© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Δευτέρα 28 Απριλίου 2008

Οι μυρωδίες της Χαρμολύπης


Ω, είσαι Θεός!
Η ψυχή μου εάλω
υποκλίνομαι
άπλωσε την παλάμη
να την γιομίσω πάθη
παράσυρέ με
στις μυρωδίες ξανά
της Χαρμολύπης
ότι στον Άδη εδώ
τήκομαι στις βρομιές μου.

Π.Κ.


Πάντα μου πίστευα, ότι οι καλύτερές μας αναμνήσεις είναι οι Μυρωδίες. Αυτές χαρακτηρίζουν τα παρελθόντα και μάς συνοδεύουν στα όποια μελλούμενα. Τούτο γίνεται ευκρινέστερο και σαφέστερο στα δρώμενα των Ορθοδόξων, όσον αφορά στην εβδομάδα των Παθών και της Ανάστασης του Θεανθρώπου.

Κατ' αυτή την μυστηριακά νυκτική περίοδο βιώνουμε θρήνο γοερό μα όχι ακριβώς, χαρά συγκρατημένη, τουτέστιν Χαρμολύπη, πόνο περατικό =περαστικό, θάνατο πατημένο κατά κράτος, έαρ βασιλεμένο μα και οργιάζον ταυτόχρονα, υμνωδίες πανεύοσμες, νυχτωδίες πανσεβάσμιες, παννυχίδες ατέλειωτες, την ανάκουστη Κάθοδο στον Άδη, τις πατημένες δάφνες της Πρώτης Ανάστασης, το κάλλος και τη μαγκιά της οριστικής Ανάστασης, λουλούδια απάντων των χρωμάτων, ζωύφια όλων των φυλών περιϊπτάμενα, αεράκια δροσιστικά, θάλασσες διακριτικές!

Όλ' αυτά και πάμπολλα άλλα συνιστούν την προσωπική τού καθενός μας μυρωδιοθήκη ή ψυχογεωγραφία έναντι των συνταρακτικών γεγονότων της Ορθόδοξης Λαμπρής!

Πάντα μου τα σκεφτόμουνα όλα ετούτα. Ανέκαθεν μάλιστα ήθελα να τ' αποτυπώσω ούτως ή άλλως στο χαρτί. Μέχρι τώρα δεν τα κατάφερα, επειδή κάποτε ορισμένα δυνατά βιώματα επιθυμούν να παραμείνουν στο εντελώς Ανέκφραστο. Τα υπονόησα πάντως, όταν το 2000, έγραφα σ' ένα ποίημα, δημοσιευμένο ήδη στον "Έσχατο φίλο" μου (σελ. 70):


Άπλα ναού απολείτουργα
με χάμου δάφνες:

Απρίλιος αναγκαστικός
χύνεται μέσα
δρομέας τάχα της Χαράς
σαν τρυποκάρυδο
άνθη σεμνής αγραπιδιάς

και σε πονάνε.

Ώσπου ήρθε ένα κείμενο, που τα είπε όλα. Μα όλα, σάς λέω!!! Πρόκειται για το άρθρο "Το Πάσχα των αισθήσεων" του Κώστα Γεωργουσόπουλου, στην Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (Μ. Παρασκευή-Μ. Σάββατο, 25-26. 4.2008). Ο καλός αυτός πνευματικός άνθρωπος μιλά από καρδίας, λεπτουργώντας με απόλυτη ευστοχία τη λαϊκή ευσέβεια των Μεγάλων Ημερών προς τη Λαμπρή.

Χάρηκα αφάνταστα το κείμενο αυτό, ομολογώ μάλιστα, ότι πολύ θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ. Υποκλίνομαι πάντως στη νοηματική καθαρότητα που το χαρακτηρίζει, στην "διαύγεια των συναισθημάτων" του (που θάλεγε και ο Ελύτης) και μεταφέρω εδώ ένα εκτεταμένο απόσπασμα, για να λάβετε κι εσείς γνώση και μυρωδίες:


Παρατηρήστε με πόση ευλάβεια οι πιστοί ψαύουν την Αγία Εβδομάδα ό,τι είναι προσιτό στην αφή. Και πρώτα τα χέρια και από τα χέρια τα ακροδάχτυλα. Δείτε πώς αγγίζουν στον Επιτάφιο το χρυσοκέντητο «νεκρό» σώμα του νυμφίου. Είναι σαν να θωπεύουν τον αγαπημένο, σαν να αποχαιρετούν με μια απαλή χειρονομία τον σύζυγο, τον γιο, τον ερωμένο, τη θυγατέρα. Δείτε πώς οι φιλακόλουθες γυναίκες στολίζουν τον Επιτάφιο, με πόση ευγένεια, τρυφερότητα στους χειρισμούς στρώνουν τη νεκρική κλίνη, απλώνουν πάνω της με προσεκτικά και επιδέξια χέρια το νεκρό σώμα. Και όταν έρχεται η ώρα των αποχαιρετισμών άνδρες, γυναίκες ακόμη και παιδιά, χωρίς να τα έχει δασκαλέψει κανείς, έτσι από ένστικτο, με πόση ευλάβεια φιλούν το ιερό σκήνωμα. Προσέξτε αυτά τα ευλαβικά χείλη, πόσο απαλά, στοργικά, τρέμοντα εναποθέτουν το φιλί της ευγνωμοσύνης και του θάμβους, σαν να προσκυνούν το τυραννισμένο, το κατατρυπημένο από τα καρφιά και τις λόγχες σώμα του αθώου θύματος, του χλευαζόμενου, του λοιδορούμενου αμνού. Αυτά τα χείλη, αυτά τα μάτια είναι κλειστά, ώστε η επαφή να περάσει μέσα από την ευαίσθητη μεμβράνη του δέρματος κατευθείαν στη μνήμη, είναι ο τρυφερός κρίκος που συνδέει το νεκρό σώμα με την προσδοκία της έγερσης.
Έχετε παιδικές μνήμες, γιατί εγώ μόνο τέτοιες έχω, από την αφή του βελούδου που σκεπάζει το άγιο δισκοπότηρο, τον «αέρα»; Όταν μια σταλιά παιδί η μάνα μου με νήστευε και έστεκα ανυπόμονα στη σειρά μπροστά στο σολέα για να κοινωνήσω, θυμάμαι πως όταν έπιανα με το χεράκι μου τον «αέρα», το βελούδινο απαλό ύφασμα για να το βάλω κάτω από το σαγόνι ώστε μετά τη μετάληψη να σκουπιστώ, αυτή η αφή του βελούδου κι άλλοτε του μεταξιού μού άφησε για πάντα ανεξίτηλη μια μνήμη απτικής πληρότητας που ακόμη τώρα με γεμίζει μια απέραντη ευφροσύνη. Πέρασαν από τότε πάνω από εξήντα χρόνια και η νοσταλγία εκείνης της αφής με κατέχει και ίσως γι΄ αυτό δεν θέλησα να την γκρεμίσω και να την απομυθοποιήσω με τον ορθολογισμό μου, αρνούμενος πια να θεωρήσω τον εαυτό μου άξιο αυτής της εγγύτητας.
Ύστερα ήταν οι μυρωδιές των ημερών των Παθών. Άλλο πράγμα η άνοιξη που οργιάζει έξω αυτήν την εποχή κι άλλο ως αίσθηση το άρωμα των λουλουδιών του Επιταφίου. Είναι αδιανόητο πόσο το άρωμά τους απέπνεε μια περίεργη μυστική, νωχελική, ναρκωτική, υγρή μυρωδιά που έφτανε έως βαθιά στις πιο απίθανες κυψελίδες των πνευμόνων. Ίσως γιατί τα κομμένα από τους μπαξέδες λουλούδια βαφτίζονταν στους αδιόρατους καπνούς του λιβανιού και αποτελούσαν μαζί αυτή τη γλυκιά, νυσταγμένη ευαισθησία στα ρουθούνια, που ένιωθες πως άνοιγαν και αχόρταγα ρουφούσαν τη διάχυτη στον αέρα του ναού λιτανεία των αρωμάτων.
Κι όταν ο Επιτάφιος έβγαινε στον δρόμο για την περιφορά, τότε οι υπέροχες οσμές των κήπων, το ελαφρύ αεράκι που μας ράπιζε απαλά, τα κοκκινισμένα από την κατάνυξη του ναού μάγουλα, έφερναν άλλες μυρωδιές ανάκατες με τις σπιτικές των μαγειρείων και των κατοικίδιων ζώων που αναστατώνονταν από τις κωδωνοκρουσίες. Εκείνη όμως η μυρωδιά ανήμερα το Πάσχα του ψημένου αρνιού, ανάκατη με την κάπνα των ξερών κλαδιών, την αψάδα του γιοματαριού που σου τρυπούσε τη μύτη και του φρέσκου σιταρένιου ψωμιού τη ζεστή αφράτη μυρωδιά σου στοιχειώνει τη μνήμη.

41 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έτσι είναι πραγματικά. Είναι εκπληκτικό πόσο άμεσο είναι το αυθεντικό.! Πόσο μιλάει μέσα στην ψυχή και ο καθένας αναγνωρίζει αυτές τις αναμνήσεις και τις αισθήσεις ως «δικές του»… Ανασύρει κανείς συνειρμικά όλα αυτά και τα ξαναζεί κάθε φορά που υπάρχει η αφορμή. Κάθε φορά που έρχεται σ επαφή με το Αληθινό. Το Αληθινό δεν ανέχεται προσμείξεις. Άν μέσα σ όλο αυτό το αυθεντικό που το ζήσαμε ως παιδιά γιατί είχαμε καθαρά μάτια, καθαρές αισθήσεις, άν ακούσει κανείς βαρύγδουπες κορώνες να χαλάνε την ησυχία, και άν η ανθρώπινη ματαιοδοξία κάνει πομπώδη εμφάνιση γύρω, θέλεις να φύγεις τρέχοντας μήπως και περισώσεις κάτι αληθινό μέσα σου. Αιστάνθηκα κάπως έτσι μέσα σ έναν αγαπημένο Άη Γιώργη σήμερα, που είδα σε τρία τουλάχιστον διαφορετικά επίπεδα να «παίζει» μιά ξένη ανοίκεια ατμόσφαιρα που κατέστρεφε βάναυσα ότι είναι χαραγμένο μέσα μου σαν εικόνες και ακούσματα, και αισθήσεις και αρώματα. Άντεξα λίγο και ένοιωσα τα πόδια μου να θέλουν να φύγουν. Θα ξαναβρώ τον «δικό μου» Άη Γιώργη όταν θα λείπουν οι δυό σειρές καθίσματα των πολιτικών παραγόντων και παραγοντίσκων αυλικών περιτρεχάμενων, όταν οι εκατό χορωδοί δεν θα έχουν εκτοπίσει αυτούς που ήταν πάντα εκεί, και όταν δεν θα δω μιά άλλη καλή παρέα με την ορντινάντζα της, τότε θα υπάρχει χώρος και για τον Άγιο, που παρεπιμπτόντως τιμάται. Συγνώμη που τα λέω έτσι, αλλά ήμουν φορτισμένη απ αυτό που βίωσα και διάβασα και το υπέροχο κείμενο και η αντίθεση παραήταν μεγάλη για να μπορέσω να είμαι πιο μετριοπαθής.
Καλό σας μεσημέρι.

Ανώνυμος είπε...

Όταν όλες μας οι αισθήσεις ψυχή τε και σώματι συμμετέχουν ενεργά στην Αναστάσιμη χαρά, τότε δεν υπάρχει χώρος για την αμαρτία να εισβάλει και να κατοικίσει εντός μας, ο ανθρώπινος χωροχρόνος αλλοιώνεται και οι γήινες μέριμνες περνούν σε δεύτερη μοίρα... Αυτή τη διάσταση της Ανάστασης αν είχαμε συνεχώς στη σκέψη θα γλιτώναμε από πολλές στενοχώριες του Άδη. Άλλωστε η μόνη χρησιμότητα της στενοχώριας είναι όταν αυτή οδηγεί στη μετάνοια... ΥΓ.Αριάδνη, διατήρησε στη μνήμη ζωντανές τις ευχάριστες μνήμες του παρελθόντος, όσο για τις δυσάρεστες εικόνες του παρόντος κάποια χρησιμότητα μπορεί να έχουν κι αυτές... Μη σε λυπεί η ματαιοδοξία του κόσμου, αλλά η απαισιοδοξία των άπιστων ψυχών μας... Χαίρε!

Δέσποινα είπε...

Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά!
Να είμαστε καλά και του χρόνου!
Πολλές πολλές ευχές!

Alkmini είπε...

πραγματι Διαύγεια Συναισθημάτων πατερ Παναγιωτη. Διαβάζοντάς το μου άφησε μια γλυκα και ενα απαλο αγγιγμα θαρεις...
Χριστος Ανεστη.

Ανώνυμος είπε...

