© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

Η Μαρί Γκούσκου-Καρύδη και ο έναστρος Κόσμος της (Πέντε χρόνια από την εκδημία της)

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Η Μαρί Γκούσκου-Καρύδη υπήρξε άνθρωπος γλυκύς! Ή (όπως σουρεαλιστικά έλεγε η ίδια για τους ακριβούς της φίλους) άνθρωπος με το νι κεφαλαίο! Καταγόταν από την Κέρκυρα, το γένος Καρύδη, αδελφή του ζωγράφου Γιάγκου Καρύδη και νωρίς μεταφυτεύτηκε στο νησί μας, μια και παντρεύτηκε τον Κατασταριανό Τζίμη Γκούσκο, υπεύθυνο του Μονοπωλίου στο χωριό κι ευγενέστατο άνθρωπο. Από τον γάμο της απόκτησε τρία παιδιά: Τη Γιάννα, τον Γιάννη (δικηγόρους σήμερα στην Αθήνα) και τον Αντώνη (Δήμαρχο σήμερα Αλυκών Ζακύνθου).

Όλη της τη ζωή την πέρασε στο κεφαλοχώρι Καταστάρι του Τζάντε μας, βιώνοντας τις υπέροχες αναμνήσεις της από τους Κορφούς, τις μουσικές της επιδόσεις, τις καλλιτεχνικές γνωριμίες στη γενέτειρα, τους πολύτιμους φίλους που άφησε πίσω και με τους οποίους διατήρησε γερούς συνεκτικούς δεσμούς μέχρι το Τέλος. Αξίζει να θυμηθώ τον μακαριστό ιστοριοδίφη της Κέρκυρας παπα Θανάση Τσίτσα και τη Σοφούλα, τη σύζυγό του, τους οποίους ονόμαζε «αδέλφια» της.

Την πρωτογνώρισα το Φθινόπωρο του 1979, καθώς βρέθηκα στο χωριό της, ως επιμελητής ενός μαθητικού Οικοτροφείου, που λειτουργούσε τότε εκεί. Πληροφορήθηκα, λοιπόν, ότι ασχολείται δειλά-δειλά με την Ποίηση, καθώς κι εγώ ήμουν ήδη στα πρώτα μου λογοπλεκτικά σκιρτήματα. Μού διάβασε στίχους της και διαπίστωσα, ότι αφ' ενός μεν είχε ταλέντο σπουδαίο, αφ’ ετέρου δε είχε παραμείνει καταφανώς στην (αξιοσέβαστη, πλην ξεπερασμένη) παλαμική, ομοιοκατάληκτη επιρροή. Συν τω χρόνω την έπεισα να διαβάσει νεότερους ποιητές, διότι θεώρησα, ότι θα μπορούσε να εκφρασθεί πηγαιότερα και αυθεντικότερα, εάν απελευθερωνόταν η ίδια και ο τρόπος της μες από την πυκνότητα του ελεύθερου στίχου. Ήταν μάλιστα οι μέρες, κατά τις οποίες ο Ελύτης κατακτούσε το Νόμπελ Λογοτεχνίας και θα μπορούσε ν’ αρχίσει τη μελέτη από εκείνον. Όπερ και εγένετο! Οι φτωχές και νεανικές νουθεσίες μου (ναι, σωστά διαβάζετε!!!) έπιασαν τόπο, αν και υπήρξα (τώρα τ’ ομολογώ) αυστηρότατος έως σκληρός στις κρίσεις μου, επιμένοντας, ότι στην Τέχνη του Λόγου πλείστα όσα γράφουμε ως άσκηση, ελάχιστα όμως δημοσιοποιούμε.

Η κυρία Μαρί, όπως την προσφωνούσα και δεν της άρεσε, πολύ σύντομα κατόρθωσε να υπερβεί τον πρότερο στιλιζαρισμένο εαυτό της και να παράξει αξιοπρόσεκτα ποιητικά δομήματα, τα οποία άρχισε να φανερώνει σ’ έντυπα και περιοδικά, όπως π.χ. στο χυμώδες λογοτεχνικό περιοδικό Περίπλους του Διονύση Βίτσου [βλ. τεύχος 11 (1986) 120], αποκτώντας παράλληλα επαφή και με τον κύκλο του Πόρφυρα στη γενέτειρά της, αλλά και με όλους τους πνευματικούς ανθρώπους της Ζακύνθου.

Ήδη από το 1985 ο Δ. Βίτσος την είχε διακρίνει. Σ’ ένα του μάλιστα μικρό, αλλά μεστό κείμενο [«Μαρί Γκούσκου, ένας Κατασταριώτης τροβαδούρος», Ετήσια εικονογραφημένη Επιθεώρηση Ζάκυνθος ’85, σ. 99] έγραφε:

«(…) Η Μαρί Γκούσκου τραγουδά. Δυστυχώς, δεν τη γνώρισα νεότερη για να ακούσω τη φωνή της, αν και λένε πως ήταν περίφημη. Όμως ευτύχησα να ακούσω, να διαβάσω κι ελπίζω να αισθανθώ την ποιητική της φωνή, αφού η Μαρί Γκούσκου, όλα αυτά τα χρόνια διαβάζει, γράφει, γράφει, γράφει…

Μα πώς έγινε πια έτσι η Ζάκυνθος, που τόσα χρόνια έχει μια τόσο καλή ποιήτρια και δεν το ξέρει; Δυστυχώς η Μαρί ζει σε μια εποχή κατεξοχήν αντιποιητική, ακόμη και για το νησί της ποίησης. Παραταύτα γράφει, γράφει, γράφει, γράφει και προπαντός αισθάνεται. Κι επειδή γράφει “με το αίμα τση ψυχής τση” αδιαφορεί για προβολές, δόξες και δημοσιοσχετίστικα μεγαλεία. Και χωρίς “μάρκετιγκ”, πώς να ακούσουν τη φωνή σου;


Μη νομίσετε ότι η Γκούσκου γράφει ρομαντικά ομοιοκατάληκτα ποιηματάκια, για την ομορφιά της φύσης και τα περασμένα ωραία χρόνια. Η Μαρί Γκούσκου ζει! Κι επειδή ζει, συλλαμβάνει τα μηνύματα του σήμερα. (…)»


Το πρώτο της βιβλίο, με τίτλο «Φθόγγοι προεκτάσεων», κυκλοφορήθηκε από τις εκδόσεις Περίπλους το 1990 και ακολούθησαν, μέχρι το Τέλος, άλλες επτά συλλογές. Θυμάμαι τη χαρά της πρώτης εκείνης «έκθεσής» της στο φιλολογικό κοινό. Θεωρούσε ότι ξαναγεννήθηκε. Είχε μάλιστα πανηγύρι, όταν, εκεί στη μοναξιά της, ο ταχυδρόμος έφερνε κάποιο απαντητικό γράμμα από τους παραλήπτες των ποιητικών της πτήσεων.

Έχω ξαναγράψει αλλού, ότι δεν είμαι κριτικός της Λογοτεχνίας και ούτε θα ήθελα να είμαι, διότι ο ρόλος της Κριτικής δεν είναι και τόσο ανεπίληπτος ή ανιδιοτελής.

Εκείνο που γνωρίζω, όσον αφορά στο ποιητικό corpus της Γκούσκου, έχοντας μάλιστα βοηθήσει στη γέννα του, είναι ότι επρόκειτο για μια πλημμυρίδα αισθημάτων κι αισθήσεων, που ήταν κρίμα να πάει χαμένη. Επείγουσα υπήρξε η ανάγκη να εξωτερικευτεί. Αν μάλιστα ήταν αλλιώτικα τα πράγματα της ζωής της (εννοώ την ήδη προχωρημένη της ηλικία, τη μη δυνατότητα πρόσβασης σε νεότερες τάσεις της Τέχνης του Λόγου ή εξόδου της από τα όρια του σπιτιού κι επικοινωνίας δια ζώσης με τα τεκταινόμενα στα Γράμματά μας) θα μπορούσαμε να μιλάμε για μιαν έκτακτη και θαυμαστή περίπτωση στη σύγχρονη Ποίηση.

Όμως και μες από τα ήδη εκδοθέντα ποιητικά της κατορθώματα (μικρή ανθολόγηση βλ. παρακάτω) αμέσως διαπιστώνει ο αναγνώστης, ότι δεν έθαψε το τάλαντό της, εξέφρασε με καλαισθησία και υπερρεαλισμό τους εσωτερικούς της κραδασμούς (σεισμούς και βάλε), κατέγραψε μ’ επιτυχία πτώσεις - μεταπτώσεις - επαναστάσεις - αναστάσεις της ωραίας της ψυχής, μίλησε ειλικρινά έστω και σε ώτα μη ακουόντων, αθανάτισε τη Μνήμη, αποδίδοντας αειθαλή σάρκα και οστά στη Νοσταλγία.

Έφυγε οριστικά το 2003 από κοντά μας, νικημένη από την ασθένεια. Όπως συμβαίνει συχνά, λησμονήθηκε από το συνάφι. Δεν καταγράφηκε επίσημα ποτέ ως Ζακυνθινή ποιήτρια, επειδή καταγόταν από την Κέρκυρα… Και δεν θεωρείται ποιήτρια της Κέρκυρας (τουλάχιστον αυτό μού προκύπτει), επειδή έζησε κατεξοχήν στη Ζάκυνθο.

Τότε, πού υπάρχει η Μαρί Γκούσκου-Καρύδη; Στην καρδιά μας ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!! Τι το καλύτερο; Η Καρδιά είναι ο τόπος και ο τρόπος της καλύτερης ανθολόγησης! Εκεί, ξέρετε, δεν εισέρχεται ο τυχόντας. Ανθολογούμε ανθρώπους, συμπεριφορές, λεπτομέρειες σχέσεων, θραύσματα στιγμών και, είτε διαγράφουμε, είτε καρδιο-κατατάσσουμε! Η Μαρί, είναι λοιπόν μέλος της καρδιάς μας πια. Διότι έζησε με αγάπη προς όλους μας (κυρίως στους ολίγιστους ζηλόφθονες), συμπεριφέρθηκε με ειλικρίνεια, καθαρότητα βλέμματος, αδιάλειπτη ψυχοπνευματική άσκηση στο σπιτικό της εικονοστάσι, καρτερία υποδειγματική ενώπιον ή εντός των πόνων, των λυγμών, των ασθενειών της χαμοζωής και εισήλθε στο Τέλος της με το κεφάλι ψηλά.

Μαρί, καλή μας φίλη, υπά
ρχεις!
Με όλη μου τη σκέψη
π. Παναγιώτης

ΜΑΡΙ ΓΚΟΥΣΚΟΥ-ΚΑΡΥΔΗ
ΜΙΚΡΗ ΑΝΘΟΛΟΓΗΣΗ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ


Κραυγή της άρνησης

Σε σκιαγραφώ σπάταλα…
μα περιθάλπω την ουτοπία

Όχι ότι μισώ τη σκιά σου
στο πείσμα των παλμών μου

Στους καθρέφτες του κάθε ειρμού μου
άπειρα τα είδωλα της φαντασίας

Μόλις που προφθαίνω να αγγίξω
τον κρυψώνα σου στα απάτητα του νου

Και ξεφεύγεις με κραυγές της άρνησης


[Από το βιβλίο, Φθόγγοι Προεκτάσεων, εκδ. Περίπλους, Αθήνα 1990]



Στην παρασκιά

V

Τα μάτια σκάπτουν
το απροσπέλαστο

Μα σκόνταψα στη σκέψη σου
και γονάτισα.


[Από το βιβλίο, Οι ραψωδίες του απροσπέλαστου, εκδ. Ο Τύπος της Ζακύνθου, 1991]



Στο διάβα

Πόσοι σπόροι
πήγαν χαμένοι!...

Στο σκιαγράφημα
σ’ αναπόλησα πυκνά
χωρίς αποτέλεσμα

Το έργο του ιστού μου
ουτοπία.

Στ’ αχνάρια των ημερών
οι δράστες

Της σάρκας η κατακραυγή.


[Από το βιβλίο, Εσωτερική διάβαση, εκδ. Υλήεσσα, Ζάκυνθος 1992]



Κάθετο μονοπάτι

12

Στης παλίρροιας τις ώρες
μ’ αναστεναγμούς ανοξείδωτους
φεύγεις αόρατη συντροφιά.

Ο παραστάτης αντάμα
σού πλέκει στεφάνια

και συ το ουράνιο
και συ το χάος μένεις.

Απομεινάρια οι απόρροιες της σιωπής.


[Από το βιβλίο, Μουσική υδάτων, εκδ. Υλήεσσα, Ζάκυνθος 1993]



Σφυγμός

Πνοές μούδωσες γιγαντωμένες μα πόδισα αθέλητα
και η κρήνη κουράστηκε νοήματα να κάνει ξεψυχώντας

Ο χάρτινος νους της συντροφιάς μου
το ήμισυ λιποτάκτησε!...

Ξεκάθαρο τ’ αγνάντεμα γυρεύω
δεν ξημέρωσε ακόμα η νύχτα μου
κι ο αυγερινός δεν ήλθε
τον όρθρο μου να δύσει με πυρκαγιά

Είναι νωρίς;
Είναι αργά;
Τ’ ασημωμένο σάλεμα;


[Από το βιβλίο, Αχνάρια ίσκιων, Αθήνα 1994]



Σκηνή θανάτου

Έτσι με κράτησες
ορφανή στη σκιά
της συνέχειας,

τ’ άδεια μου χέρια
μ’ αγγελικές φτερούγες
από πάνω ως κάτω,

να ψάχνουν,
το αόρατο, το μεγάλο
μέσα στη σκηνή
του θανάτου.


[Από το βιβλίο, Υπερβατικά ρήματα, Αθήνα 1996]



Έδρεψα καρπούς

Έδρεψα καρπούς
από τη ζωή σου

δάκρυ, πόνο,
χρυσή δόξα.

Τόσα χρόνια
η λάμα του μαχαιριού σου
ράγιζε την παρηγοριά.

Θάνατος ήμουν
εκεί,

Δόξα ήμουν
εκεί,

Στ’ άχραντά σου
ήμουν εκεί.


[Από το βιβλίο, Πέτρινος κόσμος, Αθήνα 1998]




Μία νότα

Ήμουν μια νότα
απαράδεχτη
που φιμωνόταν
όπου άκουγε
κραυγή.
Ένα γιούλι
ανήμπορο να
θηλάσει μηνύματα
σε μια μπόρα,
σ’ έναν ήλιο αγέλαστο
εσύ ένας έρωτας
βραχνός,
πού να σέρνεσαι
τώρα;

Σταυρωτό
αγκάλιασμα
αγγέλων

που παλεύουν
με την μοναξιά
χωρίς να
ξαναβρίσκονται.

[Από το τελευταίο βιβλίο, Έναστρον, Αθήνα, χωρίς χρονολόγηση]



* 1η φωτό: Η Μαρί Καρύδη σε νεαρή ηλικία. Σκίτσο του αδελφού της ζωγράφου Γιάγκου Καρύδη (1938).
* 2η φωτό: Η ποιήτρια στο σπίτι της στο Καταστάρι, το 1997. Αρχείο π. Π.Κ.
* Τα ζωγραφικά έργα που συνοδεύουν τα ποιήματα της Μ.Γκ.-Κ. είναι του Κερκυραίου ζωγράφου και αγιογράφου Στέφανου Σγούρου.


33 σχόλια:

Μανιτάρι του Βουνού είπε...

Ευχαριστούμε για το έν-αστρον του απογεύματος. Πάντα ποιητικά απο-γεύματα..

Ανώνυμος είπε...

Τι γλυκειά μορφή! Ξεχώρισα ιδιαίτερα το "έδρεψα καρπούς" ως καρποφόρα, τις νότες και τον σφυγμό... Μακάριοι οι ποιητές για τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τον πόνο που δεν καταπίνετε αλλά εξωτερικεύετε στο χαρτί συγκινώντας όλους εμάς!

panagiotisandriopoulos είπε...

Εξαιρετικό το αφιέρωμα!
Πλήρες και με αγάπη φτιαγμένο.
Εις μνημόσυνον αιώνιον!

Churchwarden είπε...

Tην ευλογία σας, πάτερ.

Λίαν συγκινητικό το κείμενό σας και ζεστή η παρουσίασή σας, μεστή αγάπης.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Τόση αφθονία σε μιαν ανάρτηση. Π.Κ;
Μαρτυρία, ποίηση, ζωγραφική, κριτική..
Μια διαφωνία μόνο, στην ετικέτα, κάτω. Αυτοί οι φίλοι δεν είναι "φευγάτοι". Μια χαρά συνομιλούμε.
Καλησπέρα

Άστρια είπε...

Πολύ συγκινητική αυτή η από τα βάθη της καρδιάς αφιέρωση.
Και είναι, πράγματι, πιο σημαντική η τοποθέτηση της γραφής της στην αγαπημένη μνήμη της καρδιάς από ότι στα επίσημα τοπικά αρχεία των ποιητών.

Ίσως γιατί όπως είπε:
" Ήμουν μια νότα
απαράδεχτη
που φιμωνόταν
όπου άκουγε
κραυγή."

Όμορφες οι σκέψεις στα κείμενά της.
Τύχη αγαθή και η φιλία σας.
Καλό βράδυ.

Ανώνυμος είπε...

Απο μια γρηγορη ματια που εριξα στο κειμενο σου, το παντα πολυ επιμελημενο και κατανοητο, καταλαβα την ομορφια που εκρυβε μεσα της η Μαρι. Δεν παρελειψε ουτε μια απο τις υποχρεωσεις που ειχε σε αυτο τον κοσμο. Οχι μονο
αφησε ριζες τα παιδια της, αλλα κατι αθανατο. Τα ποιηματα και τα βιβλια της.
Στοχαστικες φρασεις, πονεμενα λογια, ρομαντικες αναμνησεις....

Την γλυκυτητα που εδενε τα αισθηματα της, την αφησε γραμμενη πανω στο χαρτι.
Ηταν μεγαλη, πανω απο αντιξοοτητες καθημερινες, τις οποιες εβλεπε με το αετισιο της βλεμμα, αλλα απομακρυνε με το ευγενικο της
χαμογελο, που ανθουσε στα σφιγμενα της χειλη. Ηταν η απαντηση για τον προσκαιρο λογο πικρο η γλυκο που ηξερε να τον γραφει με τον δικο της τροπο σε στιχους.

Μαρι εισαι αναμεσα μας. Ποτε δεν φευγει καποιος με τοσο ευγενικα
αισθηματα.

π. Παναγιωτη πολλα ευχαριστω για την ευκαιρια που μου εδωσες να γνωρισω εναν τοσο αξιολογο ανθρωπο μεσα απο την Εφημεριδα σου on line, που δεν ετυχε να τον συναντησω ποτε.

Επιτρεψε μου να συγχαρω τον κ. Αντωνη Γκουσκο, Δημαρχο Aλυκων, καθως τον κ. Γιαννη και την κ. Γιαννα για την μητερα τους.

Ναστε παντα καλα

P. Kapodistrias είπε...

@ Καλό μου Μανιτάρι του Βουνού,

Αντεύχομαι γόνιμες συν-αστρίες και απογεύματα προς Ανατολάς εσαεί!

P. Kapodistrias είπε...

@ Καρποφόρα Συκή,

Όντως γλυκειά η Ποιήτριά μας! Όλη μια αγκαλιά για τον συνάνθρωπο! Απίθανη και παροιμιώδης υπέρβαση του εαυτού της!
Ξέχωρα από τις ποιητικές εξωτερικεύσεις, εσωτερίκευε και πολλά, πράγμα που έβλαψε την υγεία της.

Μην ξεχνάμε ότι οι ποιητές είναι εσωτερικοί κυρίως άνθρωποι...

P. Kapodistrias είπε...

@ Παναγιώτη Ανδριόπουλε,

Της το όφειλα, αγαπητέ μου! Έπρεπε να το έχω κάμει πολλά χρόνια πριν!

P. Kapodistrias είπε...

@ Churchwarden,

Καλώς όρισες στη συντροφιά μας. Τιμή μας, ένας ποιητής επιπλέον στα ενθάδε.

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια! Αγάπης λόγια είναι, δωρεάν... Μήπως πληρώνουμε;

P. Kapodistrias είπε...

@ Διονύση Μάνεση,

Όλα σ' ένα, όπως το λες!

Ναι! Έχεις δίκιο. Τέτοιοι φίλοι δεν είναι φευγάτοι!...

Καλό σου βράδυ κι ελπίζω να τα πούμε σύντομα δια ζώσης.

P. Kapodistrias είπε...

@ Άστρια,

Έτσι πιστεύω ακράδαντα! Ο τόπος της καρδιάς είναι ο κάλλιστος! Όλα τ' άλλα έχουν ημερομηνία λήξης και συμπεριφορά εντόμου εφήμερου...

Δοξάζω τον Θεό, πράγματι, για τους καλούς μου φίλους. Αυτοί απο-μένουν τελικά!...

Καλό σου ξημέρωμα.

P. Kapodistrias είπε...

@ Λάνα Καντιάνη,

Χαίρομαι που συνέλαβες τα της προσωπικότητας της αγνής ψυχής της Ποίητριάς μας.

Μια διευκρίνηση μόνο, σ' ένα σημείο του κειμένου μου. Μιλώ για κάποιους "ολίγιστους ζηλόφθονες". Ξέρεις, η Ποιήτριά μας ήταν βαθύτατα θρησκευόμενος άνθρωπος, αλλά με τρόπο αγνό και άκρως ασκητικό. Θα μπορούσε, αν ήταν άνδρας, να βρίσκεται νυχθημερόν σε μια σκήτη του Άθω και να βιώνει τον "θείο έρωτα". Ποτέ όμως δεν εντάχτηκε στις γνωστές-άγνωστες ομαδούλες του "εκκλησιαζόμενου υπόκοσμου" (όπως συνηθίζει να λέει και ο φίλος μας Π. Ανδριόπουλος), γι' αυτό και την πολέμησαν πολύ. Κάποτε, όταν με το καλό βρεθούμε, θα σού πω τα ονόματά τους, διότι κι εσύ έχεις υποφέρει από τους ίδιους.

θεωρούσαν -οι ηλίθιοι- ότι δεν μπορεί να συμπλεύσει Πίστη και Ποίηση. Ότι η Ποίηση είναι πάρεργο έναντι του Έργου ενός θρησκευόμενου κλπ κλπ κλπ.

Αξίζει να θυμηθώ ένα προσωπικό μου πάθημα (κάτι που ήδη έχω δημοσιοποιήσει σε κάποια μελέτη μου) από τον έναν από αυτούς τους Σκοτεινούς και Υποκριτές Φωστήρες (Σβηστήρες μάλλον) της "Πίστης".
Το 1995 τού απέστειλα με το ταχυδρομείο το τότε νεοεκδοθέν ποιητικό μου βιβλίο, με θερμή, σεβαστική αφιέρωση. Συνήθως, στις καλώς εννοούμενες διανθρώπινες σχέσεις, ο παραλήπτης απαντά, αν όχι θερμά, τουλάχιστον ευγενικά στον αποστολέα.
Μετά από λίγες μέρες μού επιστρέφει ο Φωστήρας αυτός το βιβλίο, μ' ένα σημείωμα σε παλιόχαρτο, που έλεγε ακριβώς τα εξής:

"Σας επιστρέφω την ποιητική σας συγγραφή, γιατί εγώ δεν ασχολούμαι ούτε με την αμπελοφιλοσοφία, ούτε με την θεολογία την νεκρή του γραφείου, θεωρώ άλλωστε το χαρτί πολυτιμότερο και αξιότερο των γραμμάτων σου. Τελεία και παύλα στα ανούσια γραπτά σου προς εμέ."...

Τι έχεις να πεις, Καλή μου Λάνα;;;;;;;;;;;;

Ανώνυμος είπε...

Μ άγγιξαν όλα και πιο πολύ "ο Σφυγμός".Εμπειρία πόνου που έγινε Ποίηση. Βαθιά αισθαντική, ευαίσθητη φωνή, μοιάζει τόσο διψασμένη, και πρέπει να ήταν πολύ Ωραίος 'ΑΝθρωπος με το ΝΙ κεφαλαίο...Μοιάζετε στα Κεφαλαία..Έχετε μια σπάνια εκλεκτική συγγένεια.

Ανώνυμος είπε...

Τώρα είδα αυτά για τις "ομαδούλες" και αυτούς τους άψυχους ανθρώπους που μοιάζουν τόσο πολύ με τους Φαρισαίους του Ευαγγελίου...Έχω γνωρίσει δυστυχώς απο δαύτους και πολλά έπαθα απ αυτούς..Το "δείγμα" δεν χάνεται δυστυχώς..! Είναι όπως η ..βλακεία αήττητοι...και την υπερασπίζονται με πάθος τόσο, που σε σκοτώνουν για να πάνε στον ..Παράδεισο, που είναι και ιδιόκτητος δικός τους..ως "γνήσια" παιδιά που είναι..Όλα εξαρτώνται απο ενδυματολογικές επιλογές..!! και "λογιστικές" πράξεις.. Τους αφήνουν ακόμα και κυκλοφορούν ελεύθεροι και δεν επεμβαίνει η αστυνομία του κιτς.. Τι θα καταλαβαίνανε απο τις Αλήθειες σας? Το γράμμα του Νόμου ισχύει γι αυτούς. Το Πνεύμα δεν υπάρχει..

Ανώνυμος είπε...

Διαβάζοντας το σημείωμα του «φωστήρα» που σας απέστειλε, έχω μείνει ενεός…

Πόσο δύσκολες είναι οι σχέσεις παπά μου… Πόση υπομονή και χρόνο χρειάζονται… Ό,τι θα μείνει θα ‘ναι ποίηση…όλα τ’ άλλα θα χαθούν…δεν είναι λογοτεχνικό είδος η ποίηση, είναι λόγος άλλου κόσμου…αυτού που προσδοκάμε. Όσο πιο πολύ χάνουμε το Θεό, τόσο περισσότερο περιφρονούμε την ποίηση. Ο Θεός μας είναι ποιητής…ο λόγος του ποιητικός και μόνο. Δεν ξέρω τι μου ‘ρθε τώρα και σας τα γράφω αυτά, μα τούτα τα λόγια: “Τα μάτια σκάπτουν /το απροσπέλαστο/ Μα σκόνταψα /στη σκέψη σου /και γονάτισα” λες κι ολημερίς τα έψαχνα σήμερα…κι απέτυχα και σήμερα… ψάχνοντας τον Άλλο τον μόνο που συνάντησα ήταν ένας σακάτης εαυτούλης…

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια για το αφιέρωμα, έτσι για να δείχνουμε την αγάπη μας σ΄ αυτούς που έφυγαν και πρόσθεσαν ένα λιθαράκι στην πλοκή των μύθων και τους λαβύρινθους της τέχνης. Πολλοί λίγοι τη γνώρισαν και η σημερινή σου συμβολή σημαντική, ανάλογη των ευαίσθητων χορδών της.

φιλικά

Παύλος

Ανώνυμος είπε...

π. Π.Κ.

Καταλαβα περι τινος προκειται σχετικα με την ευγενικη φυσιογνωμια της Μαρι, αλλα και την χειρονομια της επιστροφης των ποιηματων σου γραμμενη απαντηση πανω σε ... Περγαμηνη !!

Εσυ εισαι Μεγαλος, οχι στα χρονια !!

Να εισαι παντα καλα
Εχεις την αγαπη μου

Lana

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη Δήμου,

Μα ο πόνος είναι η γενεσιουργός αιτία του Ποιήματος. Η Ποίηση δεν είναι μια τραλαλά κατάσταση, αλλά θητεία στο Ανασφαλές, σκέτη σχοινοβασία...

Ευτυχώς, στη Ζάκυνθο δεν άνθισε το δέντρο του Πιετισμού (ευσεβισμού), εκτός από μετρημένες στα δάχτυλα περιπτώσεις, οι οποίες, αφού μάς ταλαιπώρησαν κάμποσο, φυλλορρούν, ευτυχώς!

P. Kapodistrias είπε...

@ Στουδίτη αγαπητέ,

Ναι, έτσι εν πολλοίς συμπεριφέρονται οι Φωστήρες της Υποκρισίας. Είναι θρασύδειλοι, επίφοβοι, ζώα με παρωπίδες... Κρίμα...

Η Ποίηση είναι δυνάμει αντιποίηση θανάτου! Έγερση εκ των τάφων. Οι προαναφερθέντες Αμελέτητοι δεν μπορούν να το προσλάβουν όλο αυτό, επειδή κατέχουν μονιμότητα στον τάφο τους εντός...

Πράγματι, ωραίο, το συγκεκριμένο μικρό ποίημα της Μαρί Γκούσκου.

Ευχαριστώ για την επίσκεψη. Πάντα στην διάθεσή σου!

P. Kapodistrias είπε...

@ Παύλο Φουρνογεράκη,

Ευχαριστώ! Ήταν χρέος μου ν' ασχοληθεώ με τη Μαρί, ώστε να την γνωρίσετε όλοι!

Η μνήμη της άληκτη!

P. Kapodistrias είπε...

@ Λάνα Καντιάνη,

Μα για να καταλάβεις τα έγραψα κατ' αυτό τον τρόπο!

Ευχαριστώ!
Τα ξαναλέμε σύντομα.

Nefelli είπε...

Εκπληκτικός άνθρωπος, με μεγαλείο ψυχής. Κρίμαι να μην τη γνωρίσουμε, νωρίτερα...

Ένα μεγάλο μπράβο σε εσένα κι ένα μεγαλύτερο ευχαριστώ, για τις πολύτιμες πληροφορίες- ενημερώσεις που μας δίνεις.
Το έργο της κ. Μαρί Γκούσκου-Καρύδη, μου ήταν άγνωστο. Συγχαρητήρια, που πάντα δίνεις χώρο στη σελίδα σου, σε τόσο αξιόλογους ανθρώπους, με σκοπό τη γνωστοποίηση του σημαντικού έργου -κληρονομιά, που άφήνουν πίσω.
Ειλικρινά σ' ευχαριστώ γι' αυτό..

Καλό απόγευμα εύχομαι

mareld είπε...

Φίλε μου!

Είμαι πολύ συγκινημένη!

Η Μαρί ήταν πολύ δικός μου άνθρωπος!

Έχω όλα της τα βιβλία και μου έχει μιλήσει ώρες ατέλειωτες..
Μου τραγουδούσε επίσης..φανταστική φωνή..

ΣΕ ευχαριστώ τόσο πολύ!

Είμαστε καλύτερα από αδέρφια με τη κόρη της..αλλά και τους γιους της..

Ανώνυμος είπε...

Είχα την ατυχία να σπουδάζω ..φρουρούμενη απο μία τέοια ..παλιοπαρέα και πέρασα πολλά! Έχω ουλές απο τότε κι ας πέρασαν τόσα χρόνια..Άφησαν αποτυπώματα που υπάρχουν στη ζωή μου ...αξέχαστα! που άφησαν τον απόηχό τους έως σήμερα...
Απο τότε "τους" ξανασυνάντησα με άλλα προσωπεία. Τους ξόρκισα μεν, και δε στάθηκα, αλλά έχω απωθημένα ουκ ολίγα..Λίγη εκφόρτιση ποτέ δεν έβλαψε κανένα...!

Ο Πόνος είναι βέβαια γενεσιουργός Αιτία, αλλά πειράζει που θάθελα όλους ευτυχισμένους και να γράφουν απο ευτυχισμένη εμπειρία υπέροχης αίσθησης Απόλυτης Χαράς, Γεύση Αθανασίας,Έκσταση απο Άγγιγμα Θεικής Πνοής και όχι να παράγουν Τελειότητα αγκαλιά με Απόγνωση? Μήπως είμαι χωμένη μες στην Ουτοπία?

P. Kapodistrias είπε...

@ Νεφέλη Φίλη μας,

Όντως, υπήρξε ΑΝΘΡΩΠΟΣ η Μαρί! Τόσο απλό και τόσο δύσκολο ταυτόχρονα!...

Μπορεί να μην την γνωρίσατε δια ζώσης, αλλά το σημαντικότερο είναι να δι-αιωνίζεται ο πνευματικός άνθρωπος μες από το έργο του! Από απομένει, σε τελική ανάλυση!

Καλό Σαββατοκύριακο!

P. Kapodistrias είπε...

@ Μαρέλντ, Καλή μας φίλη από Σουηδία,

Πώς έγινε και από τόσο μακριά την είχες γνωρίσει;
Πολύ, μα πολύ, μού άρεσε αυτό. Και κυρίως ότι έχεις τα βιβλία της!

Όποιος την γνώριζε δενόταν μαζί της πολύ. Είχε αναπτυγμένο το επικοινωνιακό χάρισμα!

Να είσαι καλά και όλοι να έχουμε την ευχή της!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη Δήμου,

Τραυματική εμπειρία κι εσύ; Ναι, πάντα ο συγχνοτισμός με αυτό το "ασκέρι" αποτελεί ουλή...
"Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου"...

Για όσους δεν το έχουν διαβάσει, προτείνω το βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά "Καταφύγιο ιδεών". Είναι οι εμπειρίες του από το πέρασμά του μες από τις παρεκκλησιαστικές οργανώσεις...

υ.γ. Η Ου-τοπία είναι ο Τόπος των Ποιητών!...

Ανώνυμος είπε...

Σ'ευχαριστώ.

Γλυκαίνεις τον απογευματινό καφέ με παραπομπές στους πατριώτες μου, τη Μαρί Καρύδη και τον παπα Τσίτσα.

Να είσαι καλά
Σπύρος

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ, ΕΚΔΟΤΗΣ είπε...

Αγαπητοί μου π.Παναγιώτη Kαποδίστρια και Κώστα Κιτσίκη,

Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο σας.

Να πω ότι δεν αισθάνθηκα μεγάλη ικανοποίηση από το δημοσίευμα, θα ήταν ψέμμα.
Να θυμούνται κάτι μετά από τόσα χρόνια και μάλιστα άτομα όπως εσείς, που μπορείτε να εκτιμήσετε το καλό, δεν είναι μικρό πράγμα.
Πόσο μάλλον που θεωρώ ότι αν μείνει κάτι από το περιοδικό και από τον εκδοτικό οίκο Πέρίπλους θα είναι, κυρίως, έργο ανθρώπων με αξία που μπόρεσαν να στηριχθούν και σε αυτά, ώστε να αναδείξουν τη δημιουργικότητά τους, τη στιγμή που κάλλιστα θα μπορούσε να μην είχε φανεί ποτέ και πουθενά, όπως συμβαίνει με τόσους ταλαντούχους.
Βέβαια αυτή είναι και η υποχρέωση του εκδότη.
Όμως είναι επίσης όχι μικρό πράγμα να σου αναγνωρίζουν πως εκπλήρωσες σε ένα βαθμό μια βασική σου υποχρέωση.
με φιλικούς χαιρετισμούς

Διονύσης Βίτσος

P. Kapodistrias είπε...

@ Αγαπητέ Διονύση,

Χρέος μου, να Θυμάμαι τους (κατά τη γνώμη μου) σπουδαίους του καιρού και του βασιλεμένου ήδη τόπου μας (τη φιλτάτη μας Μαρί εννοώ) και να απονέμω, όσο μού αναλογεί, Τιμή στους Τιμήσαντες (εννοώ εδώ Εσένα)!!!

Όσο για τον Περίπλου, έγραψε όντως Ιστορία και όλοι μας, όπως πιστεύω και οι μεταγενέστεροι, τον χρησιμοποιούμε ως πηγή Γνώσης και Επίγνωσης!!!

Να είσαι πάντα δημιουργικός με ό,τι καταπιάνεσαι!

P. Kapodistrias είπε...

@ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ Γιάννα, Γιάννη και Αντώνη,

Μόλις έλαβα κι ευχαριστώ για τα καλά λόγια και την αγάπη Σας!

Της χρωστάμε όλοι πολλά, άσχετα αν κάποτε λησμονάμε!...

Με τη Μαρί όμως δεν τελειώνουμε έτσι εύκολα. Κάποτε θα επανέλθω.

Θ' άξιζε πάντως μια εκδήλωση για τη μορφή και το έργο της, στον τόπο (και Δήμο πια) όπου ανάλωσε την καλύτερη ζωή της!

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails