© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

Ένα γελαστό απομεσήμερο στο Ακρωτήρι του Τζάντε

α. Τριγυρίζοντας ανάμεσα σ' ευωδίες

Το Ακρωτήρι της Ζακύνθου είναι τόπος αγαπημένος και πανεύοσμος. Προάστιο της Χώρας, κατάφυτο από λιοστάσια και μια διαρκή λες Άνοιξη. Η θέα προς ανατολικά και βορειοανατολικά καταπλήσσει, ενώ το Ιόνιο πέλαγος αναπτύσσει μπροστά στα μάτια περιηγητών και ντόπιων τα θέλγητρά του δίχως φειδώ. Η περιοχή συναντάται σε παλιά συμβόλαια και ως "Λόφος του Ακρωτηριού". Καταπράσινοι μικρολοφίσκοι, λουλουδιασμένες πλαγιές, βαθιά χνάρια της Ιστορίας εμφανέστατα, πλήθος νεότερων οικοδομημάτων (κάποια ποιοτικά, καλαίσθητα και αξιοπρόσεκτα, τα περισσότερα όμως κιτσάτα κι εγωπαθή), συνθέτουν μια πραγματικότητα, στην οποία συνυπάρχουν οι μυρωδιές της επερχόμενης-πολυαναμενόμενης Άνοιξης, οι αισθήσεις προπερασμένων μεγαλείων και η σύγχρονη αμφιλεγόμενη έμψυχη και άψυχη κτίση.

Την περασμένη Κυριακή (10 Φεβρουαρίου) και προτού "πλακώσουν" οι ασυγκράτητες ορδές των νεοΑποικιοκρατών (κοινώς, τουριστών) σκεφτήκαμε ορισμένοι ντόπιοι bloggers, να πραγματοποιήσουμε μια μικρή περιήγηση στον ευλογημένο αυτό χώρο του Ακρωτηριού, για να μεταλάβουμε από τα δώρα του ηλιοπερίχυτου απογεύματος, γευόμενοι παράλληλα λαχταριστά γλυκίσματα και Ονειρομαγειρέματα με θέα.

Μια μεγάλη βόλτα ποδαριστί στα πέριξ αποδείχτηκε μεγαλείο, διότι μάς αποκάλυψε στιγμές που είναι πλέον πολύ δύσκολο να καταγραφούν στη γρήγορη, αγχωμένη και διαδικτυωμένη εποχή μας.

Δυο υπέροχα άλογα βόσκουν αμέριμνα στα λιοστάσια, δίχως καθόλου να πτοούνται από την απορημένη παρουσία μας. Διότι, όπως καταλαβαίνετε, σαν να προερχόμαστε από τον κόσμο του Τίποτα, βαλθήκαμε να συλλάβουμε, όσο καλύτερα μπορούσαμε, τ' αξιοθέατα ζώα στις ψηφιακές μας "φάκες".

Ο υπερμεγέθης ευκάλυπτος στην είσοδο των Κατασκηνώσεων της Καθολικής Αρχιεπισκοπής στέκεται φρουρός και κυρίαρχος του γύρω χώρου, με τα τεράστια κλαδιά του, σαν ανθρώπινους βραχίονες, υψωμένους σε στάση προσευχής ή εγρήγορσης.

Να, και ο άλλος θεόρατος φρουρός του τοπίου. Των τηλεπικοινωνιών αυτός! Δηλαδή και ημών των bloggers!... Διότι, εάν αυτός ο πύργος του ΟΤΕ πάθει οτιδήποτε, τούτο θα σημαίνει, ότι νεκρώσαμε στη Ζάκυνθο από πλευράς τηλεφώνων και διαδικτύου. Αντιαισθητική παρουσία, αλλά "ανάγκα και θεοί πείθονται"!!!...

Άλλος ένας κυρίαρχος των αγροτικών δρόμων και των φιδάτων μονοπατιών της περιοχής: Ο λεγόμενος "αθάνατος". Αυστηρό γλυπτό της Φύσης, απόλυτο, αγέρωχο και με αγκάθια σουβλερά για κάθε περίπτωση.

β. Στο φερόμενο ως "Αρχοντικό του Σολωμού"


Να και το πάλαι ποτέ Αρχοντικό, που συνδέεται με την Οικογένεια του Διονυσίου Σολωμού. Εδώ κατά μια παράδοση (η οποία πάντως δεν έχει αποδειχθεί ποτέ ιστορικά), κατά την διάρκεια της πολιορκίας του Μεσολογγιού, άκουε ο Ποιητής την αγωνία των Πολιορκημένων.

Το φωτογραφίζω από την δυτική-κύρια, διπλή και καλά κλειδωμένη είσοδο. Εκείνο που θαυμάζει κανείς είναι η μεγάλη παλιά "σκαλουνάδα", η οποία οδηγεί στο σημερινό κεντρικό σπίτι του κτήματος, το οποίο πλέον δεν έχει καμιά σχέση με την αίγλη του παρελθόντος του.

Στο παρακάτω σχέδιο του Robert Sargint, διαπιστώνει αμέσως ο κάθε φιλίστορας την ομορφιά και το μεγαλείο της παλιάς βίλας Νικολάου Κυβετού, αργότερα ιδιοκτησίας Νικολάου Λούντζη, Δημητρίου Λούντζη-Σολωμού και Ιωάννου Χρονόπουλου.
[Σημειωτέον, ότι τα ιστορικά στοιχεία για την Έπαυλη αντλούμε από το λεύκωμα: Robert Sargint, Η Ζάκυνθος κάποτε... / Zakynthos once upon a time... , κείμενα Νίκος Λούντζης, 1990]:


Η έπαυλη χτίστηκε σε σχέδια του Γάλλου αρχιτέκτονα Bocher μετά το 1765. Στο σχέδιο φαίνεται η κύρια(δυτική) όψη της βίλας, με τις τρεις στοές, τις περιβάλλουσες βεράντες και την εξαίσια κάθετη "σκαλουνάδα", που δίνει έμφαση στο πολυεπίπεδο της εικόνας. Το φτερουγιστό αέτωμα έχει τρεις σφαίρες* σύμβολο, φαίνεται, του αρχιτέκτονα Bocher. Στα ακρόποδα της "σκαλουνάδας", κήπος με οπωροφόρα* ολόγυρα πάρκο, που ψηλώνει και πυκνώνει κατά την ανατολή. (...) Η έπαυλη στην "αγγλική προστασία" στέγαζε τον Αρμοστή και γνώρισε δόξες κοινωνικές. Το 1833 φιλοξένησε τον Όθωνα! Είναι κάποιες ενδείξεις αυτές της αισθητικής αξίας και του εσωτερικού διάκοσμου. [σ. 15 εξ.]

Το αρχοντικό και η χαρακτηριστική του "σκαλουνάδα", όπως ήταν πριν από τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1953. Φωτό Μ. Χρουσάκη.

Βρισκόμαστε τώρα στο πισινό - ανατολικό πορτόνι της έπαυλης. Καλλιτεχνημένο, αλλά σιδηρόφρακτο, μάς απαγορεύει την είσοδο, παρότι πολύ το επιθυμώ χρόνια τώρα...

Το απλοϊκό πορτόνι της νότιας πλευράς της πάλαι ποτέ έπαυλης ανοιχτό. Χαράς ευαγγέλια! Η πρόσβαση στο σπίτι (απλοϊκό κι αυτό στις μέρες μας, όπως είδαμε παραπάνω) δείχνει ελεύθερη, αλλά δεν τολμάμε να μπούμε, διότι από παντού ακούγονται σκυλιά να προπονούνται ήδη. Άσε καλύτερα, μήπως...

Από εκεί στη νότια είσοδο βλέπουμε και το φτωχόσπιτο του σημερινού επιστάτη (;) του κτήματος. Υπάρχει εκεί μια κινητικότητα: Κάποιος καιροφυλακτεί από το ανοιχτό παράθυρο, προσπαθώντας μάλλον να διαπιστώσει τις προθέσεις των απρόσκλητων... Λέμε να μην επιμείνουμε, διότι ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί... Μιαν άλλη φορά...

Κρίμα... Εάν μπαίναμε στο κτήμα και καθώς ο ήλιος υποχωρεί ολοένα πίσω από τον Βραχιώνα, θα αισθανόμασταν δίχως άλλο τριγύρω μας ήσκιους παλαιών περιπατητών και διάφορων ιστορικών προσώπων, έως του νεότερου, του Οδυσσέα Ελύτη, να φωτογραφίζεται δίπλα στο πέτρινο τραπέζι του κήπου.

