Το σημερινό όγδοο μέρος των Μοναχικοτήτων ανοίγει παράθυρο στον κόσμο του Ορθόδοξου Μοναχισμού και μάλιστα ταξιδεύει στο νοτιοδυτικό άκρο της Ελλάδας, στα νησιά των Στροφάδων, τα οποία κείνται στο σημείο όπου κάνουν ορθή γωνία δυο ευθείες που ξεκινούν η μια από τη Ζάκυνθο και η άλλη από την Κυπαρισσία. Δηλαδή, πλήρης απεραντοσύνη και απόλυτη μόνωση. Εκεί συνήθως ζει ένας ασκητής, ο παπα Γρηγόρης. Τα τελευταία όμως χρόνια υπάρχει περιστασιακή παρουσία και άλλων Πατέρων εκεί, λόγω της αποκατάστασης των κτιρίων, που ήδη προετοιμάζεται.
Περισσότερα και ειδικότερα μπορεί ο ενδιαφερόμενος να βρει στο εδώ κεφάλαιο υπό τον τίτλο Στροφάδια.
Εδώ, λοιπόν, αποτυπώνονται στιγμές από την καθημερινότητα των σύγχρονων Στροφαδιτών Μοναχών: Διακονήματα, ιερές Ακολουθίες, στη βάρκα της Μονής κι εντέλει όλοι μαζί στο Οστεοφυλάκιο ενώπιοι Ενωπίω...
18 σχόλια:
Τι χαρά, τι γαλήνη!
Φίλε Χοιροβοσκέ,
... η εμπαθής σιωπή όλα τα λύνει!!!
Καλή Κυριακή!!!
Η φωτογραφία στο στασίδι του εξωκκλησιού, μου θύμισε οικείες στιγμές, όταν -νεαρός, γεμάτος φλόγα και πόθο να ιερωθώ- έπαιρνα τον δρόμο (με κάθε είδους καιρικές συνθήκες) που οδηγούσε σε ξωκκλήσια, δεκαετίες αλειτούργητα, ξεχασμένα από τους ανθρώπους (αλλά όχι και από τον Θεό) κι εκεί, μέσα στην απόλυτη ηρεμιά, την γαλήνη και την απέραντη σιωπή, ψέλλιζα μελωδίες που έρχονταν από τους αιώνες με μοναδικό εκκλησίασμα τα πουλιά που ήσαν απέξω κι τα έντομα -σκαθάρια, ακρίδες- που κάπου κάπου φαίνονταν κατά στιγμές μέσα από τα σκισίματα στις πέτρες, τα ξύλα και τα τσιμέντα, τέτοιες στιγμές ένοιωθα την παρουσία του Θεού και έφριττα στην σκέψη πως κάποια μέρα ίσως να Τον κράταγα στα χέρια μου, μέσα στο Ιερό Ποτήριο. Μα τελικά τα πράγματα ήρθαν αλλιώς κι δεν κατάφερα να κάνω το όνειρο αλήθεια. Και τώρα, βλέποντας φωτογραφίες σαν αυτές πιο πάνω, θυμούμαι την εποχή εκείνη, ολοφυρόμενος και έμπλεως θλίψεως. Τελικά, δεν είναι τυχαίο πως όλοι οι "χρυσοί αιώνες" τοποθετούνται πάντοτε στο παρελθόν.
Ευλόγησον πάτερ μου, που μου ξύπνησες μνήμες απωθημένες για στιγμές απύθμενης χαράς και ανάτασης.
ο τασος μας αφησε μια προσωπική του λαχταρα οδηγουμενος απο καποιες μοναχικες φωτογραφιες.
εγω θα πω οτι οταν θελω να προσευχηθω πηγαινω σε καποιο ξωκκλησι ερημο, φορτισμενο απο τις προσευχες των πιστων, με ανοιχτες τις πορτες στους αγιους και στον Θεο, χωρο κατανυκτικο και ηρεμο.
γι αυτο αποφευγω τις πολυβουες εκκλησιες και πηγαινω στην Παναγιτσα (Ναυπλιου) να βαλω το κερακι μου περιεργες ωρες, συνηθως βραδυ.
οι δύο τελευταίες φωτογραφίες μου θυμίζουν το μύθο των αρχαίων Ελλήνων (από δω το φέρνω από ΄κει το πάω όλο στους αρχαίους Έλληνες καταλήγω, μπορεί και να το παρακάνω), για το ταξίδι της ψυχής στον άλλο κόσμο.....
Είναι από τα λίγα μέρη στην Ελλάδα που θέλω τόσο πολύ να πάω, αλλά ταυτόχρονα είναι και τόσο δύσκολο!
Εχω διαβάσει και έχω δεί διάφορα γι'αυτόν τον τόπο, είσαι τυχερός που πήγες!
@ Τάσο,
με συγκίνησε η εξομολογητική σου διάθεση και μάλιστα δημοσίως (κάπως σαν τους πρώτους Χριστιανούς) και φχαριστήθηκα που οι ταπεινές μου φωτογραφήσεις συνετέλεσαν σε αυτό.
Μη στενοχωρείσαι. Έστω και αν δεν έχεις τη λεγόμενη "ειδική ιερωσύνη", κράτα γερά τη "γενική ιερωσύνη", την οποίαν κατέχετε οι λαϊκοί και κάνε τον αγώνα σου μέσω αυτής για την πνευματική ενηλικίωση τόσο την δική σου, όσο και του περιβάλλοντός σου.
Το σχέδιο του Θεού έχει για σένα άλλες προοπτικές, τις οποίες ακόμη (ίσως) δεν μπορείς να υποψιασθείς.
Χαίρε προς το παρόν και αγάλλου, αγαπητέ!
@ Αλίκη,
αξιοσημείωτη η αναχωρητική σου τάση σ' εξωκκλήσια και μονήρεις τόπους λατρείας.
Αρκεί να μετέχεις στη λειτουργική-μυστηριακή ζωή και δεν έχει σημασία το πού.
Υ.Γ. Τι όμορφο το Ναύπλιο!!! Έχω κάμει παλαιότερα μια ανάρτηση γι' αυτή την εράσμια πόλη. Ήδη έχω έτοιμες και περιμένουν στανμπάϊ δυο επιπλέον αναρτήσεις, τις οποίες μάλλον θα δημοσιεύσω κατά τις επόμενες μέρες. Θέλω τότε ειδικό σχολιασμό ως ειδική επί του θέματος, λόγω εντοπιότητας.
Καλό σου βράδυ.
@ Ηλιογράφε,
δεν έπεσες έξω, αγαπητότατε φίλε! Αυτές οι δυο τελευταίες φωτογραφίες μπήκαν επίτηδες με αυτή τη σειρά, επειδή ακριβώς υπονοούν τον αρχαιοελληνικό μύθο του βαρκάρη-Ψυχοπομπού.
Αλήθεια, ποιος πληρώνει τον βαρκάρη;
Καλήν εσπέραν, άρχοντα!
Κωνσταντίνε,
όντως έχει πολλές δυσκολίες η μετάβαση στα Στροφάδια. Διότι, όντας ιδιωτικός χώρος (ανήκει στη Μονή Στυροφάδων και Αγίου Διονυσίου), αλλά και περιοχή πλέον ενταγμένη στο "Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Ζακύνθου", προαπαιτείται άδεια και από τους δυο (Μονή και ΕΘΠΖ). Μόλις εξασφαλισθούν αυτές οι άδειες, πρέπει να βρεις και να νοικιάσεις ειδικό πλοιάριο (για το έξοδο δεν συζητώ), έτοιμο να κάμει 40 ναυτικά μίλια από το λιμάνι της Ζακύνθου. Εάν το καταφέρεις και αυτό, κανονίζεις την ημέρα, καλοκαιριάτικη βέβαια και συνήθως τι συμβαίνει; Έχει τόσο μεγάλη θαλασσοταραχή εκεί κάτω, που είτε δεν θα ξεκινήσει το πλοιάριό σου, είτε αν πας δεν θα μπορείς εύκολα να γυρίσεις. Εάν διαβάσεις τις πρώτες μου αναρτήσεις για το δικό μου ταξίδι, θα δεις, ότι πήγαμε για δουλειές της Μονής με το λιμενικό σκάφος για μία μόνον ώρα και αποκλειστήκαμε εκεί, λόγω ξαφνικής και απρόσμενης θαλασσοταραχής εκεί στο πολύ Νότιο Ιόνιο.
Ευχαριστώ για την επίσκεψη. Νά είσαι καλά!
"λόγω της αποκατάστασης των κτιρίων, που ήδη προετοιμάζεται". Πόση χαρά πήρα που επιτέλους κάτι θα γίνει για να σωθεί το ιστορικό μοναστήρι.
Σήμερα κατάλαβα ότι είσαι ιερέας. Παπάς-blogger! Πολύ τυχερή η ενορία σου.
Ελπίζω το καλοκαίρι να έρθω στο νησί σας και να συναντηθούμε.
Συνέχισε να μας ταξιδεύεις!
Ω! Σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, θα μου επιτρέψεις άλλη μια παρατήρηση:
Η "βάρκα" της σύγχρονης εποχής έχει εξωλέμβιο, επικρατεί "συνωστισμός"!
Δεν γνωρίζω ποιος πληρώνει το "βαρκάρη", πάντως έχει πολλή δουλειά (δυστυχώς)
Ω Ακέστορ,
τα Στροφάδια τα έχει αναλάβει ως προσωπικό του στοίχημα ο Μητροπολίτης μας, επιθυμώντας, προτού παραιτηθεί (όπως δηλώνει) να τα έχει βάλει σε καλό δρόμο. Ήδη γίνονται πολλά-πολλά περιφερειακά έργα εκεί κάτω, σημαντικότατα πάντως.
Όμως υπολείπονται τα κύρια, δηλαδή το ίδιο το Καστρομονάστηρο να σωθεί και αποκατασταθεί. Η μελέτη της ιδιοκτήτριας Μονής συντάσσεται εξ ιδίων πια, μετά την κώφευση (επί πλήρη δεκαετία) όλων των υπευθύνων του Υπουργείου Πολιτισμού (βλ. Ζαχόπουλους και λοιπούς ανόητους και επίφοβους επαΐοντες του είδους εκεί μέσα), ενώ έχει περιδεθεί το κτίριο -και ως εκ τούτου στέκεται ακόμη όρθιο- μετά τους σεισμούς του 1997.
Η ενορία μας έχει το δικό της μπλογκ ως πολυπεριοδικό, το "νυχθημερόν", στην διεύθυνση:
banato.blogspot. com
αλλά και την διαδικτυακή βιβλιοθήκη της, τα "παραΘέματα λόγου", στην διεύθυνση:
parathemata.blogspot.com .
Αν δεν τα έχεις ακόμη δει, μόλις βρεις καιρό, θα είναι χαρά μας να σε δούμε και από τα στέκια εκείνα!
Μακάρι πάντως να βρεθούμε κάποτε κι εκ του σύνεγγυς.
@ Ηλιογράφε,
χάρηκα που ξαναπέρασες από τα μέρη μας. Σού απαντώ μ' ένα μου ποίημα, δημοσιευμένο στο βιβλίο μου "Έσχατος φίλος", το 2001, σελ. 29. Πάει "γάντι" στο σχόλιό σου, διότι αφορά σ' αυτό ακριβώς το ταξίδι και στον σχετικό "συνωστισμό":
ΤΟ ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ
Η έγνοια με κατάφαγε του σπιτικού σου
γέρασα στην αγάπη σου
απογέρασα.
Τώρα πια
σκαρφαλώνω πότε-πότε στην Ουτοπία
σε ποιήσεις αποπαίδια μου
ξεσκολισμένα
μήπως και τ' αγναντέψω εκείθε
το Ποθούμενο
κρούω τότε χαιρέκακα
περίπου περιπαιχτικά
το ξέπορτο του Νυχτουργού
τακτοποιώ της αγοράς τα οξύμωρα λαμπιόνια
να βλέπει ο άρχων Άγγελος να ξεπεζέψει
και
-Οι έτοιμοι ας επιβιβάζονται
προστάζει όξω φωνή
ολίγο σαστισμένος από το συνωστισμό
ανήσυχος ολίγο απ' την πληρότη.
Δεν τα ήξερα όλα αυτά... Είναι λοιπόν ακόμη πιό δύσκολο απ'ότι φανταζόμουν!
πατερ παναγιωτη με χαρα μου να σου πω οτι ξερω για την πολη του Ναυπλιου, μονο που δεν ειμαι απο δω. Αθηναια ειμαι που αγαπησα εδω ;)
Κωνσταντίνε,
ναι, έτσι έχουν τα πράγματα. Αλλά, ποτέ μη λέμε ποτέ...
@ Αλίκη,
Είναι καλύτερο ν' αγαπήσεις έναν τόπο από επιλογή, παρά επειδή απλά είναι η γενέτειρά σου!
Έχε χαρά πάντοτε, στην πρωτεύουσα αυτή πόλη. Ακολουθούν δυο σχετικές αναρτήσεις, λοιπόν, όπως είπαμε!
Δημοσίευση σχολίου