Η θυσία των νέων στο Πολυτεχνείο χαρακτήρισε και νοηματοδότησε την Νεότερη Ελληνική Ιστορία. Είναι γνωστά όλ’ αυτά. Άπαντες, πιστεύω, υποκλινόμαστε μπροστά στο Όραμα και στο Αίμα των αδικοχαμένων Φοιτητών!...
Η ανάρτησή μας σήμερα, αφορά σε κάτι σχετικό, αλλά όχι και κοινότοπο. Παρουσιάζουμε ένα Ποιητικό Ανθολόγιο του 1983, που επιμελήθηκε και (ιδιωτικά) εξέδωσε ο ποιητής και μελετητής Διονύσης Σέρρας, με τίτλο «Ζάκυνθος και Πολυτεχνείο 1973-1983», με Εισαγωγή από τον αείμνηστο διανοούμενο Γιώργο Βαλέτα (1907-1989) και εξώφυλλο του εικαστικού Διονύση Πάλμα.
Ο Δ. Σέρρας, λοιπόν, μερίμνησε και περισυνέλεξε από ήδη εκδοθέντα βιβλία, αλλά και από εφημερίδες ή περιοδικά, ό,τι ποιητικό γράφτηκε από Ζακυνθινούς ποιητές για τη θυσία των Παιδιών στην πρώτη μετά το Γεγονός δεκαετία.
Έτσι παρουσίασε ποιήματα των: Λούλας Βάλβη-Μυλωνά, Διονυσίου Καλημέρη, Ιπποκράτη Καλογερόπουλου, Παναγιώτη Καποδίστρια, Τασίας Καψάσκη-Φάρρου, Τάλμποτ Κεφαλινού, Έρσης Λάγκε, Μάχης Μουζάκη, Διονύση Σέρρα και Διονύση Φλεμοτόμου.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε και σε β΄ έκδοση από τον Περίπλου, το 1993, μ’ εξώφυλλο της Μαρίας Ρουσέα και μια ποιητική παρουσία επιπλέον, αυτήν της Μαρί Γκούσκου.
Ως προς το δικό μου ποίημα «Σφαγή των αγγέλων», πρέπει να εξηγήσω, ότι το έγραψα σε ηλικία 18 ετών και δημοσιεύτηκε στη ζακυνθινή εφημερίδα Ελεύθερη Φωνή, στις 17 Νοεμβρίου 1979, φύλλο 251. Αυτό το ποίημα το θεωρούσα πάντα πρωτόλειο, γι’ αυτό και ουδέποτε μπήκε σε οποιοδήποτε βιβλίο μου. Μένει ακόμη εκτός, αν και ο σχολιαστής του Ανθολογίου Γιώργος Βαλέτας το παρουσίασε με τα εξής θετικά λόγια:
«(…) ο στίχος του, αδέσμευτος και μελωδικός, σκηνογραφεί τη Μητέρα που βρίσκει τα θυσιασμένα παιδιά της και έχει χάσει μπροστά στο μεγάλο χαμό τα συλλογικά της κι αναρωτιέται: “Γιατί δονούνται οργισμένα τα στήθια τους; / Τι ‘ναι τα χνάρια τούτα στις παλάμες; / … / Τα παιδιά μου αντρειωμένα τώρα κινούν τους ήχους / Τα παιδιά μου νεκρά φτερώνονται και πάνε”. Πρόκειται για ένα πολύ καλοσυνθεμένο και πονετικό ελεγείο».
Το αναδημοσιεύω σήμερα εδώ, εις μνήμην των θυσιασμένων εκείνων Νέων:
Σφαγή των αγγέλων
Τα παιδιά τραγουδούν
Θε μου, δώσε τους φως.
(Νοέμβρης ’73. Η Μάνα και τα παιδιά της εκδηλώνονται λίγο μετά το θάνατο λίγο πριν τη ζωή:)
-Έρχομαι στην ατάραχη κλίνη των παιδιών μου.
Ω, πόσο ήρεμα κοιμούνται απόψε.
-Αδιάφορες οι σκηνές στην ομίχλη του όρθρου.
Πόσο βάθυνε ο στοχασμός των άλλων καιρών.
Τώρα η στάχτη μας μετουσιώνει τα θρύψαλα
Και παράδοξο στ’ αλήθεια
Πόσο μάκρυνε η επόμενη στάση.
-Ω, τα μικρά μου τα παιδιά
Χειροκροτούν κάτι παράξενα ερπετά
που όλο τα φοβερίζουν.
Μακριά, μακριά.
Έχουνε τα παιδιά μου δύναμη πολλή.
-Φέρτε να παίξουνε για μάς τύμπανα του θριάμβου.
Ένας υδάτινος παλμός
Συνθέτει των ματιών μας την απόχρωση.
-Παιδιά μου φυλαχτείτε.
Μπορεί να πειραχτούνε τα όνειρά σας.
Παιδιά μου ο θάνατος πολύς στη λεωφόρο.
-Ανάγκη να μηδενιστεί το σύνορο του Χρόνου.
Ρυτίδες η γη κι όλο πλαταίνουν.
-Μην πλησιάζετε νυχτόβια τα παιδιά μου.
Τά 'πλυνα δυο και τρεις φορές
Μα ετούτη η κόκκινη βαφή
Δε λέει να ξεθωριάσει από το μέτωπο.
Φύγετε, φύγετε νυχτόβια.
Κρύβουνε τα παιδιά μου δύναμη.
-Φορτωθείτε αητοί το μήνυμα:
Σήμερα η σφαγή μας πυρώνει τα κύτταρα του Νοέμβρη.
-Γιατί δονούνται οργισμένα τα στήθια τους;
Τι 'ναι τα χνάρια τούτα στις παλάμες;
Βλέπω καρφιά και λόγχες κυρίαρχες του χώρου.
Κι εδώ είναι που διχάζονται οι μέρες.
Τα παιδιά μου αντρειωμένα τώρα κινούν τους ήχους
Τα παιδιά μου νεκρά φτερώνονται και πάνε.
"Μακρινή μητέρα, ρόδο μου αμάραντο", από τη Χορωδία του Μουσικού Σχολείου Ζακύνθου, στις 17 Νοεμβρίου 2008.
15 σχόλια:
Είναι σπαρακτικό! Έχει το βίαιο χρώμα του αίματος, έχει ζωγραφισμένη τη φρίκη "..τα χνάρια ..στις παλάμες", θυμίζουν άλλα σημάδια απο καρφιά.. Έχει όμως Ψυχές να φτερουγίζουν..
Πολλή συγκίνηση..
Καλημέρα Φίλε μου!
Με κάλεσες..και πολύ το σκέφτηκα από χθες το βράδυ..αλλά για την αλήθεια..
Σαν χθες το βράδυ την παρασκευή 16Νοέμβρη του 73..έξω από το Πολυτεχνείο 5 φοιτητές κατά τις 10 η ώρα το βράδυ αποφασίζουν να πάνε πιο κάτω να στήσουν οδόφραγμα. Κατά τη διάρκεια που στήνουν το οδόφραγμα εμφανίζεται και ένας ακόμη που βοηθάει.
Στη συνέχεια φεύγει, κατεβαίνει μερικά σκαλάκια σε μια είσοδο που οδηγούσε σε υπόγειο,στέκεται σε κατάλληλη θέση, βγάζει το αυτόματο και αρχίζει να πυροβολεί τους φοιτητές.
Οι 3 από τους 5 δέχονται σφαίρες στα πόδια.
Οι δυο γονατίζουν και οι επόμενες σφαίρες τους βρίσκουν στο στήθος.
Το αίμα τους δεν πότισε μόνο το δρόμο αλλά τη ψυχή μας και τη μνήμη μας.
Ο τρίτος νιώθει τα γόνατά του να έχουν κοπεί αλλά δεν γονατίζει, αιμορραγεί ακατάσχετα αλλά καταφέρνει να κρατηθεί όρθιος.
Στη συνέχεια έτυχε να γλυτώσει.
Η σφαίρα που πέρασε από το ένα του γόνατο το έκανε 7 κομμάτια. Στο άλλο γόνατο δεν έκανε ζημιά απλά άνοιξε πληγή και αιμορραγούσε.
Με αυτό το παιδί έζησα 25 χρόνια. Είναι ο πατέρας των παιδιών μου.
Το παιδί που είναι επικεφαλής της πορείας των οικοδόμων στη δροσοσταλίδα, είναι ο λατρεμένος μου κουνιάδος.
Στο μικρό μου γιο έδωσα το όνομά του για να τον τιμήσω.Τώρα δεν είναι στη ζωή.. έφυγε ενωρίς..
Όταν ήρθε κάποτε στη Ζάκυνθο και καθόμαστε σε μια ταβέρνα , οι νεολαίοι από τα απέναντι τραπέζια το αναγνώρισαν από τις φωτογραφίες που είχαν δει από τα γεγονότα.Ήρθαν και τον αγκάλιασαν.
Εύχομαι ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά όλου του κόσμου..
Να μου είσαι καλά!
Πολύ ευαίσθητη ανάρτηση...Και το ποίημα υπέροχο...
Καλημέρα π.κ.
@ Μαρέλντ, καλή μου Φίλη!
Με καθήλωσες!...
Τι συγκλονιστικά πράγματα μάς γράφεις. Αξίζει να γίνει μια ειδική ανάρτηση για να μάθουν οι επιγενόμενοι, οι δε λοιποί εμείς που μάς τρώει η καθημερινή ραστώνη, μήπως και ταρακουνηθούμε.
Ευχαριστώ και σε λίγο θα υπάρξει ειδική δημοσίευση.
@ Αριάδνη,
Ναι, αυτό ήθελα να μείνει τελικά: Ο σπαραγμός.
Διότι, αν δε σπαράξουμε, δεν διδασκόμαστε και ξανακάνουμε τα ίδια λάθη.
Μιλώ εδώ για την εθνική μας κακοδαιμονία που μάς δέρνει αδυσώπητα, δίχως τα παθήματα να γίνονται μαθήματα...
Σήμερα η σφαγή μας πυρώνει τα κύτταρα του Νοέμβρη.
αυτό μόνο ήθελα να πω κι εγώ,
να το επαναλάβω,να το διαδηλώσω...
και να καταθέσω το σεβασμό μου στην ανάρτηση,
είναι πραγματικά συγκλονιστική!
καλημέρα
σας φιλώ
@ Αρτάνις,
Ευχαριστώ... Χρέος όλων μας αποτελεί, η συμμετοχή στη Θυσία των Παιδιών με κάθε δυνατό τρόπο!
Μέρα καλή σου, με "καρδία νήφουσα"!
@ Φαίδρα Φις,
Ναι, σεβασμό απαιτείται. Ο αμέριστος σεβασμός μας.
Προσωπικά τουλάχιστον, υποκλίνομαι!...
Καλημέρα με αγωνιστικά αισθήματα!
Αγνοούσα τον τόμο αυτόν του αγαπημένου Δ. Σέρρα. Με πολλή συγκίνηση, φορτισμένος και λόγω της ημέρας και λόγω της αφληγησης της Μάρελντ, σ'ευχαριστώ πολύ.
Αφιέρωμα καλό.
Αρκεί να βάζουμε μυαλό.
@ Διονύση Μάνεση,
Ναι, είναι μια καλή (και συλλεκτική θα έλεγα) παρουσίαση του πάμφιλου Σέρρα! Δεν ξέρω αν έχει κάποιο αντίτυπο από την β΄ έκδοση. Θα τον ρωτήσω, ώστε να σού φυλάξει / στείλει, εάν όντως έχει.
Καλά, η αφήγηση της Μαρέλντ μας, σπάζει κόκκαλα!...
Καγώ ευχαριστώ!
@ Ναν,
Πού το πουλάνε το μυαλό;;;;;;;;;;
Δεν μπορεί αυτή η Μέρα να είναι γεμάτη τυποποιημένα κλισέ..
Αυτό που με τρομάζει είναι αυτή η απάθεια γύρω μας.. Εξαπλώνεται σαν μόλυνση.. Σαν να είναι κάπου βαθιά θαμένη η καρδιά και είναι παγωμένη, και σαν να μή λειτουργεί ούτε καν η σκέψη..
Η σιωπή μου συγκίνηση
σε μαρτυρίες επετείου
Γέμισε και η βιβλιοθήκη του σχολείου μας με περίσσεια συγκίνηση. Φαινόταν στην προσήλωση, στο ενδιαφέρον στα θολά μάτια.
460 μαθητές και 40 καθηγητές επισκέφτηκαν κατά τμήματα την έκθεση βιβλίου (μεταξύ αυτών και την ποιητική ανθολογία "Ζάκυνθος και Πολυτεχνείο 1973-83"), άκουσαν μια μικρή εισήγησή μου για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής και παρακολούθησαν την ταινία "Εδώ Πολυτεχνείο" σκηνοθεσίας Δημήτρη Μακρή. Η ταινία γυρίστηκε στην Ιταλία από Έλληνες και Ιταλούς φοιτητές και στηρίχτηκε σε ιστορικά ντοκουμέντα. Ένα γεμάτο δεκαήμερο!
Η σφαγή των αγγέλων και η συναυλία των αγγέλων!
Τα παιδιά τραγουδούν... Στο φως...
Σωπάστε ν' ακούσω....
Δημοσίευση σχολίου