Αυτό τον καιρό ακούω και ξανακούω "το 10" της Ελένης Καραΐνδρου, δηλαδή μουσική για την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά του Alpha, που βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση. Κυκλοφόρησε από την ECM και τη Μικρή Άρκτο και αποτελεί πραγματικό απόκτημα για τη νεότερη ελληνική μουσική δημιουργία και παραγωγή.
Για σχεδόν δύο δεκαετίες η σπουδαία συνθέτις απείχε από τηλεοπτικές παραγωγές. Θυμίζω, ότι οι προηγούμενες μουσικές της έντυσαν υπέροχα τις αλησμόνητες σειρές "Λωξάνδρα" και "Γαλήνη".
Ο καλύτερος παρουσιαστής όμως του νέου έργου της Καραΐνδρου είναι η ίδια. Δηλώνει σχετικά:
«Η πρόταση να γράψω μουσική για το 10 μού πρόσφερε όλα τα εχέγγυα μιας αληθινής δημιουργίας: το έργο του Καραγάτση, η σκηνοθετική ματιά της ταλαντούχας Πηγής Δημητρακοπούλου, η συμμετοχή πλειάδας κορυφαίων ηθοποιών, ο υπέροχος σκηνικός χώρος… Όλα αυτά, όχι μόνο με έπεισαν αλλά μου έδωσαν κέφι και φτερά για να γράψω τα 10 μουσικά μου θέματα και τις παραλλαγές τους.
Μέσα από τη μουσική μου θέλησα να ζωντανέψω τα προσωπικά μου βιώματα από εποχές μιας χαμένης Ελλάδας όπως αναδύεται μέσα από την πένα του συγγραφέα και τη ματιά της σκηνοθέτριας. Ακούμπησα με αγάπη τις ψυχές των ηρώων κι έζησα μαζί τους τις χαρές και τις απογοητεύσεις τους, τα πάθη τους και τις αντιπαλότητές τους.
Όπως κάθε φορά, όταν το τοπίο δράσης είναι η Ελλάδα, αναζήτησα ανάμεσα στα μουσικά χρώματα τον ήχο του μπουζουκιού, γιατί δεν νοείται Ελλάδα μεταπολεμική χωρίς αυτό τον σπαραχτικό ήχο, τον ήχο που μας έχει στοιχειώσει από το Νύχτωσε χωρίς Φεγγάρι. Ανάμεσα στα θέματά μου, το Θέμα της Γειτονιάς (τίτλοι) ήθελα να εμπεριέχει τη λαχτάρα για ζωή των ανθρώπων της εποχής μαζί με τον καημό για τα ανεπούλωτα τραύματα που άφησε ο εμφύλιος. Το Τανγκό από χορός ερωτικής πρόσκλησης μετατρέπεται σε Χασάπικο του 10, σε ρυθμό ομαδικής απόδρασης ενώ, ανάμεσα στα θέματα κορυφαίας δραματουργικής έντασης το Θέμα της Φωτιάς και ο Γάμος, είναι για μένα κάτι σαν «φόρος τιμής» για ότι δυνατό έχει αφήσει στη ψυχή μου ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Καραγκιόζης. Το Νοσταλγικό σε 5/8 και τα Χαμένα όνειρα, είναι θέματα που κινούνται μέσα στους τόνους της απώλειας, παντρεύουν στοιχεία έντεχνα με λαϊκά ενώ τρία άλλα θέματα, το Ταξίμι του Λιμανιού, το Βαλς και η Romance κεντάνε τα χρώματα δύο αντίθετων κόσμων που συνθέτουν το τοπίο της μεταπολεμικής Ελλάδας».
Μέσα από τη μουσική μου θέλησα να ζωντανέψω τα προσωπικά μου βιώματα από εποχές μιας χαμένης Ελλάδας όπως αναδύεται μέσα από την πένα του συγγραφέα και τη ματιά της σκηνοθέτριας. Ακούμπησα με αγάπη τις ψυχές των ηρώων κι έζησα μαζί τους τις χαρές και τις απογοητεύσεις τους, τα πάθη τους και τις αντιπαλότητές τους.
Όπως κάθε φορά, όταν το τοπίο δράσης είναι η Ελλάδα, αναζήτησα ανάμεσα στα μουσικά χρώματα τον ήχο του μπουζουκιού, γιατί δεν νοείται Ελλάδα μεταπολεμική χωρίς αυτό τον σπαραχτικό ήχο, τον ήχο που μας έχει στοιχειώσει από το Νύχτωσε χωρίς Φεγγάρι. Ανάμεσα στα θέματά μου, το Θέμα της Γειτονιάς (τίτλοι) ήθελα να εμπεριέχει τη λαχτάρα για ζωή των ανθρώπων της εποχής μαζί με τον καημό για τα ανεπούλωτα τραύματα που άφησε ο εμφύλιος. Το Τανγκό από χορός ερωτικής πρόσκλησης μετατρέπεται σε Χασάπικο του 10, σε ρυθμό ομαδικής απόδρασης ενώ, ανάμεσα στα θέματα κορυφαίας δραματουργικής έντασης το Θέμα της Φωτιάς και ο Γάμος, είναι για μένα κάτι σαν «φόρος τιμής» για ότι δυνατό έχει αφήσει στη ψυχή μου ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Καραγκιόζης. Το Νοσταλγικό σε 5/8 και τα Χαμένα όνειρα, είναι θέματα που κινούνται μέσα στους τόνους της απώλειας, παντρεύουν στοιχεία έντεχνα με λαϊκά ενώ τρία άλλα θέματα, το Ταξίμι του Λιμανιού, το Βαλς και η Romance κεντάνε τα χρώματα δύο αντίθετων κόσμων που συνθέτουν το τοπίο της μεταπολεμικής Ελλάδας».
Αξίζει ν' αναφερθούν κατ' όνομα οι μουσικοί, που συνεργάστηκαν στον πολύ καλό αυτόν δίσκο ακτίνας: Σπύρος Γκούμας, μπουζούκι, μπαγλαμάς, μαντολίνο, Kυριάκος Γκουβέντας, βιολί, Ντίνος Χατζηϊορδάνου, ακορντεόν, Θωμάς Κωνσταντίνου, κιθάρα, μαντολίνο, Μίμης Ντούτσουλης, κοντραμπάσο, Βαγγέλης Χριστόπουλος, όμποε, Νίκος Γκίνος, κλαρίνο, Στέλλα Γαδέδη, φλάουτο, Μαρία Μπιλντέα, άρπα, Σέργκιου Ναστάζα, βιολί. Πιάνο και πλήκτρα έπαιξε η ίδια η ίδια η Καραΐνδρου.
Τον συνιστώ ανεπιφύλακτα!!!
Αν όμως, ταυτόχρονα, σάς δημιουργήθηκε μια κάποια νοσταλγία για την πάλαι ποτέ τηλεοπτική "Λωξάνδρα", σάς έχω παρακάτω τη σχετική μουσική της Καραΐνδρου, με σκοπό να μάς συγκινήσω:
4 σχόλια:
Αξια και δίκαιη η αναφορά σου στην μεγίστη Ελένη Καραϊνδρου, αγαπητέ Π.Κ.
Γράφω το σχόλιο και τυχαία στο ραδιόφωνο ακούω το θέμα από "Το λιβάδι που δακρύζει"!
Ωραίες συμπτώσεις
Κι εγώ, προ ολίγου, διάβαζα για τη μουσική της στη "σκόνη του χρόνου", του Αγγελόπουλου. Και την περιμένω πώς και πώς.
Τόσα χρόνια έχει γεμίσει πολλές εκτάσεις ψυχής.
Καλό βράδυ, Π.Κ.
Έβλεπα το σίριαλ όταν μπορούσα. Δεν έμοιαζε με κανένα άλλο. Ήταν μιά άλλη εποχή. Αυτό που μου έμεινε ήταν οι Σιωπές.. Η Μεγάλη Σιωπηλή Αγάπη. Η μουσική της Καραίνδρου είναι εμπνευσμένη βέβαια και απολύτως "κλειδωμένη" μέσα στην ατμόσφαιρα μιάς εποχής με πληγωμένα όνειρα..
Mας συγκίνησες π.κ. με τη μουσική της Λωξάντρας.
Όσο για το 10 το έχω διαβάσει το βιβλίο, μα δεν είδα ούτε μία φορά το έργο... Κρίμα. Το ξέρω. Δεν βλέπω καθόλου τηλεόραση και γιαυτό χάνω και τα καλά της... Τι να γίνει;
Έχουμε τον π.κ. να μας ενημερώνει, όμως!
Τι καλά, που ξαναπέρασα από δω. Είχα καιρό να περάσω... και τώρα δεν προλαβαίνω να διαβάζω...
Μου αρέσουν όλα!!!
Δημοσίευση σχολίου