ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΙΕΡΑ ΤΩΝ ΕΛΑΤΙΩΝcum oppido magnifico
et fertilitate praecipua Zacynthus…
mons Elatus ibi nobilis
Πλίνιος
1Εδώ κοιμάται
ο Κεραύνιος θεός
του χρυσού γένους.
2Ξάφνου το φίδι
ν’ αποδερματώνεται
το φιλδισένιο.
3Είναι αρραβώνας
το αίμα που αγκαθώνει –
ιαματικός.
4Το άκρατο βέλος
όπου δείχνει και τρυπά
φωτορραγείτε.
[Από την ποιητική συλλογή, Παναγιώτη Καποδίστρια, Όταν ο Σπηλαιοκτήτης έρθει,
εκδ. Αίολος 1995, σ. 35]
8 σχόλια:
Ο λόγος και η εικόνα μαζί, μπορούν να κάνουν πολλά... Οπως αυτή η ανάρτηση!
Αυτό το "φίδι" το "φιλδισένιο" ήταν σαν να "με άγγιξε", τόσο παγωμένο αλλά και ζωντανό..!
@ Κωνσταντίνε,
Έτσι προκύπτει η Ποίηση!
Ευχαριστώ σε. Εκτιμώ τη γνώμη σου, αγαπητέ!
@ Αριάδνη,
Μια και σού άρεσε το τρίστιχο αυτό
Ξάφνου το φίδι
ν' αποδερματώνεται
το φιλδισένιο
πρέπει να σού αποκαλύψω, ότι το 1993 απέσπασε το
Βραβείο Ποίησης Haiku (Χαϊ-κου) της Ιαπωνικής Πρεσβείας στην Αθήνα, σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό, που διενήργησε τότε κι έλαβα μέρος.
Σύμφωνα με το σκεπτικό της βράβευσης,
«Ο καθένας γνωρίζει ότι το φίδι αλλάζει δέρμα, σπάνια όμως μπορούμε να το παρατηρήσουμε.
Όταν λοιπόν, παρευρεθούμε σ' αυτό το φαινόμενο θα εκπλαγούμε και θα θαυμάσουμε το μυστήριο της φύσης αφού το νέο δέρμα παρουσιάζεται καθαρό και στιλπνό.
Αυτή η έκπληξη και ο θαυμασμός, ανήκει στο βασίλειο του Χαϊκού και αυτό το ποίημα πετυχαίνει να μεταφέρει αυτό το ποιητικό συναίσθημα.
Επιπλέον, καθώς ο ποιητής στην πρώτη γραμμή έβαλε μόνο τη λέξη φίδι, αισθανόμαστε ότι θαυμάζει αρχικά το ίδιο το φίδι.
Η σκηνή αυτή παραμένει στην μνήμη περισσότερο και από το αν είχε κινηματογραφηθεί».
[Σονόο Ουσίντα, «Η ιαπωνική ποίηση Χαϊκού», Δελτίο Πληροφοριών Πρεσβείας Ιαπωνίας, αριθ. 693, σ. 9 εξ.].
Πράγματι "η σκηνή αυτή παραμένει στη μνήμη περισσότερο και απο το αν είχε κινηματογραφηθεί"! Κάτι ξέρουν οι Ιάπωνες! Μιλήσατε στη γλώσσα τους καλύτερα απο τους ίδιους. Πανανθρώπινη αυτή η Γλώσσα.
Σε όλα σας τα ποιήματα υπάρχει μιά φράση, ένας στίχος, ή ένα μέρος που το λατρεύω αμέσως! Πιστεύω οτι πολλοί το νοιώθουν αυτό. Έχετε πολλή Δύναμη.
@ Αριάδνη,
Με τόσο καλά πάντα λόγια, εξασφάλισες μιαν επιπλέον θητεία Προέδρου στο Φαν-κλαμπ!!!!!!!
Χε, χε!
Όμως, αυτό είναι το ζητούμενο στην Ποίηση: Να υπάρχει το κατιτίς σε κάθε ποίημα, που να σ' αιχμαλωτίζει και να δρα σαν το αλάτι στο φαγητό!
Δεν παίρνω σύνταξη εγώ!!! Όχι! Δεν παίρνω.-
"Ξάφνου το φίδι
ν’ αποδερματώνεται
το φιλδισένιο"
Συγχαρητήρια.
Δημοσίευση σχολίου