Στον ίσκιο του Ήσκιου: Μοναχικότητες [ιδ΄ μέρος: Στο Νοσοκομείο]

Σάββατο 7 Ιουνίου 2008

Μοναχικότητες [ιδ΄ μέρος: Στο Νοσοκομείο]

Όλοι ένας-ένας.

Αχ, αίμα τεθλασμένο

μάθε μας πότε.

...

Στέρνα του Άδη

νερά ως την ψυχή μου.

Τ' άλλα παρήλθαν.

...

Νύχτα στη νύχτα

τον περιαύλιο φόβο

πες τον Αγάπη.

[Από το ποίημα "Δούρειος έρως" της ποιητικής συλλογής Π.Κ. "Ενύπνιο μετά τρούλλου", 1999]

12 σχόλια:

panagiotisandriopoulos είπε...: Η μοναξιά ενός δωματίου νοσοκομείου!...

Ποίηση δωματίων γράφεις π.κ.
Ξορκίζοντας τη μοναξιά και προτείνοντας παραμυθία!...

Προς εκκλησιασμόν.

Καλή δύναμη!; 7 Ιουνίου 2008 στις 5:55 μ.μ.
Artanis είπε...: Ελπίζω να μην είναι κανένας άρρωστος!
Ακόμα κι έτσι όμως όλα τα Νοσοκομεία δυστυχώς ίδια είναι παντού, απρόσωπα και κρύα...; 7 Ιουνίου 2008 στις 7:27 μ.μ.
θλιμμένος μπούφος είπε...: :(((; 7 Ιουνίου 2008 στις 10:21 μ.μ.
kiki είπε...: Μπρρρρρρρρρρρρρρρ....; 8 Ιουνίου 2008 στις 9:12 π.μ.
H.Constantinos είπε...: Ωχ!!! Μακρυά από 'μάς!!!; 8 Ιουνίου 2008 στις 12:33 μ.μ.
Alkmini είπε...: Ζακυνθινοι φιλοι μου εισαστε καλα???
Τον καταλαβατε το σεισμο???
ελπιζω ολα καλα.; 8 Ιουνίου 2008 στις 4:26 μ.μ.
Alkmini είπε...: Ωχχ; 8 Ιουνίου 2008 στις 4:27 μ.μ.
Unknown είπε...: Πονάει πολύ, τούτη η μοναχικότητα.

Καλή δύναμη!; 9 Ιουνίου 2008 στις 1:28 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Μου είναι πολύ οικείες αυτές οι μοναχικότητες, κι έχω κάνει ..."γερμανικά νούμερα" σε τέτοιους χώρους, που έχουν την ίδια...διακόσμηση, τα ίδια θανατερά πάλ χρώματα, τις ίδιες αποχρώσεις αγωνίας απο το βαθύ κίτρινο της θλίψης, ως το σβησμένο γκρί της απόγνωσης..Και μετά΄απο λευκές νύχτες που τα βλέφαρα βαραίνουν αλλά δεν κλείνουν, και η σκέψη τρυπάει το κενό σαν μαχαίρι χειρουργείου, έρχεται ένα πρωί που οι άσπρες μπλούζες παρελαύνουν με φασαρία, και περιμένεις. Αν είσαι΄στη θέση του ασθενή, έχεις μετατραπεί στον "εμφραγματία" ή το Ca του κρεβατιού τρία, του θαλάμου 205.. Απο την ώρα που φόρεσες τα πράσινα απρόσωπα ρούχα, ξεντύθηκες και το πρόσωπό σου. Είσαι αριθμός φακέλου.. Αν είσαι ο συγγενής, μετράς κοφτές ανάσες αγωνίας.. Αν είσαι μια βάρδια όποιας ειδικότητας, νοιώθεις πόσο ανήμπορος είσαι να αγγίξεις ευεργετικά τον ανθρώπινο πόνο σ όλες τις εκδοχές του, σ όλες τις αποχρώσεις του..Ένα βαθύ μπλέ της θάλασσας, κι ένα αληθινό γαλάζιο τ ουρανού, ίσως είναι μια ελπίδα οτι υπάρχουν κι άλλα χρώματα στη ζωή, κι οτι κανένα κακό δεν είναι αιώνιο..; 9 Ιουνίου 2008 στις 9:38 π.μ.
dromaki είπε...: Θα μείνω στην πρώτη εικόνα
"προς την έξοδο"
Καλή εβδομάδα.; 9 Ιουνίου 2008 στις 1:16 μ.μ.
Δέσποινα είπε...: ... κρύος ιδρώτας...
...καλή δύναμη για την συνέχεια...; 9 Ιουνίου 2008 στις 2:34 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Καλοί μου ΣυνΙστολόγοι,
Παναγιώτη,
Αρτάνις,
Νίκο,
Ονειρομαγειρέματα,
Κωνσταντίνε,
Αλίκη,
Ντάνα,
Αριάδνη,
Δρομάκι και
Δέσποινα,

Συγχωρείστε με, που δεν έχω τον χρόνο (λόγω βάρδιας) ν' απαντήσω προσωπικά στον καθένα.

Απλά, ευχαριστώ!

Χαίρετε και υγιαίνετε!; 9 Ιουνίου 2008 στις 2:50 μ.μ.