ενίοτε ρέγγα ψητή!!!

Ανώνυμος είπε...

@ Πορφύρη, ουδείς αντιλέγει για την αξία της Ελιάς. Άλλωστε και το παραπάνω ποίημα τούτο ακριβώς επισημαίνει. Καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

@ Σα, ευχαριστώ, ότι μάς ήλθατε και τα καλούδια λέξεων κι αισθημάτων που μάς εφέρατε. Ο πατέρας έλεγε "πάντα νάρχεστε, πάντα να φέρνετε"!!!
Μην αμφιβάλετε, ότι περί της Νοτίου Αφρικής οσονούπω θα ξαναδείτε ανάρτηση. Αυτή η υπόθεση του Νότου του Κόσμου μας (με τα στραβά και τα ίσια του) δεν εξαντλείται τόσο εύκολα!...

Ανώνυμος είπε...

Καταπληκτικό ποίημα! Τώρα που βρήκα το blog, θα τα λέμε συχνά....

P. Kapodistrias είπε...

@ Carmen Seculare.
Οποία χαρά, μα όλα τα μεγάλα πολυκάντηλα!!!
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αλλά όλα τα δικά μας είναι απλώς κρεμμυδόφλουδες μπροστά στο σολωμικό ποίημα απ' όπου πήρες τ' όνομά σου. Στίχοι τέτοιοι δεν ξαναγράφονται:

"[...]
Δεν είναι χόρτο ταπεινό, χαμόδεντρο δεν είναι·
Bρύσες απλώνει τα κλαδιά το δέντρο στον αέρα·
Mην καρτερής εδώ πουλί, και μη προσμένης χλόη·
Γιατί τα φύλλ’ αν είν’ πολλά, σε κάθε φύλλο πνεύμα.
Tο ψηλό δέντρ’ ολόκληρο κι’ ηχολογά κι’ αστράφτει
M’ όλους της τέχνης τους ηχούς, με τ’ ουρανού τα φώτα.

Σαστίζ’ η γη κι’ η θάλασσα κι’ ο ουρανός το τέρας,
Tο μέγα πολυκάντηλο μες στο ναό της φύσης,
Kι’ αρμόζουν διάφορο το φως χίλιες χιλιάδες άστρα,
Xίλιες χιλιάδες άσματα μιλούν και κάνουν ένα.
[...]"

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails