© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Μοναχικότητες... [ι΄ μέρος: Το πέρασμα του Θανάτου]

Η δέκατη σειρά των Μοναχικοτήτων, που περιοδικά προτείνουμε από τη θέση αυτή, σήμερα παρουσιάζει έξη φωτοστιγμές, που χαρακτηρίζονται γοερά από το πέρασμα του Θανάτου:

α) Μια παλιά ομπρέλα, κρεμασμένη ακόμη στον φεγγίτη, β) Το πάτωμα στο ανώι αντέχει ακόμη, λίγο πριν ολόκληρο το ανώι καταπέσει ολοσχερώς, γ) Οι καρέκλες και τα τραπέζια ολόμονα δίπλα σε σεισμόπληκτους τοίχους στο παντέρημο δωμάτιο, δ) Τα κεράκια -τρία σ' ένα- παρέχουν τη λάμψη τους εις μνήμην, ε) Πεταμένα στα σκουπίδια, τα θραύσματα ενός τάφου σμπαραλιασμένου απ' τον σεισμό και στ) Έν' ακόμη νεκρό σκυλί, ήδη σε αποσύνθεση...

Και ο ποιητικός λόγος να επισημαίνει, πόσο μα πόσο είναι παρούσα τελικά η Απουσία...








Εκείνοι που πέθαναν ποτέ δεν έφυγαν.
Υπάρχουν μέσα στη σκιά
που γίνεται όλο και παχύτερη.
Οι νεκροί δεν είναι κάτω από τη γη:
Υπάρχουν στο δέντρο που θροΐζει,
υπάρχουν στο δάσος που βογγά,
υπάρχουν στο νερό που τρέχει,
υπάρχουν στο νερό που κοιμάται,
υπάρχουν στην καλύβα, υπάρχουν μέσα στο πλήθος.
Οι νεκροί δεν είναι νεκροί.
Εκείνοι που πέθαναν ποτέ δεν έφυγαν:
Υπάρχουν στο στήθος της γυναίκας,
υπάρχουν στο παιδί που στριγγλίζει
και στο δαυλό που φλέγεται.
Οι νεκροί δεν είναι κάτω απ' τη γη:
Είναι στη φωτιά που σβήνει.
Είναι στα χόρτα που κλαίνε.
Είναι στους βράχους που θρηνούν.
Είναι στο δάσος, είναι στο σπίτι.
Οι νεκροί δεν είναι νεκροί.

[Από το βιβλίο του Professor Roderick Ninian Smart (1927–2001), The Religious Experience of Mankind, 1980 (1969), σ. 60]

10 σχόλια:

RedHat είπε...

Η απώλεια και η μοναξιά δεν ειναι μια απουσία ...ειναι μια παρουσία.
Καλημέρα.

Alkmini είπε...

οι νεκροί είναι κοντά σ αυτούς που αγαπούν και σ αυτούς που τους αγάπησαν.
η μητερα μου ειναι παντα διπλα μου σε ομορφες και ασχημες στιγμές, σε δύσκολες και ευκολες, στις χαρες μου και στις λυπες μου. κλαίει η χαιρεται. γελαει η λυπαται. με προστατευει, με νοιαζεται, με προσεχει, με καθοδηγει πατερ.

kiki είπε...

Οι μοναχικότητές σου μερικές φορές είναι αλάτι στην πληγή! Πονάνε! Πολύ καλό θέμα...

Ανώνυμος είπε...

Το κερί όμως καίει...Διότι είμαστε από εκείνους που "έχουν ελπίδα".

P. Kapodistrias είπε...

@ Redhat,

Ναι, συμφωνώ! Αλλά μια τόσο μακρινή παρουσία, ωσεί απούσα...

P. Kapodistrias είπε...

@ Αλίκη,

συγκινητικό αυτό που μάς λες!...
Είναι η Αγάπη και η Ευχή της που επιπλεέι στον Χρόνο. Διότι, σύμφωνα με τον ποιητή και προφήτη Δαβίδ "ευχαί γονέων στηρίζουσι θεμέλια οίκων".

P. Kapodistrias είπε...

@ Ονειρομαγειρέματα,

ευχαριστώ για την εύστοχη διαπίστωση.
Κάποτε-κάποτε πρέπει ν' αντιμετωπίζουμε και αυτά τ' ακανθώδη έως πονετικά θέματα, διότι έτσι -πιστεύω- ασκούμαστε ριζοσπαστικότερα στην ανθρωπιά και στη συναλληλία σε τόσο δύσκολους καιρούς!...

P. Kapodistrias είπε...

@ Ανώνυμε,

ναι, υπάρχει Ελπίδα! Ας προσέχουμε, λοιπόν, να κρατάμε αναμμένη τη φλόγα του κεριού!!!
Καλή Ανάσταση vater!!!

Ανώνυμος είπε...

Ο πόνος για την απώλεια των αγαπημένων, είναι πόνος για τις στιγμές που χάσαμε μαζί τους, για τις ευκαιρίες αγάπης, για τα λόγια που δεν είπαμε, γιατί πάντα νομίζαμε οτι έχουμε το χρόνο. Αλλά πιστεύω οτι η σχέση που είχαμε μ εκείνους είναι ζωντανή παρόλο που έχουν φύγει για άλλες σφαίρες, και ακόμη μπορεί και να βαθαίνει η σχέση, γιατί κατανοήσαμε ίσως κάτι περισσότερο, μάθαμε κάτι, "είδαμε" μέσα στην καρδιά μας πράγματα. Επικοινωνούμε μέσα απο την αγάπη και την προσευχή. Μιλάμε για τους δικούς μας ανθρώπους,και ξέρουμε οτι είναι εκεί, σ ένα άλλο σπίτι του Θεού. Μιλάμε στο Θεό για εκείνους που αγαπάμε, και η αγάπη είναι η γλώσσα του Θεού.

P. Kapodistrias είπε...

@ Τατιάνα Κ.,

τα γράφεις τόσο σαφή και αλήθινά που είναι σα να μπήγεις το μαχαίρι...
Δεν έχω τι να σού απαντήσω. Όμως έχω. Ανταποδίδω μ' ενα παλαιότερο ποίημά μου, απαντητικό στα υμέτερα γραψίματα, κι έτσι υπεκφεύγω:


ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΟ

Έως αγάπης δέος
στο περβολάκι εντός της Αγγελοκρατούσας
άσκηση νεύρων
κι όλος αυτιά
πλήν τις ημέρες που συντάσσονται με δοτική
τ' Ουρανού σου τα μπαλώματα.

Πόσοι σε ξέρανε
και πόσους ήπιε ο Χρόνος
φταίν οι φευγούλες σου
κ' οι ερχομοί
θηλειά το κομποσκοίνι
και τους έπνιξε.

Ποιός τώρα ηγουμενεύει στο ιδιόρρυθμο ετούτο
στο μηδέν αποβλέποντας της αφαίρεσης
στην αποθέωση της αίρεσης
πλοιάριο δίχως έρμα

και στα βιτρό του βορεινού σου ανεμοφράχτη
οι αγάπες τέρμα.



υ.γ.
Αν τυχόν σού το έχω ξαναστείλει, συμπάθα με. Ολοένα γερνάω...
Νομίζω όμως, ότι απαντά 1000% στις δικές σου θεωρήσεις περί Χρόνου και προσώπων φευγάτων, πλην αγαπημένων αέναα!...

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails