Κάτι σαν κοσμοπολίτες στην Πλατεία του San Marco της Βενετίας

Προερχόμενοι από το Ριάλτο με το βαπορέτο, αποβιβαζόμαστε στη στάση κοντά στο Παλάτσο Ντουκάλε. Πρώτη μας μέριμνα, ν' αφήσουμε να εκφραστεί εδώ ένας βαθύς, βαθύτατος αναστεναγμός μπροστά στη Γέφυρα των Στεναγμών... Η γέφυρα ενώνει το Παλάτσο (αριστερά στη φωτό) με τις Φυλακές (δεξιά στη φωτό). Γιατί "των Στεναγμών"; Διότι το πέρασμα των ήδη Καταδικασμένων από το χλιδάτο κτίριο στο διπλανό κάτεργο σήμαινε επώδυνο και αργό θάνατο άφευκτο.

Αμέσως μετά περνάμε μπροστά από το μεγαλοπρεπέστατο Παλάτσο Ντουκάλε, το κέντρο αποφάσεων της Γαληνοτάτης. Δεν είναι ώρα τώρα να μπούμε στις μοναδικού κάλλους σάλες του. Για καλό και για κακό, ρίχνουμε ένα βλέφαρο, μήπως ξεμοναχιάσουμε κανέναν... δόγη, που να ξέμεινε στον Χρόνο.

Ώρα για τον πρώτο μας καφέ, εδώ στην Πιατσέτα, κάτω ακριβώς από την περιώνυμη Μαρκιανή Βιβλιοθήκη. Απόλαυση! Και ο καφές (ας παραγγείλουμε καυτό διπλό espresso stretto) και οι ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες! Για τα κτίρια, ουδείς λόγος! Απλώς, Τέλεια! Εδώ μπορείς να βιώσεις το Νυν, κατέχοντας δυνάμει το Αεί σου! Τελεία και παύλα!

Περπατάμε ήδη μεταξύ Παλάτσο Ντουκάλε και της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου. Μα εδώ αισθάνεσαι πράγματα!... Μη μοι γένοιτο...

Ωωω! Ο "μέγας ναός" της Βενετίας! Παλιό παρεκκλήσι των Δόγηδων, απετέλεσε το σύμβολο της θρησκευτικής και πολιτικής εξουσίας τους. Δείτε πάνω από την κεντρική είσοδο: Δεσπόζουν τα τέσσερα μπρούτζινα άλογα του Λυσίππου (Δ΄ αιώνα), που, ως λάφυρα πολέμου, έφερε ο Δόγης Ενρίκο Ντάντολο από την Κωνσταντινούπολη, το 1204. Αυτά που βλέπετε πάντως είναι τ' αντίγραφα. Τα ορίτζιναλ φυλάχτηκαν εντός του ναού.

Λεπτομερειών πρώτη ομάδα: Η περίτεχνη πρόσοψη πάνω από την κεντρική θύρα! Ο λέων της Βενετίας περίοπτος! Και μεγαλειώδης!

Λεπτομερειών δεύτερη ομάδα: Πάνω ακριβώς από την είσοδο, το περίφημο μωσαϊκό του Λιμπόριο Σαλάντρι, έργο του 1836. Εικονίζει τον Χριστό εν δόξη και τριγύρω αναπτύσσεται το θέμα της Δευτέρας Παρουσίας.

Λαός πολύς στην Πιατσέτα. Είναι οι μέρες της 51ης Biennale (Ιούνιος 2005) κι έχουν συρρεύσει χιλιάδες φιλότεχνων απ' όλες σχεδόν τις χώρες. Κι εμείς από κοντά, για τον ίδιο σκοπό! Άσκοπα, ωστόσο! Διότι, είναι ενδεχόμενο, να κυκλοφορείς ολόμονος μέσα σε τόσο πλήθος... Εμείς -ευτυχώς- είμαστε παρέα καλή!

Ώρα για τον δεύτερο (τσουχτερότατο από πλευράς τιμής) καφέ. Στο μυθικό Καφέ Φλοριάν αισθανόμαστε για λίγο διάσημοι. Κάτι μεταξύ Προυστ και Καζανόβα, που πέρασαν από εδώ πολύ πριν από εμάς!... Διάσημοι, για ελάχιστα πάντως! Μην παρεξηγηθούμε κιόλας!...

Όλα εδώ μυρίζουν Αναγέννηση! Η Πλατεία πλατιάζει περισσότερο με τόσους και τόσους ανθρώπους, φερμένους από το Παντού! Τα συναισθήματα γίνονται ολοένα κι αισθαντικότερα στα πέριξ, ενώ οι μπαρόκ ήχοι απ' τις ορχήστρες της Πλατείας σαγηνεύουν τις ώρες μας!

*** Ώσπου χτυπάει το πρωινό ξυπνητήρι και τ' Όνειρο ήταν απλώς ένα επιπλέον όνειρο!...