Ο Οδυσσέας Ελύτης βρέθηκε στη Ζάκυνθο κατά το πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου 1980, λίγους μόλις μήνες μετά τη μεγάλη βράβευσή του με το Νόμπελ της Λογοτεχνίας για το 1979. Ένα πολύ ενδιαφέρον στιγμιότυπο από την επίσκεψη αυτή, αφορά στον συγκλονισμό που υπέστη στην έπαυλη αυτή.

Η φωτογραφική απεικόνιση της όμορφης και ποιητικής αυτής στιγμής, που βλέπετε παραπάνω (πρωτοδημοσιευμένη από την δημοσιογράφο Ν. Κοντράρου-Ρασσιά στο περιοδικό Εικόνες, 6.11.1991, τευχ. 366, σ. 44), σχολιάστηκε ποιητικά από τον ίδιο τον Ελύτη στην ποιητική του συλλογή "Ο Μικρός Ναυτίλος" [εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 1985, σ. 106]. Διαβάζουμε σχετικά, τη σύντομη, μα εξόχως ποιητική αναφορά, η οποία στην πραγματικότητα είναι λεζάντα της φωτογραφίας του:

ΖΑΚΥΝΘΟΣ

Δειλινό στο Ακρωτήρι, στο παλιό σπίτι του Διονυσίου Σολωμού. Μπρος από το μεγάλο, στρογγυλό, πέτρινο τραπέζι του κήπου. Δέος και σιωπή. Και συνάμα, υπόκωφη, παράξενη παρηγορία.

21 σχόλια:

kiki είπε...

Πιο καλά δε θα μπορούσες να τα περιγράψεις! Υπέροχα!
Για την ιστορία: οι φέροντες φωτογραφική μηχανή στα χέρια ήθελαν πως και πως να μπουν κρυφίως μέσα στο φερόμενο ως οικία του Σολωμού (βλέπε Κική και Παναγιώτης). Οι μη έχοντες κάμερα (και πιο λογικοί ίσως)μας απέτρεψαν. Συμπέρασμα: την επόμενη φορά που θα θελήσουμε να μπούμε κάπου παράνομα, θα φροντίσουμε να μην έχουμε κάποιους μαζί να μας αποτρέπουν! Βρε τι τραβάμε κι εμείς οι επίδοξοι φωτογράφοι...

panagiotisandriopoulos είπε...

Φύση, ευωδιές, ιστορία, ονειρομαγειρέματα με θέα, ποίηση, Ελύτης... Ιχνηλασία της τελειότητος! Και για να μνημονεύσω τον ποιητή της Ιδιωτικής Οδού "Κρίνα, γιούλια και μαγνόλιες σωρεύει ο θερίζων. Και ποτέ προσκομίζων πλούτη Κύριος". Αυτές οι ζακυνθινές πορείες, αγαπητέ π.κ., είναι σαν θαύμα μονογενές!

P. Kapodistrias είπε...

@ Ονειρομαγειρέματα,

η παρέα σου ήταν πολύτιμη στην εξόρμηση εις Ακρωτήριον! Και τερψιλαρύγγια, λόγω των γλυκυσμάτων, τα οποία προετοίμασες για εμάς τους hungry for Life!!!

Σκέπτομαι πάντως, ότι οι μη κρατούντες φωτομηχάνημα υπήρξαν η "φωνή της λογικής". Τουτέστιν, καλώς δεν εισήλθαμε, διότι τα φυλακόσκυλα της βίλας, δεν ξέρω τι, δεν ξέρω πώς...

Καλημέρα και τρισευχαριστούμε σε!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Παναγιώτη Πατρεύ,

χάριτας οφείλω δι' αποδοχήν των ημετέρων κολλυβογραφημάτων. Χαίρομαι τα μάλα, ότι ησθάνθης την του Οδυσσέως παρουσίαν.

Και όλα "Εκ του πλησίον":


"Αλλά χωρίς να χάνεις ποτέ την εικόνα του συνόλου. Και η πιο απλή παράγκα θέλει το ρήμα της, τα ουσιαστικά και τα επίθετά της, (...). Η αφέλεια δεν δίδεται δωρεάν* σκηνοθετείται και παίζεται* εάν είσαι ο ένας από τα ελάχιστα εκατομμύρια που δικαιώνουν την ανθρωπότητα.

(...)

Κείνες οι ξαφνικές λιακάδες μες στο καταχείμωνο δεν είναι παρά οι προσπάθειες που κάνει ένα παραστρατημένο περσινό τζιτζίκι να ξαναβρεί τον προσεχή του Ιούλιο."




Τάδε, αγαπητότατε, έφη Ελύτης!!!

Christophorus είπε...

Δροσερή αύρα εκπέμπει η ανάρτησή σου...

Και τη γλυκεία θέρμη της παρέας -κρίμα που τα γλυκίσματα δεν μεταδίδονται δικτυακκώ τω τρόπω, ίνα φάγωμεν και εμπλησθώμεν και ημείς...
:)

P. Kapodistrias είπε...

@ Χριστόφορε Παππού,

χαίρω δι' επίσκεψίν σου. Μ' ευρίσκεις απροετοίμαστον. Γλυκίσματα, γιοκ. Χορτόπιτα μόνον υπάρχει στα πέριξ, ην εποίησεν Φωτεινούλα η συμβία.
Άμα τη ελεύσει σου εις τα ημέτερα στείλε μέλι (εκ του e-mail) και πάραυτα, καλούδια ετοιμάσωμέν σοι.

Καλήν ημέραν πανοικεί!

SATANASSO είπε...

Έπρεπε να φανείτε λίγο απαιτητικοί, πάντα με ευγένεια, προς τον επιστάτη να σας αφήσει λίγη ώρα στον περίβολο κι’ έτσι κι’ εμείς να χαρούμε φωτογραφικά την επίσκεψη σας. Ένα ωραίο λεύκωμα του R. Sargint, με σχέδια των dominicali της Ζακύνθου, βρήκα πριν χρόνια στον «ΚΟΛΛΑΡΟ» της οδού Σόλωνος στην Αθήνα. Να σημειώσω για όποιον Ζακυνθινό ή εν γένει επτανήσιο ενδιαφέρεται, πως σ’ αυτό το βιβλιοπωλείο υπάρχει μεγάλη παρακαταθήκη επτανησιακών εκδόσεων.

P. Kapodistrias είπε...

@ Σατανάσσο,

έχεις πανδίκαιο!... Έπρεπε να επιμείνουμε... Έπρεπε... Οι ριψάσπιδες όμως της παρέας πολλά μάς εφόβισαν με τον φόβο των σκυλικών αλυχτισμάτων. Λέω "λες, να εφορμήσουν οι κύνες και νάχουμε θύματα;".
Οι σατιρικοί τότενες Ζακύνθιοι θα ιστορούσαν στιχηραρικώς και κατ' αντιφωνίαν τα παθήματα εντοπίων τινων Ιστολόγων και να εγέλαγε το ζακύνθιο σύμπαν.
Μιαν άλλη φορά, ευελπιστώ, να φανούμε θαρραλεότεροι!


υ.γ. Το λίμπρο του R. Sargint που αναφέρεις, συμβουλεύτηκα καγώ για την ιστορική υποστήριξη του παρόντος ποστακίου.

σα είπε...

Έχω βολτάρει στο Ακρωτήρι της Ζακύνθου. Θύμησες γλυκές από ένα πολύ ζωντανό καλοκαίρι στο νησί σας πριν από αρκετά χρόνια... Νοσταλγία για επιστροφή κάποια στιγμή. Χαίρομαι αφάνταστα που είμαι πάλι κοντά σας.

Nefelli είπε...

Αγαπητέ μου π.κ. καλησπέρα.
Πολύ στεναχωρήθηκα που δεν μπόρεσες να μπεις στο σπίτι του Δ. Σολωμού.
Προ 10ετίας, μου ήρθε σαν δώρο η πρόταση μιας φίλης μου(συγγενής του επιστάτη), να μπούμε αν επιθυμούσα σε αυτό το αρχοντικό.Εξυπακούεται πως δεν το διαπραγματεύτηκα καθόλου.Δεν μπορώ να σου περιγράψω τα συναισθήματα μου, όταν περπάτησα την αυλή που περπάτησε και στάθηκα στο πέτρινο παγκάκι που έγραφε ο ποιητής μας.... Κυριαρχεί μια μαγικά θετική ενέργεια σε κάθε γωνιά, αυτού του κτιρίου.Είδα και προσωπικά αντικείμενα του Σολωμού, όπως το πιάνο του.
Δυστυχώς, έχω μια πληροφορία (ΑΝΕΠΙΒΕΒΑΙΩΤΗ), ότι το αρχοντικό αυτό, έχει πουληθεί σε κάποιον Γερμανό επιχειρηματία.Η μνήμη μου, δεν είναι το δυνατό μου σημείο και αν προ δεκαετίας, γνώριζα κάτι παραπάνω, τώρα αδυνατώ να θυμηθώ.
Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω και να είχαμε τη δυνατότητα, να καταγράψουμε όλους αυτούς τους θησαυρούς που κρύβει αυτό το κτίριο.
Για τις φωτογραφίες σου, ότι κι αν πω θα είναι λίγο.Λένε τόσα πολλά από μόνες τους.
Να είσαι καλά και πάντα να μας περπατάς,μέσα απ'τη ματιά σου στον τόπο μας.
Καλό επόγευμα

P. Kapodistrias είπε...

@ Αγαπητέ Σα,

ειδυλλιακός ο τόπος, γι' αυτό και σού έμεινε νοσταλγικά στην ανάμνηση! Μακάρι να ξανασυμβεί σύντομα.
Αν και μέρα με την ημέρα, ο πλεονέκτης άνθρωπος παρεμβαίνει ετσιθελικά κρεουργώντας το.

Να μάς έρχεσαι! Μάς είχες λείψει!...

P. Kapodistrias είπε...

@ Νεφέλη,

είσαι πολύτιμη, διότι υποστήριξες με σχετικό ρεπορτάζ τη βόλτα μας σ'το Ακρωτήρι.
Εύχομαι να μην αληθεύει, ότι πουλήθηκε σε ξένον επιχειρηματία. Αν συμβαίνει κι αυτό, είμαστε άξιοι της κακής μας της τύχης, την οποία πάντως εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε, αυτομαστιγωνόμενοι, οι ηλίθιοι...
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια περί της αναρτήσεως! Προσπαθώ να μεταφέρω στο κοινό μου τη βαθύτερη συγκίνηση από τη βίωση των Πραγμάτων!...

Καλό ξημέρωμα, δίχως σεισμούς (γιατί έχουμε κι αυτή την πιθανότητα) και παγετούς!

Ανώνυμος είπε...

Η σιωπη του χρονου απλωμενη πανω απο την βιλα στο πανεμορφο Ακρωτηρι, του ανθρωπου με την αθανατη πενα, τα χιλια ποιηματα, την αγαπη για την Ζακυνθο τον σιωπηλο και στοχαστικο χαρακτηρα, στεκει εκει για πεισμα του χρονου που μαυρισε και χορταριασε τα σκαλοπατια που ανεβαινε καποτε εκεινος.

Η επισκεψη στην περιοχη μαζι με τις πανεμορφες φωτογραφιες και την ζωντανη εικονα της περιγραφης, φανερωνει μια καταπληκτικη δουλεια με πολυ αγαπη στην φυση και την Ιστορια τση Ζακυνθος.

Ριχνοντας μια γρηγορη ματια σε ολη την υλη της ερευνας, σταθηκα στο ( η στραβος ειναι ο γυαλος). Μπραβο σε οποιον το εγραψε με αναλλοιωτη την Ζακυνθινη προφορα.
Αν γινοταν βιβλιο η ερευνα, θα ειχε πολυ επιτυχια.

Γυρνώντας στον Σολωμο και την αρχοντικη του βιλα που καποτε στολιζε πανεμορφη το Ακρωτηρι με την φανταστικη θεα που απολαμβαναν γνωστοί και λιγοστοί φιλοι του, εδω ξαναθυμομαστε απο τον Μιλτιαδη Μαλακαση, το ποιημα που του αφιερωσε αφου ειχε πια πεθανει:

Αθανατε Τραγουδιστή και ποιος σκοπος Σε φτανει?
Μονο ο υπνος των πουλιων μονο αυτος σου πρεπει.
Νανουρισμα στην ιερη γαληνη που σε σκεπει.
Καθως γλυκοκοιμωμενο απιθωσε σε δοξα,
Στης δαφνης και της Φοινικιας, τα φυλλα και τα τοξα.



Και απο μενα ενα στιχακι, σε σενα
Ζακυνθο αγαπημενη.

Ζακυνθο με τσί ομορφαδες σου και τση αμυγδαλιες σου,
και με τση χιλιες μυρουδιες απο τσι θαλασσες σου!


Ευχαριστω για την φιλoξενια σου.

Alkmini είπε...

καλημερα πατ.παν.
μια μανια με τα φυτα την εχω (Οικογένεια: Agavaceae / Amaryllidaceae
Κοινό όνομα: Αθάνατος, Αγάβη
Συνώνυμα: Agave altissima
Βοτανική κατάταξη: Μονοκοτυλήδονο)
οσο για το ποστ και τις φωτογραφιες ζηλευωωωωωωωωωωω και σενα και την κικιτσα γι αυτη σας την εξορμηση.
κανονιστε να ερθετε στ Αναπλι να σας ξεναγησω.

P. Kapodistrias είπε...

@ Αλίκη, Καλημέρα!

χρήσιμες οι πληροφορίες για τον "αθάνατο". Πάντα με έθελγε απωθητικά (αν μπορεί να συμβεί έτσι) το φυτό αυτό με τ' όνομα της αθανασίας!

Βέβαια, ο κάθε τόπος έχει την δική του στοργή προς εμάς, αλλά θεωρώ ότι το Ανάπλι προέχει του δικού μ ας (αντικειμενικά κρίνοντας), διότι συνδυάζει πολύ σπουδαίες συντεταγμένες Ωραιότητας!
Με την πρώτη ευκαιρία θα ξαναέλθω, έχω άλλωστε καλούς φίλους εκεί.

Χαίρε!

P. Kapodistrias είπε...

@ Λάνα Καντιάνη, Αμερικάνα μας,

με πολλή χαρά δέχομαι τα μηνύματά σου. Η γνώμη σου προέρχεται από μιαν άλλη εξαιρετική οπτική, αυτήν του μετανάστη. Μπορείς έτσι να τα βλέπεις και νοσταλγικά και πιο ξεκάθαρα τα πράγματα της ιδιαίτερης πατρίδας μας.

Ωραία τα στιχάκια σου για τη Ζακυνθούλα μας!!!

Καλή σου μέρα!

Ανώνυμος είπε...

Μολονότι εντυπωσιάστηκα πολύ με τις φωτογραφίες και τα κείμενα, συμφωνώ με τον Satanasso, ότι, ίσως, με λίγη περισσότερη ευγενική επιμονή να κατορθώνατε να μπείτε μέσα, ή τώρα που πήρατε το... βάφτισμα του πυρός, να γίνει μια προσπάθεια για διαπραγμάτευση με τον επιστάτη, ώστε να πάτε «επίσημα» προσκεκλημένοι, αν όχι όλοι, μια μικρή αντιπροσωπία των...μπλόγκερς.
Δεν ξέρω κατά πόσον είναι ή όχι εφικτό, αλλά η προσπάθεια δεν βλάπτει.

Να είσαι καλά και να δημιουργείς πάντα,

Με αγάπη
Διονυσία

vertzak είπε...

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΑΝ Ο ΣΟΛΩΜΟΣ, Η ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ, ΕΙΧΑΝ ΕΞΟΧΙΚΟ ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ ΚΑΙ ΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ.

ΑΝ ΣΤΗΡΙΧΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΣ ΑΠΟΨΗ ΣΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΤΩΝ ¨ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΩΝ¨ ΤΟΥ ΤΖΑΝΤΕ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΠΩΣ ΟΙ ΣΟΛΩΜΑΙΟΙ ΘΑ ΗΤΑΝΕ ΤΙΠΟΤΑ ΣΕΜΠΡΟΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ.

ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΟΥ ΚΑΙ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΚΟΜΗ ΖΑΚΥΘΙΝΟΣ ΑΦΕΝΤΗΣ ΕΙΧΕ ΕΠΑΥΛΗ ΣΤΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙ Η ΤΙΣ ΒΑΡΕΣ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ¨ΠΟΛΥ¨ ΤΑΜΠΑΚΕΡΗ ΠΗΓΑΙΝΑΝΕ ΓΙΑ ΕΞΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΥΜΠΑΡΟΥΣ.

P. Kapodistrias είπε...

@ Βερτζάκ, καλώς μάς ήρθες!

Πράγματι, ελέγχεται ιστορικά η εγυρότητα του φερόμενου ως "Αρχοντικού Σολωμού". Το λέω στο κείμενο παραπάνω. Η Παράδοση βέβαια, άλλα λέει...
Τουτέστιν, ηθικό δίδαγμα: Οι Παραδόσεις δεν είναι θέσφατα, μήτε έχουν απόλυτη ισχύ. Τις σεβόμαστε, αλλά και δεν πρόκειται περί του τριαδικού δόγματος...
Αυτά, σ' έναν αγαπητό μου φίλο. ο οποίος δαπανάται στην τήρηση των ζακυνθινών Πατροπαράδοτων.

Κουρσαρος-Καλόγερος είπε...

Σαν παιδι του Ακρωτηριου, μεγαλωμενος εκει και γαλουχημενος στη χρονικη περιοδο της μετασεισμικης Ζακυνθου, θελω με την ανοχη σας να σας μεταφερω λιγες εικονες βαθεια χαραγμενες στη μνημη μου, εικονες που επιτρεψτε μου την εκφραση εγιναν τειχογραφιες στο εσωτερικο μερος του κεφαλιου μου, που κοπαναω καποιες φορες για την επιλογη μου να φυγω απο το νησι προς επιτευξη των ονειρων ζωης που σαν νεος ωφειλα να πραγματοποιησω η τουλαχιστον να προσπαθησω, αν και καμια φορα σκευτομαι πως ετσι ισως να εκαμα σωστα.
Ο συγχωρεμενος ο πατερας μου ο Ιπποκρατης Καλογεροπουλος (υδραυλικος με μαγαζι στην Α.Ρωμα 24)μαζι με τον συγχωρεμενο τον Μωρετη τον πολιτικο μηχανικο εχτισανε τη μιση Ζακυνθο και καποια στιγμη εκαταφερε να χτισει και το δικο μας σπιτι τελη της δεκαετιας του 60' με αρχες του 70',
σε οικοπεδο που αγορασε τοτε με 170000 δρχ απο τον ιδιοκτητη του και εκεινη την εποχη προεδρο της κοινοτητας της Μποχαλης "Πυλαρινο".
Λογω περιορισμων δομησης επελεξε να το φιαξει σε στυλ λυομενο αλλα με βαση δικο του σχεδιο οπου ο σκελετος απο στρατζαριστο βαρεος τυπου δεθηκε σε σκυροδεμα που κυριολεκτικα εντυσε το τοτε λιοστασι με τον οχτο των 4 μετρων υψους δημιουργωντας ενα επιπεδο 8Χ14 μετρων περιλαμβανοντας μια δεξαμενη συλλογης ομβριων 2 επικοινωνουντων τμηματων με συνολικη χωρητικοτητα 162 κ.μ νερου. Η φοβερη ομως επιτυχια του ηταν ο προσανατολισμος του που του εξασφαλισε μια θεα στο πελαο με το Σκοπο φατσα (η χωρα στα δεξια του δεν φαινοτανε λογω του λοφου)και το καστρο λιγο ψηλοτερα στα δεξια.
Αυτη η θεα σημαδεψε τη ψυχη μου.
Οι μερες που περασα μεγαλωνοντας εκει εδιαμορφωσαν τον χαρακτηρα μου και σε συνδιασμο με την πνευματικη καλιεργεια του πατερα μου πλουτισαν τον χαρακτηρα μου περιοριζοντας ελπιζω τα αρνητικα του χαρακτηριστικα στο μικροτερο δυνατο επιπεδο.
Ατελειωτες βολτες στα λιοστασια, επισκεψεις στο παλιο αρχοντικο της οικογενειας Ποταμιτου (της καθηγητριας μας), στο αρχοντικο του Σαρτζη (Sargint) (που ναι ειχε παραχωρηθει, απο οσο γνωριζω, στον Σολωμο κατα τη διαρκεια της επιστροφης του απο την Ιταλια, και τοτες πρεπει βρισκομενος σε σημειο οπου ο ανεμος μπορουσε να φερει απ΄ ευθειας τους ηχους απο το πολιορκουμενο Μεσσολογγι, να ενεπνευσθη τα καλυτερα)οπου σπαταλουσα ωρες και ωρες αγναντευοντας τη βορειοανατολικη ακτη (ακτογραμμη Κρυονεριου-Τσιλιβη)μεσα απο τους κηπους του αρχοντικου και για να εξωμολογηθω και επισκεψεις σε ενα πολυ παλιο αυτοκινητο μονιμα παρκαρισμενο σε ενα πρωην αχυρωνα.
Η εξταση που ενοιωσα με την ανακαλυψη μιας παμπαλαιας αμαξας ευγενων που σαπιζε σε αλλον αχυρωνα-αποθηκη, η θεα του αγροτη -νομιζω καποιου Κοκλα - να οργωνει τα λιοστασια απο κατω (στο επιστατικο)
με την βοηθεια δυο ζωων, ακομα και η θεα των κεραιων του ΟΤΕ οπου τοτε κρυβοντουσαν μερικως απο τους πανυψηλους ευκαλυπτους (πανε και εφτουνοι), μια εποχη πολυ ελευθερη στην προσβαση στις περιουσιες των αλλων (καμια κακη σκεψη η παραξενια δεν υπηρχε για να αποτρεπει ενα νεο παιδι απο το να ανακαλυψει το περιβαλον στο οποιο ζει και μεγαλωνει.
Ατελειωτες βολτες στο πρασινο και την ησυχια με παρεα μονο το τραγουδι των πουλιων το χειμωνα και τις ασταματητες σερενατες των τζιτζικων το καλοκαιρι. Και οταν απεκτησα και το πρωτο μου ραδιοκασετοφωνο η ησυχια της εξοχης πλουτιστηκε με το ακουσμα των πρωτων μουσικων ινδαλματων μας...Creedence,Deep Purple,Rolling Stones κ.α.
Ηχοι που τις κυριακες ερχοντουσαν απο καποια εκκλησια αναλογα με το απο που φυσουσε...Αγ. τριαδα-Πικριδιωτισα-Αγ. Παρασκευη, ακουσμα μηχανης καικιου που ανοιγοτανε για το παραγαδι η εκεινα τα παραδεισενια γαληνια βραδια με φεγγαρι και μπουνατσα τα πυροφανια απο κατω απο τη βεραντα μου.Ηταν τουλαχιστον 2 χιλιομετρα μακρυα και ομως φαινοντοὖσαν σα να μπορουσα να τα αγγιξω.
Τα λιγοστα (μετριοντουσαν στα δαχτυλα των δυο χεριων μου)φωτα απεναντι στο Αργασι με την γραμμικη τους αντανακλαση στη λαδενια επιφανεια της θαλασσας (Μιμοζα,το σπιτι του γιατρου Μοθωναιου, 2-3 αλλα σπιτια και 5 κολωνες ΔΕΗ κατα μηκος του δρομου)
Ποιητικες στιγμες, ωρες που αρχισα να ανακαλυπτω τον εαυτο μου και να αυτοπροσδιοριζομαι.
Στιγμες και εικονες που με δεσανε με τον τοπο αυτο και που καινε τα σωθικα μου οταν σκεφτομαι ποσο μακρυνες ειναι πια και ποσο αδυνατο να τις ξαναζησω.
Ειναι ωραιο να εχει κανεις τετοιες αναμνησεις απο εναν τοπο που παρ΄οτι εχει υποστει μεγαλες αλλαγες και παρεμβασεις στα χρονια που περασαν εξακολουθει να ειναι ενα στολιδι του νησιου μας, οπως ουσιαστικα ειναι και ολοκληρο το νησι. Μονος παραβατης της ομορφιας ο σημερινος ανθρωπος που σαν ενοικος και οχι ιδιοκτητης που ειναι, δεν μπορει να αφαιρεσει την αληθινη ομορφαδα απο τον τοπο παρα μονο να την αλλοιωσει παροδικα.
Οπως το σοφο "Παλι με χρονια με καιρους, παλι δικα μας θα΄ναι" ετσι και η Ζακυνθος παλι θα βρει την αιγλη και την ομορφια της γιατι θεωρω πως ολα στον κοσμο τουτο κανουν κυκλο, και η μοιρα της Ζακυνθου ειναι ναναι ομορφη ετσι η αλλοιως!!

Λυδήριος είπε...

Πολύ ωραία περιγραφή και πολύ ενδιαφέρον θέμα.

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails