Απόπειρα (νανο)διηγήματος από τον π. Παναγιώτη Καποδίστρια
Ο Τάσης υπήρξε μιαν ολόκληρη ζωή βοσκός. Όλα του τα χρόνια χαρακτηρίζονταν από την αγάπη και την καθημερινή μέριμνά του για τα ζωντανά του. Κατσίκες, κριάρια, προβατίνες, τραγιά, νεογέννητα κατσικάκια ή προβατάκια! Πώς θ' αποκτηθούν, θα τραφούν, θα συνευρεθούν, θα γεννήσουν, θ' αρμεχτούν, θα εκποιηθούν. Και πάλι αποξαρχής. Έκθετος στους αέρηδες, στη βροχή, στους καύσωνες, στις εναλλαγές τόσων και τόσων εποχών, έμαθε απέξω κι ανακατωτά την διάλεκτο της Γαίας, της Χλωρίδας και της Πανίδας του περιβάλλοντος, του οποίου υπήρξε γέννημα, θρέμμα και ξόδεμα.
[Η ιστοριούλα και η φωτογραφία είναι αληθινές, έξω πάντως από την Ιστορία, όπως συνήθως συμβαίνει με τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα της καθημερινότητάς μας!...]
Είναι κάποιες μικρές, άηχες ιστορίες, για τις οποίες ουδόλως ενδιαφέρεται η Ιστορία. Έχει άλλες συγκλονιστικότερες περιπτώσεις να καταγράψει.
Ο Τάσης υπήρξε μιαν ολόκληρη ζωή βοσκός. Όλα του τα χρόνια χαρακτηρίζονταν από την αγάπη και την καθημερινή μέριμνά του για τα ζωντανά του. Κατσίκες, κριάρια, προβατίνες, τραγιά, νεογέννητα κατσικάκια ή προβατάκια! Πώς θ' αποκτηθούν, θα τραφούν, θα συνευρεθούν, θα γεννήσουν, θ' αρμεχτούν, θα εκποιηθούν. Και πάλι αποξαρχής. Έκθετος στους αέρηδες, στη βροχή, στους καύσωνες, στις εναλλαγές τόσων και τόσων εποχών, έμαθε απέξω κι ανακατωτά την διάλεκτο της Γαίας, της Χλωρίδας και της Πανίδας του περιβάλλοντος, του οποίου υπήρξε γέννημα, θρέμμα και ξόδεμα.
Τα γνωστά τσαλίμια του Χρόνου τον έφεραν εκτός της κορυφαίας (γι' αυτόν) ασχολίας, που νοηματοδοτούσε πατόκορφα την ύπαρξή του... Αρρώστειες, γεράματα, χίλια δύο προβλήματα.
Απόμαχο, λοιπόν, τον συναντώ κάθε απόγευμα να πηγαινοέρχεται στα δρομάκια των λιοστασιών, ενώ ανταλλάσσουμε εγκάρδιο χαιρετισμό. Σχεδόν πάντα στο ίδιο σημείο. Πρώτη-δεύτερη φορά δεν έδωσα σημασία. Κάποια στιγμή όμως απορώ για το καθημερινό, πολύ συγκεκριμένο δρομολόγιό του. Κι εκείνος, με απλότητα μικρού παιδιού, μού αποκαλύπτει τον ουσιαστικό λόγο της βόλτας του:
-Εδώ παραδίπλα είναι το μαντρί του κουμπάρου μου του Νιόνιου, με πληροφορεί. Και συνεχίζει: Κάθε απόγιομα, μόλις μαζευτούνε από τη βοσκή τα ζωντανά του, έρχουμαι και ο ίδιος, να τα θαγμάσω για λίγη ώρα και να τα καμαρώσω, έστω και από μακρία!!!...
Απόμαχο, λοιπόν, τον συναντώ κάθε απόγευμα να πηγαινοέρχεται στα δρομάκια των λιοστασιών, ενώ ανταλλάσσουμε εγκάρδιο χαιρετισμό. Σχεδόν πάντα στο ίδιο σημείο. Πρώτη-δεύτερη φορά δεν έδωσα σημασία. Κάποια στιγμή όμως απορώ για το καθημερινό, πολύ συγκεκριμένο δρομολόγιό του. Κι εκείνος, με απλότητα μικρού παιδιού, μού αποκαλύπτει τον ουσιαστικό λόγο της βόλτας του:
-Εδώ παραδίπλα είναι το μαντρί του κουμπάρου μου του Νιόνιου, με πληροφορεί. Και συνεχίζει: Κάθε απόγιομα, μόλις μαζευτούνε από τη βοσκή τα ζωντανά του, έρχουμαι και ο ίδιος, να τα θαγμάσω για λίγη ώρα και να τα καμαρώσω, έστω και από μακρία!!!...
[Η ιστοριούλα και η φωτογραφία είναι αληθινές, έξω πάντως από την Ιστορία, όπως συνήθως συμβαίνει με τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα της καθημερινότητάς μας!...]
25 σχόλια:
Οσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο αισθάνομαι βαθύ σεβασμό και θαυμασμό για αυτούς τους ανθρώπους.
Εχουνε αξία, ήθος και πάθος για τη ζωή..που εμείς όσο πάει τη χάνουμε.
Δυστυχώς οι περισσότεροι αργοπεθαίνουν σε κάποια δουλειά που μισούν..
Τουλάχιστον ο κύριος της φωτογραφίας..αγαπάει τη ζωή και τη φύση.
Έχουμε πολλά να πάρουμε απο τη σημερινή ιστορία που μας ανάρτησες.
Καλό σου βράδυ.
Τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα της καθημερινότητας είναι και τα ιστορικά γεγονότα, π.κ, γιατί δεν τα δεχόμαστε έτσι; Η Ιστορία ΕΙΝΑΙ, είναι από μόνη της. Άλλο τι θέλουμε κάθε φορά να ονομάζουμε Ιστορία. Είναι...άλλη ιστορία αυτή.
Καλό βράδυ, πάντα φρέσκος!
Sic transit gloria mudi.
Το τι είναι Ιστορία είναι μεγάλη κουβέντα. Κάποια πράγματα για να είναι πρέπει να φαίνουνται. Α δεν φαίνουνται και είναι τώρα ,,,
ποση απλοτητα θελει η ζωη για να γινει πιο ευκολη. ποσο δυσκολα ειναι τα απλα.
Καλη σου νυχτα πατ.παναγιωτη
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που αγαπούν αυτό που κάνουν, ή που νοσταλγούν αυτό που έκαναν. Δεν υπάρχει τίποτα πιό θλιβερό από το απόλυτο κενό στο οποίο ζεί το 90%...
@ Αλίκη,
αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν την πραγματική και ανθεκτικότατη ραχοκοκαλιά της Ελλάδας μας!
Αυτούς ας ανακαλύψουμε και αναδείξουμε!
Καλημέρα!
@ Διονύση Μάνεση,
Άραγε πόσες και πόσες ιστορικές φυσιογνωμίες (αθέατες από το πλήθος και τον θόρυβο) λησμονιούνται στην παρασκιά της τρέχουσας (δίχως φρεσκάδα) Ιστορίας... Αυτό σκέφτομαι και αγανακτώ...
Καλημέρα σου!
@ Don Basilio,
O sancta simplicitas!
@ Αλίκη,
Πάντα μου με απασχολούσε και μ' έθελγε αυτό ακριβώς: Η δυσκολία των θεωρούμενων απλών, δευτερευόντων, παραπεταμένων, παραθεωρημένων ανθρώπων και πραγμάτων. Αυτών η βασιλεία!!!
@ Κωνσταντίνε,
από ετούτο ακριβώς πάσχουμε ως άτομα και κοινωνίες:
Από την κουφότητα / κενότητα της καθημερινότητας και των διανθρώπινων σχέσεων... Από την δίχως περιεχόμενο ζωή μας... Εξ ου και η φράση "βίος αβίωτος"...
Sanctissima. Αλλά είναι και εκειό το horror vaquis... Μη φοβάστε, η νέα ιστορία δεν λησμονάει τους καταφρονημένους ανώνυμους. Ξέρουμε ότι ο Σικούρος -ακόμα δεν είχε εξελληνιστεί σε Σιγούρο- ο Μουντίνος, ο Φισκάρδης και ο Κουτούβαλης επολεμήσανε τσι Κουρτσολάρους, αλλά ακόμα κι αν δεν ξέρουμε πόσοι λάμνανε στα κουπία τση κάθε γαλέρας, ξέρουμε ότι χωρίς κατρεγάρηδες, κάτεργο δεν κάνει ρισάλτο.
Ο άνθρωπος αυτός μόλις μπήκε εν αγνοία του στην "ιστορία", και μάλιστα σαν "εκπρόσωπος" μιας μεγάλης κατηγορίας ανθρώπων αφανών και γνήσιων. Ότι το γνήσιο είναι και δυσεύρετο και σημαντικό. Μας φέρνει σ επαφή με τις πραγματικές ανάγκες μας που είναι η επαφή με το Θεό, η επαφή με τη φύση, η επαφή με τον άνθρωπο. Ο βοσκός αυτός μας έγινε γνωστός γιατί εσείς έτυχε(?) να περνάτε απο εκεί κάθε μέρα τέτοια ώρα, και εκείνος έτυχε(?) να κάνει το ίδιο..Και επίσης έτυχε να σας γεννήσει σκέψεις. Ποιός ξέρει τί σκέφτεται ο ίδιος κάθε μέρα, και τί του λέει μέσα του η σοφία της ζωής.. Αναρωτιέμαι τί θα σκεφτόταν άν έβλεπε τη φωτογραφία του να φιγουράρει σε μιά οθόνη που τη βλέπω εγώ στην Κέρκυρα, εσείς εκεί κοντά του, και ένα Σύμπαν...! Και τί θα έλεγε για τα σχόλιά μας. Λέω όμως οτι είναι σπουδαίο που η επικοινωνία και η ανταλλαγή δεν έχει όρια, κι ακόμα πιο σπουδαίο οτι μας κάνετε όλους μια παρέα, άσχετα άν εσείς μπορεί να είστε όλοι ήδη μιά παρέα, ωστόσο χωρούν και πολλοί άλλοι στην παρέα.
Σας χαιρετώ όλους.
@ Τατιάνα Κ.,
Ναί, αγαπητή μου φίλη! Τελικά κάποιος υπάρχει κάποτε (ερχόμενος από το εντελώς Πουθενά), για ν' αναδείξει τους αδικούμενους και καταφρονεμένους της ζωής. Αν όχι άπαντες (πού να φτάσει;;;), τουλάχιστον κάποιους από αυτούς, εκ προσώπου όλων!
Χαίρομαι με όσα μάς γράφεις, διότι αυτή τη στιγμή έρχομαι κυριολεκτικά στα λόγια σου: Βρίσκομαι στο Αμφιθέατρο του ΤΕΙ Ζακύνθου, για το πρώτο μάθημα (Θρησκεία και Περιβάλλον)του νέου εαρινού εξαμήνου. Στη μεγάλη οθόνη της αίθουσας μόλις προέβαλα τον "ήρωα" (αντι-ήρωα, καλύτερα να πούμε) Απόμαχό μας, ώστε οι φοιτητές μου σε λίγο, να δουν την πλάτη τουλάχιστον ενός ανθρώπου, ο oποίος έζησε σιωπηρά, (όντως "σεμνά και ταπεινά"), ταυτιζόμενος εν πάσι με τη Φύση που τού αναλογούσε, καθιστάμενος έτσι -ερήμην του- καίριος Οικολόγος, αλλά και συνάμα Θεολόγος, επειδή εκεί στους αγρούς και στα λιοστάσια, ανάμεσα στα ζωντανά, τα ερπετά, τα έντομα και τα παντοειδή στοιχεία των καιρών συναντούσε τον Θεό να κάνει βόλτα καθ' όλες τις ημέρες της ζωής του!!!
Sancta simplicitas, δηλαδή, ολωσδιόλου!!!
@ Don Βasilio,
πάω πάσο! Έχεις δίκιο, ευοί ευάν!!!
Διότι η sancta simplicitas του Διονυσίου, προστάτη και πολιούχου των Ζακυνθίων όπου γης, μπήκε στην Ιστορία με την άκρα του συγχωρητικότητα, παράδειγμα για κάθε εποχή και πολιτισμό.
Μπήκε στην Ιστορία δικαιωματικά, όντως! Αν σήμερα πάντως τον αντιμετώπιζαν οι σύγχρονοι συν-γραφείς και τηλεαστέρες της Ιστορίας, πώς άραγε θα τον αντιμετώπιζαν; Τουλάχιστον φαιδρό ή αγγελοκρουσμένον, για να μην ειπώ τίποτσι χειροτερότερον...
Αλλά τι μάς γνοιάζει... "Όπου Θεός βούλεται..."
Πραγματικά συγκινητικό...
@ Νίκο,
τουλάχιστον αυτό! Η συγκίνηση μπορεί να καταστεί απαρχή αυτοσυνειδησίας! Την οποίαν -εννοείται- σού εύχομαι!
Mε συγκίνησες...
Κι ένιωσα μια ζήλια για το γεροντάκο.
Α, ναι, "Αυτών η Βασιλεία".
Υπέρ ημών δεηθείτε.
@ Χριστόφορε αγαπητέ,
ναι, αυτών! "... και η δύναμις και η δόξα". Όχι κατά κόσμον, αλλά κατ' ουσίαν!
Είναι να μη συγκινιόμαστε με τέτοιες περιπτώσεις;
Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι... Και να μη μπλέκουμε το ρύζι με το μπίζι. Ο καθένας έχει το ρόλο του σε ετούτη την κοινωνία και σε όσες πέρασαν και σε όσες είναι να έρθουν. Και από τα χαμηλά και από τα ψηλά.
@ Don Basilio, πάλι έχεις δίκιο. Ο καθείς και ο ρόλος του.
Αρκεί αυτός ο ρόλος να καθίσταται σεβαστός από την κοινωνική ομήγυρη, δίχως να σπρώχνεται ο μεν στο περιθώριο του γίγνεσθαι και ο δε στα ύπατα δώματα αξιωμάτων και αναγνώρισης... Έχουμε δει και ακούσει πολλά... Πόσοι και πόσοι αναφωνούν το πολύ συνηθισμένο: "Άδικη Κοινωνίαααα...."
Απλώς να δώσω ένα παρών. Διάβασα το κείμενο και τα σχόλια. Δεν έχω χρόνο να σχολιάσω εκτενώς, γράφοντας τις σκέψεις μου. Η δουλειά και οι έννοιες δεν μου αφήνουν χρόνο τώρα τελευταία, πάτερ. Ωστόσο ένα μικρό χαιρετισμό σε όλη την παρέα μπορώ να στείλω.
Γεια χαρά σε όλους σας.
@ Ω Ακέστορ της παρέας μας,
κάνε τη δουλειά σου. Μην στενοχωριέσαι. Δεν παρεξηγούμε! Το ότι μάς σκέφτεσαι και πέρασες από τα μέρη μας είναι ήδη πολύ.
Να είσαι καλά!
Χαιρετισμούς απ' όλους!
Συμφωνώ τα μάλα, αλλά οι κοινωνικές αμποσίες, ή η πάλη των τάξεων αν προτιμάτε, έχει απλώσει τα πλοκάμια της και στην ιστορία και στην ιστοριογραφία που σε πείσμα όλων όσων παπαγαλίζουν τα διάφορα, δεν υπήρξε και ούτε μπορεί να υπάρξει αντικειμενική. Τυπικό μου παράδειγμα το τι γίνεται τώρα στο Ιράκ. Αν καταφέρει κάποιος να μου δώσει αντικειμενική απάντηση ...
Χαιρετισμούς και στον Ακέστορα.
@ Don Basilio,
άκρως ελληνικό το στιλ: Να συμφωνούμε "τα μάλα", μα βάζουμε κι ένα "αλλά...", για το ατσιντέντε!!! Χα, χα, χα!
Συμφωνούμε, λοιπόν, από μέρους μου, χωρίς "αλλά"!!!
Ως προς την αντικειμενικότητα Ιστορίας και Ιστοριογραφίας, ποτέ δεν πίστεψα στην κυρία αυτήν...
Πάντα μου υπήρξα υποκειμενικός, εξ ου και Ποίηση. Φαντάζομαι τον εαυτό μου να ... "αντικειμενίζει" ποιητικώς και με πιάνει γλυκύ μαύρο...
Μή μοι γένοιτο...Ούλοι μας σε χαιρετάμε!
Εκείνος που μπορεί να θαυμάζει και να καμαρώνει τα των άλλων ακριβώς σαν να ήταν δικά του και να χαίρεται με τόση αληθινή χαρά είναι πράγματι Μεγάλος!
Δημοσίευση σχολίου