Κι εδώ στην Καλαμάτα, τη μεσσηνιακή πρωτεύουσα, τα συναντάς κατά κόρον, διότι "φύονται" οπουδήποτε τ' αγαπητά μας γκράφιτι και οι μπροσούρες τοίχου. Τα διαβάζεις και μπαίνεις αναπόφευκτα σε σκέψεις. Σκέψεις θετικές; Δεν μπορώ να ξέρω. Ανάλογα με τη στάση ζωής ή και την κοσμοθεωρία ενός εκάστου.Από πλευράς μου, προσπάθησα να φωτο-αποτυπώσω όσα περισσότερα μπορούσα για τη συλλογή του ιστολογίου μας. Λάβετε, λοιπόν, γεύση!...
31 σχόλια:
Στα γκράφιτι-καλλιτεχνήματα λέμε νΑΙ.
Στον άλλο το ρυπογόνο τρόπο έκφρασης, είμαι κάθετα αντίθετη.
Θεωρώ πως μέσω αυτού του τρόπου, η ό,ποια θετική σκέψη μετατρέπεται σε απόρριμμα.....
Καλή Κυριακή!
Μετ' ασπασμών τε και εναγκαλισμων
Μ΄αρέσει αυτό με το αγγούρι και το Σάββατο! Μού φαίνεται αγρίεψε η Καλαμάτα!
Να μου την ζουρλάνεις την κουτσούνα μου!!
Γράφω κι εγώ μια Καλημέρα στον ψηφιακό τοίχο.......
Καλημερα..το συνθημα το πρωτο πολυ μου αρεσε..
Το 3ο και το 8ο φανταστικα από άποψη τέχνης!
Για το θέμα είχα ξανατοποθετηθεί παλαιότερα.
Πριν από λίγο ήμουν στην αγαπημένη ιστοσελίδα του σα, με το υπέροχο τραγούδι-μύνημα "chanter la vie". Το τοποθετώ απέναντι σε αυτά τα επί τοίχου κείμενα, έτσι για μία άλλη αποτύπωση της αξίας των πολύτιμων στιγμών της ζωής.
Καλή εβδομάδα:))
Αγαπητέ μου ΠΚ.
Χρόνια Πολλά και βοήθεια μας ο Άγιος μας.
Την άποψη μου για τα γκράφιτι, την γνωρίζεις από προηγούμενη σου ανάρτηση.
Το πρώτο μου αρέσει πολύ αν και θα το προτιμούσα κάπως έτσι:
"Το weekend είναι η κορύφωση, μιας 5ήμερης συνεύρεσης".
Great Expectations ;;;;;
Την αγάπη μου και ευχές για όμορφο ξεκίνημα, εβδομάδας
Μου άρεσε μόνο αυτό με την Βασιλική...τρόπο που βρήκε κι αυτός να εκφράσει την αγάπη του!
Καλησπέρα από Αλυκές...
Kalimeres polles apo to El.Venizelos!!!
Πολλά από αυτά είναι απίστευτα έξυπνα, και μερικά μπορείς να τα πεις και απαύγασμα λαϊκής σοφίας...!!
@ Κυρά των Γλάρων,
Δεν διαφωνούμε. Θέλουν προσοχή ώστε να μη ρυπαίνουν. Είναι όμως και μια μορφή επανάστασης. Οπότε...
Χαίρε!
@ Κοκό,
Ναι, αγρίεψε! Είναι γεγονός. Δεν το περίμενα κι εγώ!!!
@ Ηλιογράφε,
Μήνυμα ελήφθη. Όβερ!
@ Roadartist,
Ναι, είναι δυνατό και πραγματιστικό και πικρό!...
@ Κική,
Μα είναι έργα σύγχρονης Τέχνης, εκτιμώμενα από πολλούς!
@ Άστρια,
Πολύ πετυχημένη η σύνδεση! Ευχαριστούμε! Όλα σου καλά!
@ Νεφέλη,
Έγραψες πάλι!!! Να είσαι καλά και πάντα εν ποιήσει κι εγρηγόρσει!
Ο Άγιός μας βοήθεια!
@ Κριστίνα,
Είναι κι αυτός ένας κάποιος τρόπος προσέγγισης στην Αγαπημένη. Έχω συλλέξει κάποια σκόρπια συνθήματα ανάλογου περιεχομένου. Κάποια στιγμή θα τα δημοσιεύσω.
Γεια και χαρά!
@ Δέσποινα,
Τώρα που σού απαντώ θα είσαι σίγουρα στην Δαμασκό!!!
Εύχομαι να περάσεις καλά και να μάς φέρεις ωραίες φωτογραφίες!
@ Κωνσταντίνε,
Σωστή η διάσταση που δίνεις! Θα μπορούσαν να είναι οι σημερνές παροιμίες μας δηλαδή!
Ναι δε λέω... και γιατί να μην "επαναστατήσουν" λοιπόν αύριο, μεθαύριο.... στον Οίκο του Θεού.... ένα σενάριο έκανα....
Δε συμφωνώ λοιπόν,. γιατί σε όλα πρέπει να υπάρχει μέτρο και εδώ με τη ΡΥΠΟΓΟΝΟ μορφή της καλλιτεχνικής έκφρασης/επανάστασης έχουμε ξεφύγει εντελώς...
Μετ' ασπασμών τε και εναγκαλισμών
@ Κυρά των Γλάρων,
Κατανοώ και δεν έχεις κατά βάσιν άδικο. Ως προς τον οίκο του Θεού, έχει πολλάκις και αυτό συμβεί.
Το χειρότερο βέβαια είναι, όταν αυτό συμβαίνει πάνω σε μάρματο ή σε πέτρα...
Τότε, κυριολεκτικώς, κλάψτα...
Υπάρχει μία διάχυτη κακοποίηση σ όλα τα επιπεδα γύρω μας. Του ανθρώπου στο σώμα καιτην ψυχή (Σπίτι του Θεού), και μία αντίστοιχη "κακοποίηση" προς το περιβάλλον (Κήπο του Θεού), με ασχήμιες που άλλοτε είναι νόμιμες...! και άλλοτε εκτός νόμου...(στις παρυφές..!) Εγώ δέχομαι το γκράφιτι, άν ο..Καβάφης, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ή εσείς, αποφασίσετε να γράψετε εκεί ανέκδοτους στίχους σας για να δώσετε ανάσα στο πνεύμα μου εμένα του περαστικού αναγνώστη! Δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο...!Κι αυτό γιατί εκτός των άλλων είναι και μέγιστος εγωκεντρισμός, σε μιά εποχή που αφθονούν τα χαρτιά και τα μολύβια,και το διαδίκτυο, εγώ να μουτζουρώσω τους ήδη...μουτζουρωμένους τοίχους..Κι άν έχω αγάπη που δεν κρύβεται, καλύτερα να την πώ μ όλους τους τρόπους εκεί που απευθύνεται. Κι αν πάσχω απο επικοινωνία, ας κάνω εγώ το βήμα και ας μιλήσω δίπλα μου. Προσωπικά και αληθινά. Κι αν μιλώ εις "ώτα μή ακουόντων", ας γράψω σ ένα χαρτί προσωπικό, δικό μου, το δικό μου καημό. Να το διαβάζω και να μου μιλάει αυτό και να στραγγίζω τη δική μου ουσία. Κι αν θέλω να επαναστατήσω, ας τολμήσω να πώ τα πράγματα με τ όνομά τους καθαρά και συγκεκριμένα. Η υπογραφή είναι και η ευθύνη. Η υπογραφή έχει πάντα "ειδικό" κόστος και "ειδικό" βάρος. Και επειδή η κριτική στρέφεται αδιακρίτως και προς εμένα, μπορεί κάποιος πει οτι όλα αυτά τα γράφω με ψευδώνυμο. Και το ψευδώνυμο παραπέμπει στη σελίδα που υπάρχει το πρόσωπο. Μπαίνοντας στο φιλόξενο αυτό σπίτι, έχω δείξει την ταυτότητά μου στον οικοδεσπότη.
@ Αγαπητή Αριάδνη,
Επιστρέφοντας εδώ, στον "ίσκιο του Ήσκιου" μας, μετά από ένα δύσκολο απόγευμα κι ενόψη μιας δύσκολης αυριανής μέρας, διάβασα με πολλή προσοχή (όπως πάντα) τα γραφόμενά σου και (διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;) χάρηκα την αντιμετώπιση του θέματος γράφιτι - ανωνυμία - προοπτικές συνθημάτων ποιητικών.
Συμφωνώ με όλα και πρώτος εξανίσταμαι όταν βλέπω βανδαλισμένους τοίχους ή βαμμένα αγάλματα κλπ, αλλά πρέπει να εξομολογηθώ, ότι σ' ένα δεύτερο, μυχιέστερο επίπεδο μού αρέσουν... Ίσως ο "παλαιός εαυτός" μου είναι ένας περιθωριακός χουλιγκάνος ή και γραφέας τοίχων στα βαθιά μεσάνυχτα...
Αλλά τι λέω; Μήπως ο κάθε Ποιητής δεν είναι ένας τέτοιος επαναστάτης που μουτζουρώνει τις καλογυαλισμένες επιφάνειες του Σήμερα με τις λέξεις του, τις, κατά πολλούς, άχρηστες και μιαρές; Όλοι οι καθωσπρέπει τον αντιμετωπίζουν ως ύποπτο ή και περιθωριακό, ως πρόσωπο ειδικών αναγκών, αν μη τι άλλο... Όμως εκείνος συνεχίζει να γράφει και να διαμαρτύρεται σε πείσμα του κοσμικού πνεύματος και των κάθε λογής κατεστημένων. Εκδικείται γράφοντας ποίημα. Πολλές φορές το έχω πει από μέσα μου, επειδή δεν τόλμησα να πω λόγια ενώπιος ενωπίω: "Δεν πας, να λες. Εγώ θα σ' εκδικηθώ μ' ένα ποίημα"!!!!!!!!!
Ωραία η ιδέα σου για ποιητικά συνθήματα στους δρόμους. Θα μπορούσε η κάθε τοπική κοινωνία να τα προγραμματίσει και να τα καθιερώσει. Θα ήταν τρόπος και τόπος διαφυγής από την τανάλια της καθημερινότητας!...
Μ αρέσει πολύ αυτή η "εκδίκηση", και ούτε που την παίρνει είδηση το...υποκείμενο της εκδίκησης(η μούσα σας)! Μ αρέσουν τόσο πολύ τα σώψυχα όταν βγαίνουν λίγο απέξω και επιτέλους είναι κάτι καλύτερο απ το να είναι "καθώς πρέπει"...Κάτι πολύ καλύτερο! Και τέλος θα μου άρεσε να μουτζουρώσετε τον "τοίχο" του σπιτιού μου "εν λευκώ" με ότι πρόκειται να γράψετε.
Τέλω γκράψει γκράφιτι, τέλω γκράψει. Κλαψ.
@ Αριάδνη Δήμου,
Κερί αγίου μην τάξεις και μικρού ποιητή μουτζούρα...
Διότι, αν ποτέ τα φέρει έτσι ο Άνεμος και βρεθώ στο κονάκι σου, δεν ξέρω τι θα συμβεί. Πρώτ' απ' όλα θα φροντίσω να έχω ένα συνθηματοειδές χαϊκού έτοιμο για κάθε ενδεχόμενο ασπρισμένου τοιχίου στα πέριξ σου...
@ Ναν,
κάνε νάνι σου τώρα. Και μετά...
Αυτό είναι πρόκληση και είναι και πρόσκληση επίσης! Δεκτό! Το πετάω το γάντι! Δείχνω για άνθρωπος που θα έλεγε όχι σε κάτι τόσο δελεαστικό? Υπάρχει ένας καλός χώρος δίπλα απο τη μπουκαμβίλια στο μπαλκόνι μου που χωράει ποίημα ολόκληρο..Τα γραπτά μένουν!!!
@ Αριάδνη Δήμου,
Με την πρώτη ευκαιρία, λοιπόν!
Δημοσίευση σχολίου