Καρποφόρα Συκή,
Οκ! (κάνε παιδιά να δείς καλό!!) αστειεύομαι βέβαια. Έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα και σοφά μίλησες. Αυτά ενδεχομένως να σου έλεγα και εγώ, και αυτά έπρεπε ν ακούσω. Αλλά υπάρχει και μια άλλη αλήθεια. Ο θυμός είναι υγεία. Ο ελεγχόμενος. Ο θυμός είναι η άλλη πλευρά της θλίψης. Εκεί που υπάρχει το ένα υπάρχει και το άλλο, σε ένταση. Επιλέγουμε το πιο θεμιτό να εκφραστεί, και συνήθως πιο θεμιτός είναι ο θυμός γιατί βάζει το κέντρο βάρους έξω από μας, ενώ η εξωτερίκευση της θλίψης, του πόνου μας αναγκάζει να σκάψουμε βαθύτερα, άρα να πονέσουμε σε ανεξιχνίαστα βάθη. Δεν είναι καλό να αποθηκεύουμε το θυμό ή τη θλίψη, γιατί σωματοποιούνται και πνίγουν και το σώμα και την ψυχή. Τα έντονα συναισθήματα είναι καλό να εκφράζονται με κάποιο τρόπο μέσα από αυτοέλεγχο γιατί αν δεν εκφραστούν θα εκραγεί το σύστημα.. Εξάλλου δεν πρέπει να παραμένουμε απαθείς και αδρανείς όταν κάτι αυθεντικό κακοποιείται. Πρέπει ν αντιδρούμε γιατί ίσως έτσι ξαναβρούμε μέσα μας την αυθεντικότητα. Τα μάτια σου είναι καθαρά και η καρδιά σου επίσης. Εγώ για να τα βρώ αυτά πρέπει να πάω πολύ πίσω, εκεί που είναι οι εικόνες μου. Ας είχα τα μάτια σου αντί για τα … γυαλιά μου…!

mareld είπε...

Αγαπητέ Φίλε!
Χρόνια Πολλά!
Χαρούμενα, ευωδιαστά!
Τα γράφεις με το χέρι της καρδιάς, όπως πάντα και μεταφέρεις όλη την ατμόσφαιρα και την εναποθέτεις στο Είναι μας.
Σε ευχαριστώ!

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Χριστός Ανέστη!

Χοιροβοσκός λόγω απιστίας
βουλιάζει στα κύματα STOP!

Παρακαλώ αποστείλατε τον Κύριον
να μας επιτιμήσει
δια την απιστίαν μας STOP!
και άν ίσως ήθελε
να μας δώκει το χεράκι του
διότι βουλιάζουμε
σε μια κουταλιά νερό.

Φιλώ σας...Μπγγκλουούπ!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη,

Οι αναμνήσεις λειτουργούν ως "θυμίαμα εύοσμον, μύρον πολύτιμον", νοηματοδοτώντας την αυτοσυνειδησία μας, είτε καλές είναι αυτές, είτε κακές!
Καλοδεχούμενες, λοιπόν!

Ευχές για τον Άη Γιώργη και ανασταίνεσθε όσο μπορείτε!

P. Kapodistrias είπε...

@ Καρποφόρα Συκή,

Η αναστάσιμη χαρά είναι τόσης και τέτοιας έντασης, που υπό τις στοργικότατες και απλόχωρες πτέρυγές της χωράμε όλοι οι θλιμμένοι και καταφρονεμένοι, όλοι οι παναμαρτωλοί και οι άποροι πνευματικά!!!

Γι' αυτό, "λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός"!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Δέσποινά μας αναστάσιμη,

χαίρε και υγίαινε ψυχή και σώματι όλες τις ημέρες της ζωής σου!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αλίκη,

Χαίρομαι που σε άγγιξε η ανάρτηση αυτή. Ή, μάλλον, η αναστάσιμη πραγματικότητα!

Αντεύχομαι να βιώνεις κάθε μέρα Πάσχα!

Αληθώς Ανέστη!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη,

Μού αρέσει πολύ, που συνδιαλέγεσαι με την φίλη Καρποφόρα Συκή μες από το ταπεινό ετούτο Ιστολόγιό μας. Πάντα στη διάθεσή σου!

Μού άρεσε αυτό το "Ας είχα τα μάτια σου αντί για τα … γυαλιά μου…!"

Χαίρε και χρόνους καλούς να βιώνεις. Βοήθειά μας ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος, αλλά και οι νεοφανείς Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη!

P. Kapodistrias είπε...

@ Μαρέλντ καλή μας φίλη και συμπατριώτισσα,

Έφτασε εκεί στη Σουηδία το νέο;;;
Χριστός ανέστη εκ νεκρών, χορηγώντας το δικαίωμα της έγερσης σε κάθε πονεμένη / ενταφιασμένη ψυχούλα!

Ευχαριστώ για τα λόγια σου και αντεύχομαι να έχεις οικογενειακώς υγεία και πνευματική ευρωστία!!!

Με το καλό στο Zante μας!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Γεώργιε Χοιροβοσκέ,

Ανάστηθι! Όντων ημών κοιμωμένων δια την απιστίαν, Εκείνος καθυστερεί ανάμεσά μας σαράντα μέρες Αναστημένος, μήπως και κάποιος εξ ημών θελήσει να παρασυρθεί από τον προσωπικό του Άδη, την ιδιωτική του Άβυσσο, στους αιθέρες της Ανάληψης. Εκτός απροόπτου, λέω να συνταξιδεύσω. Να σού κρατήσω εισιτήριο; Ειδοποίησέ με, μόνο: Με ή χωρίς επιστροφή;;;;

υ.γ. Χοιροβοσκότατε φίλε, μια και εόρταζες εχθές, Γεώργιος ων, σού εύχομαι δια του λογίου, Κλεόπα του νεοφανούς αγίου: "Να σε φάει ο Παράδεισος"!!!

Βυτιναιος είπε...

Αληθώς ανέστη ο Κύριος!
Όντως η όσφρηση είναι πολύ δυνατή αίσθηση. Συμμετέχει κατά πολύ περισσότερο από τη γεύση στην αντίληψη του περιβάλλοντος.
Συμμετέχει και στην αναστάσιμη χαρμολύπη. Το λιβάνι, τα άνθη του επιταφίου, οι μυρωδιές της άνοιξης που ανίσταται, βοηθούν και αυτά βιολογικά την ψυχή στην προσπάθειά της να αναστηθεί πνευματικά.
Θερμές αναστάσιμες ευχές σε όλο το "εκκλησίασμα" του Ίσκιου.

Ανώνυμος είπε...

Σ εκείνο το "ταξίδι" πάρτε με και μένα, και θέση να μην έχετε κάθομαι τελευταίο σκαλάκι πίσω, ούτε εισιτήριο δεν έχω, αλλά μιά απόδραση μου χρειάζεται...επειγόντως!
Βυτιναίε, εκ μέρους του "εκκλησιάσματος" ευχαριστούμε για τις ευχές και ανταποδίδουμε.

Ηλιόφτερη είπε...

Αυτές οι παιδικές μνήμες είναι που γλυκά σε κρατούν στο κλίμα της χαρμολύπης κάθε χρόνο τέτοιες μέρες.Και- θα το ξαναγράψω κι εδώ - εκείνος ο καταπληκτικός Πρίγγος.. Χριστός Ανέστη!

P. Kapodistrias είπε...

@ Βυτιναίε φίλε μας,

"Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι", διακατεχόμαστε ήδη από ανεκλάλητη χαρά, ώστε ν' ανθέξουμε τα σκαμπίλια της σκληρής καθημερινότητας, τα οποία ποτέ δεν παύουν. Δια της Αναστάσεως όμως υπομένουμε κι επιμένουμε!!!

Όλα τα δώρα της Ανάστασης δικά μου, προσεύχομαι!

Μού άρεσε αυτό για το "εκκλησίασμα του Ίσκιου"! Εύστοχο και τιμητικό!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη μας,

Εννοείται, ότι έχω κρατήσει θέση και για εσένα, δίχως να μού το πεις! Μα και για όλο το εκκλησίασμα του Ίσκιου. Έχω σημειώσει τ' όνομά σου on line στα Δίπτυχα των πτήσεων!
Ετοίμασε τα νεσεσέρ για το Ταξίδι.

Όμως ουδείς μού απαντά: Με ή χωρίς επιστροφή;;;;

P. Kapodistrias είπε...

@ Ηλιόφτερη,

Αληθώς ο Κύριος Ανέστη!
Έχε τη Χάρη Του και μένε Ηλιόφτερη πάντα σου!

Ανώνυμος είπε...

Ποιός ν απαντήσει? Με τί φτερά? Λειώνουνε στον ήλιο..Ποιός θέλει να επιστρέψει στην ιδιωτική του Άβυσσο? Ποιός τυφλός δε θέλει το φώς του? Αλλά μπορώ να ζητήσω μια θεσούλα δίπλα μου? Πρέπει να στριμώξω και μερικούς ακόμα συνεπιβάτες που χωρίς αυτούς είναι άχαρο το ταξίδι. Μαζί με αυτούς εγώ θα πάρω το άνευ επιστροφής.

Unknown είπε...

να καταθέσω απλώς εδώ την αγάπη μου και το θαυμασμό μου π.κ.,
και τη χαρά μου
που και φέτος τέλεσες το πάσχα των πιστών. και του χρόνου!
και μαζί και την ευγνωμοσύνη μου που σε γνώρισα.

Ανώνυμος είπε...

Συνεπιβάτης στο ταξίδι της αλήθειας κι εγώ μαζί σας... Με ανοιχτή ημερομηνία επιστροφής διότι το ταξίδι απρόβλεπτο μπορεί να χρειαστεί να τα βάλουμε με τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, αλλά δεν λιποτακτούμε και δεν πτοούμαστε... Δεν με τρομάζει το ταξίδι της επιστροφής και αν η προσπάθεια του Δαιδάλου δεν απέφερε καρπούς και τα φτερά του έλιωσαν είναι γιατί δεν είχε πάρει μαζί του την προσευχή του. Η πτώση άλλωστε δεν είναι οριστική για τον Χριστιανό Αριάδνη! Στο νεσεσέρ μου θα βάλω αγάπη και υπομονή και στη βαλίτσα μου την πίστη στον ωραιότερο και βαθύτερο στόχο. Βίρα τις άγκυρες!!!

Ανώνυμος είπε...

Το κακό είναι οτι η Αγάπη μου δεν ..χωράει στο νεσεσέρ μου...Χρειάζεται κανονική θέση..
Καρποφόρα Συκή, πάρε εσύ υπομονή μαζί σου γιατί δεν μου βρίσκεται ιδιαίτερα... Αλλά την προσευχή μου θα την πάρω.

P. Kapodistrias είπε...

Αριάδνη,
αν μπορείς, πριν την Αναχώρηση, βάλε στο νεσεσέρ σου αυτό το ποίημα του Ελύτη που αγαπώ, από τον "Μικρό Ναυτίλο". Στα δικά μου πράγματα δε χωράει. Οπότε ας μοιράσω σ' εσάς ορισμένα πολυτίμητα:

"Και το πιο σπουδαίο απ΄ όλα: θα πεθάνεις.
Ο Κεράτιος ο άλλος θα σου ανοίξει
Στόμα να περάσεις με το πρόσωπο άσπρο
Ενώ και η μουσική θα συνεχίζεται και στα δέντρα επάνω
Που ποτέ δε γύρισες να δεις η πάχνη θ΄ απολύει
Ένα-ένα τα έργα σου.
Ε τί!
σκέψου
Από τώρα εάν η αλήθεια βγάνει
Σταγόνες εάν ο Γαλαξίας πλατύνεται
Πραγματικά: τότε βρεμένος φεγγοβόλος με το χέρι επάνω
Σε δάφνη ευγενή περισσότερο Έλλην φεύγεις
Κι από μένα που σου φύσηξα μες στο μπουγάζι άνεμο πρίμο
Σού ετοίμασα μες στις αποσκευές ασβέστη και υδροχρώματα
Το εικόνισμα μικρό με τους χρυσούς Ιούλιο και Αύγουστο
Ξέροντας εσύ πότε χαμένος όντας
Οδοιπόρος εγώ θα με φιλοξενήσεις
Απιθώνοντας πάνω στο τραπεζομάντιλο
Το ψωμί τις ελιές και τη συνείδηση
Μέρα πρώτη για μας στην πατρίδα τη δεύτερη του επάνω κόσμου.

P. Kapodistrias είπε...

@ Αμπθα,

Tιμή δική μου που σε γνώρισα, δίχως να έχουμε συναντηθεί ποτέ. Σέ σπούδασα από τα τηλέφωνα, τα βαθυστόχαστα αραβολογικά σου βιβλία, την ευθύβολη ποίησή σου, αλλά κυρίως τις καλές σου προθέσεις. Και ξέρεις, η Πρόθεση αρκεί για το οτιδήποτε: Και για το Καλό και για το Κακό.
Αν θέλεις σε παίρνουμε κι εσένα μαζί μας στο νοητό ταξίδι που ετοιμάζουμε με το "εκκλησίασμα του Ίσκιου". Πάρε όμως μαζίσου και το ποιητικό σου βιβλίο "Σε λάθος τρένο", νάχουμε να διαβάζουμε στην περίπτωση που μπούμε σε όντως λάθος τρένο...

P. Kapodistrias είπε...

@ Καρποφόρα Συκή,

Ευχαρίστως να σε πάρουμε κι εσένα στο πουλμανάκι. Διότι πλέον πουλμανάκι χρειαζόμαστε. Όμως, σε παρακαλώ πολύ, βάλε στις αποσκευές σου και τούτο το ποίημα του Ελύτη που επίσης αγαπώ. Είναι και αυτό από τον "Μικρό Ναυτίλο":

"Και αφού σ' εξοντώσουν θα 'ναι ακόμη ωραίος
Ο κόσμος εξαιτίας σου

η καρδιά σου - καρδιά
Πραγματική στη θέση εκείνης που μας πήρανε
Ακόμη θα χτυπά και μία ευγνωμοσύνη
Από τα δέντρα που άγγιξες θα μας σκεπάζει

Ω λυτή αστραπή και πως σε ξαναδένουν

Που πια δεν έχω αέρα δεν έχω ζώου συντροφιά
Ή ξυλοκόπου καν ένα χαμένο αστροπελέκι
Ακούω νερά να τρέχουν

ίσως να 'ναι από Θεού

(Κι εγώ να βλασφημώ) ή να 'ναι από το στόμα
Κάποιου μοναχικού που σίμωσε της κορυφής τα Μυστικά Κλειδιά
Και τ' άνοιξε

γι ' αυτό απευθύνομαι σε Σένα
Βράδυ Μεγάλης Τρίτης με αντίκρυ μου το πέλαγος
Το ανεπανάληπτο - για να του πεις αντίο κι ευχαριστώ."

P. Kapodistrias είπε...

Μα η Αγάπη χωρά παντού ως άυλη αξία που είναι!... Οπότε σού μένει χώρος για το παρακάτω πεζοποίημα του Ελύτη, πάλι από τον "Μικρό Ναυτίλο":

"Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο
για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανε-
παίσθητους συριγμούς, ν' ακριβολογώ μες στα μυστήρια.
Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και
άλλο πράγμα ο έρωτας· άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα· άλλο η
πίκρα και άλλο το μαράζι· άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. Με
καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που -αλίμονο- τους αντιλαμβάνον-
ται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνον-
ται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφο-
μοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κά-
θε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.

Θέλουμε δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας
αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ' αυτό που μας συντηρεί και σ' αυτό
που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο που δίνουμε, για να
μας αποδοθεί λευκό· το θνησιμαίο, αείζωο.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας."

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

H επιστροφή στην αγκαλιά
της Αγάπης είναι πάντοτε
ανεπίστροφη.

Απ' τη μεριά Του
τουλάχιστον

Αυτός μας αγκαλιάζει
κι εμείς τον φτύνουμε.
Αυτός μας περιμένει
κι εμείς τον στήνουμε!

Τι αγάπη θάταν εξάλλου
αν δεν γνώριζε
τα βάθη της υπαρξής μας.

Κανοντας το υπό
πράττει
την Αγάπη.

Ανώνυμος είπε...

Αιστάνθηκα το πρώτο ως η Αλήθεια του Θανάτου, το ζύγισμα της ζωής που πέρασε, τα Έργα, η Συνείδηση, η Αιωνιότητα και το να δώ κατάματα πόσο Νόημα είχε η ζωή σε σχέση την Αλήθεια που αποκαλύπτεται επιτέλους. Η αποκάλυψη της Αλήθειας μπορεί να φέρει ακόμα και φρίκη, αλλά και ειρήνη, θέλω να πιστεύω.
Το δεύτερο ήταν η Αγάπη,η Αιωνιότητα, η Αλήθεια της, η Γνησιότητα που έχουμε μόνο ως παιδιά, τα ονόματα και το περιεχόμενο, και μιά Γαλήνη υπέροχη. Ετσι περίπου αιστάνθηκα εγώ, αλλά κάθε βλέμμα βλέπει άλλη οπτική γωνία. Όπως και νάναι θα τα πάρω μαζί μου στο Ταξίδι, μαζί με τα δικά σας:
«….Δάκρυα χάμου
κι ανατριχιάζουν τα χώματα
της αγάπης μέγας χορηγός
ελί-χρυσο θαύμα κρινάκι φύεται
για να μυρίζει ανόρθωση πενθούντων˙
Τη Χαρά
να φοράτε μη λυπάσθε.
………………………
στο Κάλλος αφεθείτε…..»

και όλα τ άλλα.

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Ελαβα το της αγάπης
Αγιοπαντίτικο Βαγί.ΣΤΟΠ

Να μου υπενθυμίσει
πώς και που
σ'έχω γραμμένο.ΣΤΟΠ

Ασπάζομαι την υμετέραν χείραν.
Αλλά και την χείραν του μαϊστορος
ο οποίος έπλεξε με τέτοια τέχνη.

Unknown είπε...

κλόπυράιτ για ένα δώρα (με πληθυντική σημασία) χωρίς στοπ


Ελαβα το της αγάπης
Αγιοπαντίτικο Βαγί.

σ'ένα ξερό φύλλο φιλείς με πέτρε; και με διατάζεις να πω

ναι, κι ας σ'έχω γραμμένο με το δικό σου κόκκινη χρώμα στην πληγωμένη ζωή μου.
εδώ ΣΤΟΠ: σ'ευχαριστώ.

Ασπάζομαι την υμετέραν χείραν.
Αλλά και την χείραν του μαϊστορος
ο οποίος έπλεξε με τέτοια τέχνη.
κι αφού μου δωρήθηκε τόσο απροσδόκητα, δωρήθηκε από μένα άμεσα, μόνο που το άγγιξα, στην αγγελική, που αγγελικά φροντίζει το σεραφείμ τώρα που φαίνεται πια πως τίποτα δεν κάνω για κανέναν.

