Δύο ανέκδοτα ποιήματα της Λούλας Βάλβη-Μυλωνά

[Την ποιήτρια Λούλα Βάλβη-Μυλωνά την υπεραγαπώ και -θεωρώ- τα αισθήματα είναι αμοιβαία.

Ζει την καθημερινότητά της σε απόλυτη μοναξιά (μετά τον θάνατο του συζύγου της Νιόνιου Μυλωνά-Μότα, αγωνιστή της Δημοκρατίας), στο σπιτάκι της οδού Βερυκίου ή πότε-πότε κινείται ανάμεσά μας, αλλά στο αθόρυβο πάντα. Εάν την πάρεις τηλέφωνο, έχει καλώς. Θα σού απαντήσει με συντομία, συγκρατημένα και με αγάπη περισσή. Εάν την δεις να βολτάρει στον Μόλο και την χαιρετήσεις, θα σού ανταποδώσει μ' ευγένεια το χαμόγελο. Εάν την προσκαλέσεις σε κάποια σύναξη φίλων, θα το σκεφτεί, θα το καλοσκεφτεί, θα υποφέρει ολόμονη για όλο αυτό που τής συμβαίνει και... ίσως, τελικά, έρθει.

Η Λούλα βιώνει ανέκαθεν καταστάσεις εσωτερικές και αδιάπτωτες, θεάται διαρκώς πρόσωπα και αγώνες ενός παρελθόντος δίσεκτου, αριθμεί ξανά και ξανά τους πολυαγαπημένους που προβιβάστηκαν σε Ήσκιους και μπαινοβγαίνουν ήδη στην Αιωνιότητα, ενώ μεταποιεί το στεγνό της δάκρυ σε στίχους (συνθήματα στους τοίχους, λες), ως αποτελεσματικό "αντίδοτο του μη αποθανείν".

Δύσκολα μιλά για τα ποιήματα που δεν παύει ποτέ της να στοιχειοθετεί λέξη-λέξη, δυσκολότερα μάς εμφανίζει τα γραφόμενά της, δυσκολότατα πάντως δημοσιεύει οτιδήποτε. Γι' αυτό ακριβώς θεωρούμε άθλο και τιμή εξαίρετη, ότι σήμερα μάς παραχώρησε δύο από τ' ανέκδοτα ποιήματά της, ώστε να τα πρωτοπαρουσιάσουμε από αυτήν εδώ την ηλεκρονική μας σελίδα, παρακάτω.

Η Λούλα Βάλβη - Μυλωνά γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ζάκυνθο κατά την δύσκολη περίοδο του Μεσοπολέμου. Συμμετείχε ιδεολογικά και ενεργά στο κίνημα της προοδευτικής ανανεωτικής αριστεράς, ζώντας στην Αθήνα κατά την κρισιμότατη για την πατρίδα μας τριακονταετία 1952-1981. Από τότε και μέχρι σήμερα κατοικεί μόνιμα στην ιδιαίτερη πατρίδα της, την "ωραίαν και μόνην", κατά τον Κάλβο.

Από το 1963 έχει εκδώσει εφτά ποιητικές συλλογές, ενώ ποιητικές συνθέσεις ή ποιήματα της έχουν δημοσιευτεί σκόρπια σ' εφημερίδες, περιοδικά και άλλες εκδόσεις (Ημερολόγια κ.λ.π.). Είναι τακτικό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Το 2003 κυκλοφόρησε από τα Επτανησιακά Φύλλα ένας καλαίσθητος τόμος - μια συγκεντρωτική έκδοση του έργου της, υπό τον τίτλο "Στα μονοπάτια της Λούλας Βάλβη - Μυλωνά. Σαράντα χρόνια ποίησης (1963-2003)" (Ανθολόγηση, Επιμέλεια, Πρόλογος: Διονύσης Σέρρας).

π. Παναγιώτης Καποδίστριας]

Η Δίκη 

Χρωματικές 

ταχύτητες περιπολούν 

 Φιλιά 

σφηνωμένα στην εικόνα 

ελέγχονται 

 Θηρίων δαγκωματιές 

οι ακριές 

των άστρων

 Όϊ, Χελιδόνι 

Μονοδέντρι; 

 Ο Σαμουήλ διπλή 

κραυγή 

στη μνήμη των Υδάτων 

 Συμπαντική 

είναι η Δίκη 

Προσταγή 

Κάθε πρωί 

το χώμα με προστάζει 

 Παίρνω τα μάτια 

από τον πηλό 

τα βάζω στο κεφάλι 

 Και να: 

Τι, γένεται 

Το ρόδι βάφει τα χέρια μου 

Και 

το μισό ουρανό 

Του στύβω του μωρού 

Για να θυμάται

 Γιατί θάρθουν 

καιροί και καιροί