απλώς ένας μεσάζων στραβής κοπής κι εντελώς ακατάσχετης λογοβοσκής...
:)

P. Kapodistrias είπε...

@ Χοιροβοσκότερε φίλε μου,

Οποία χαρά να μ' έχεις οπουδήποτέ σου γραμμένον!!! Προγραμμένον να μην μ' έχεις, γιατί ετότενες, πάει αποτελειώθηκα...
Πιστεύω τω φίλω Γεωργίω, έστω κι αν δεν έχουμε ποτέ συναντηθεί. Ενώνει μας ο Λόγος και ο λόγος. Ή και τούτο το μικρό αλλ' αγαπησιάρικο "αλωνάκι" του Ίσκιου ως Ήσκιου!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη,

Ω, του παραδόξου θαύματος: Περισσεύει μια θέση στο πουλμανάκι μας! Διάλεξε ποιον ή ποιαν προτιμάς να πάρουμε μαζί μας! Όπου νάναι ξεκινάμε. Βιάσου... Και "ανάγκασον εισελθείν"!...

P. Kapodistrias είπε...

@ Abttha,

Χαίρομαι που έλαβες τα ημέτερα χαιρετίσματα.
Ευχαριστώ πρώτος εγώ για τη Φιλία και την Έγνοια.
Ενεργείς τα πάντα για όλους και τούτο είναι το Πολύ! Και θεάρεστο και θεοπρεπές!
Καλή ανάρρωση, καλή μας!!!

Ανώνυμος είπε...

Έχω να "αναγκάσω"/αγκαλιάσω μέχρι ασφυξίας τηρώντας βεβαίως όλες τις ....δημοκρατικές διαδικασίες "ποιον", ενώ "ποιά" θα έρθει απο μόνη της οικειοθελώς, μόνο για τη γοητεία, αλλά δώστε ένα χέρι γιατί μου χρειάζεται..

Ανώνυμος είπε...

Με τις αποσκευές παραγεμισμένες από πνευματική τροφή και υπέροχα ποιήματα, (καθότι από την άλλη τροφή είμαστε υπερπλήρεις λόγω των ημερών) λέω να πω στον οδηγό να ξεκινήσει... Θα του δώσω και το cd των σεντουκιασμένων φλώρων για να ντύσει μουσικά την ατμόσφαιρα και φύγαμε... Παρακαλώ τους επίτιμους συνοδοιπόρους ισκιωμένους να προσδεθούν για την απογείωση... Η Ιθάκη μας περιμένει...

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη,

Είμαστε, λοιπόν, πανέτοιμοι! Μπορούμε να φεύγουμε! Πιάσε το χέρι μου, αλλά προσέξτε μη με τραβήξετε κάτω... Είσθε ολόκληρο πουλμανάκι πια!!!...

P. Kapodistrias είπε...

@ Καρποφόρα Συκή,

Άντε και αντίο. Πρόσω ηρέμα! Μη γυρνάτε πίσω. Θα γίνουμε στήλες άλατος, αν...

Ανώνυμος είπε...

Αυτός ο φόβος υπήρχε απο την αρχή, αφού και τα ...κιλά μας τάχουμε, και βαρίδια στα πόδια βεβαίως, αλλά ένας φόβος που είναι πρό των οφθαλμών, μειώνει αυτό τον κίνδυνο, αφού θα προσέχουμε πολύ. Πιστεύω βαθιά οτι "..όπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις". Άρα μπορεί μια χαρά να καταρριφθεί ο νόμος της βαρύτητας. Μετά είμαι σίγουρη οτι ο Θεός δεν θ αφήσει να πέσει ένας απο τους καλύτερους πιλότους του..(εγώ για αεροπλάνο το βλέπω απο την αρχή). Θα προτιμήσει ν αφήσει να πέσουν τα άχρηστα βαρίδια, αν η μοίρα τους είναι να πέσουν. Εγώ βασίζομαι σε μια βαθιά πίστη οτι τίποτε δεν είναι χωρίς νόημα, και για να βρεθούμε σ αυτή την πτήση, κάποιος καλός λόγος θα υπάρχει.Ανησυχώ μόνο για ένα παιδί που κρατάω αγκαλιά και μήπως τρομάξει και ζαλιστεί. Γιαυτό αν είναι να κρατήσετε ένα απο τους δύο, τότε να κρατήσετε αυτό μήν πέσει.

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη,

"Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις, γενηθήτω σου ως θέλεις"!

Ώρα να φεύγουμε όλοι! Αλλάξαμε ήδη μήνα! Καιρός να περάσουμε στην επόμενη ανάρτησή μας, με τίτλο "Όργιο Πρωτομαγιάς" και κάποιους σχετικούς στίχους (σήματα πορείας) που απόψε γράφτηκαν!
Καλή πτήση στην νοητή αποδημία μας στις μυρωδίες του Μαγιού!

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails