Η συνεργάτις μας Μαρία Σιδηροκαστρίτη ανοίγει για χάρη μας το πολύτιμο αρχείο των πολλαπλών εξερευνήσεών της και σήμερα μάς παρέχει εικόνες του 1995 από μιαν αθέατη κι εν πολλοίς άγνωστη γωνιά του Zante μας.
Με πλοηγό μας την περιηγητική διάθεση της
Μαρίας, μεταφερόμαστε στην περιοχή του Ξηροκάστελου. Εκεί, κοντά στη θαλασσοδαρμένη ακτή, κείται ένας τάφος και μαυσωλείο ενός σημαντικού -όπως φαίνεται από το βιογραφικό του- ανθρώπου του 19ου αιώνα, του
Πέτρου Καπνίση ή
Καπνίστ.

Σύμφωνα με τον ιστοριοδίφη
Λεωνίδα Χ. Ζώη (
"Λεξικόν...", τ. 2, 268),
γεννήθηκε εν Oloukovska της Ρωσσίας την 27 Φεβρουαρίου 1829. Διδάκτωρ της νομικής του Πανεπιστημίου Μόσχας ανέλαβε διαφόρους εμπιστευτικάς θέσεις παρά τη ρωσσική κυβερνήσει, προς δε την επιθεώρησιν του ρωσσικού τύπου, την διεύθυνσιν του περιοδικού Messanger Officiel, συνέταξεν υπόμνημα περί ληπτέων μέτρων δια την καταστολήν των παρεκτροπών των αγροτικών πληθυσμών, τιμηθείς δια παρασήμου του Αγ. Στανισλάου.
Ποιητής ολίγα εκ μετριοφροσύνης εδημοσίευσεν, ων διακρίνονται "La cojuration de Cing-Marc" και "Stenka Razine". Εις άκρον φιλέλλην επέτρεψεν εις τας λίαν μορφωμένας κόρας του, Ί ν α ν και Ε υ γ ε ν ί α ν, να καταταχθούν ως νοσοκόμοι κατά τον ελληνοτουρκικόν πόλεμον. Απέθανεν 18 Αυγούστου 1897 και κατέλιπε πολλά ποιητικά και φιλολογικά έργα, εν οις "Έρως νεκρού" δημοσιευθέν εν Ημερολογίω Σκόκου 1899. Τα οστά του, κατ' επιθυμίαν του, κατετέθησαν μεταφερθέντα εις Ζάκυνθον εν μαυσωλείω εγερθέντι εν θέσει Ξηροκάστελλον πλησίον της θαλασσοπλήκτου ακτής.-

Στο παραπάνω μνημονευόμενο
Ημερολόγιο Σκόκου και πριν από την δημοσίευση του ποιήματος
"Έρως νεκρού", σημειώνεται περί του σκηνώματος του
Καπνίστ:
"κατατεθέν υπό της οικογενείας αυτού αναπαύεται εν μαυσωλείω εγερθέντι επίτηδες επί θαλασσοπλήκτου βράχου εις τω ρωμαντικόν δάσος του αγίου Διονυσίου, όπως νανουρίζη τον αιώνιον ύπνον του ποιητού και φιλέλληνος ο φλοίσβος της ελληνικής θαλάσσης".
Αλλά αξίζει να διαβάσουμε ολόκληρο το ποίημα "Έρως νεκρού", κάνοντας κλικ εδώ.
16 σχόλια:
Μαρία είσαι θησαυρός! Ομολογώ, δεν το ήξερα. Μες από τις φωτογραφίες σου όμως, έκατσα, έψαξα, έμαθα! Είναι σημαντικό όλο αυτό!
Θερμές ευχαριστίες!
"...πετά σιμά σου πάντοτε μ αγάπη και με πόθο..."
και "...κι έλα μ αγάπη άφθαρτη για πάντα να ενωθούμε."
Πολύ αισθαντικό..
Φαντάστηκα αυτή τη θαλασσοδαρμένη ακτή και το δάσος πολύ μοναχικό και μυστηριακό.. Θα ήθελα να ήμουν εκεί τώρα..
αντί να είμαι ..εδώ που είμαι..
μυστηριακές φωτογραφίες
με θέλγουν...
στάθηκα περισσότερο στην τελευταία και στο φωτισμό της,
μοιάζει ανήμερος...
σαν αγρίμι που αρνείται να εξημερωθεί
καλημέρα
σας φιλώ
Πάντα ό,τι μας δείχνει την οδό της υπέρβασης του θανάτου είναι σημαντικό. Το χρειαζόμαστε. Το ποθούμε.
Κι αυτή η φράση: "...όπως νανουρίζη τον αιώνιον ύπνον του ποιητού και φιλέλληνος ο φλοίσβος της ελληνικής θαλάσσης", μας δίνει -σε εμάς τους νεοέλληνες- λίγους πόντους στο χαμηλό σήμερα ανάστημά μας.
Μαρία, Π.Κ, ευχαριστώ κι εγώ για ό,τι δεν αγνοώ πια.
Γηράσκω αεί διδασκόμενος.. ( Για πολλά χρόνια, βέβαια, εστίαζα στο "διδασκόμενος". Τώρα, δυστυχώς, στο "γηράσκω"..)
Καλησπέρες
Πολύ ωραία ανάρτηση...Οι φωτό σχεδόν μυστηριακές, με τα ταφικά μνημεία πνιγμένα στον πράσινο της φθινωπορινής φύσης και τα χρώματα του δειλινού...
Ποιητικό ποστ...
Πάλι μας έδωσε τα φώτα της η Μαρία. νσ είναι καλά!
ναι και εγω οταν ειδα τις φωτογραφιες η πρωτη λεξη που ηρθε στο μυαλο ηταν μυστηριο
Χρονια Πολλα πατερ Παναγιωτη!
την ευχη σας!
@ Αριάδνη,
Εάν κάτι το θέλουμε πολύ, εκεί και είμαστε, οπωσδήποτε.
Το είπε και ο Ιησούς: "Όπου ο θησαυρός, εκεί και η καρδία"!!!
@ Φαίδρα Φις,
Είδες τι προξενούν οι φωτογραφίες;
Έναν άλλον κόσμο, υπέρτερο του υφισταμένου, ονειρικό και όλο μαγνήτες!
Νάναι καλά η Μαρία, η χορηγός μας!
Καλό σαββατοκύριακο!
@ Αναστάσιε,
Ωραία θέτεις τα ζητήματα θανάτου και ύπνου.
Χαιρετισμούς στο Χάροου και προσκυνήματα στον Άη Παντελεήμονά σας!
@ Διονύση Μάνεση,
Μηπως είναι καλύτερα να πούμε "διδάσκω αεί γηράσκων";
Λέω, μήπως...
Εσπερίζοντες γαρ...
@ Αρτάνις,
Ο κόσμος της φωτογραφίας είναι πάντα ονειρικός και πηγή έμπνευσης!
Έτσι συμβαίνει κι εδώ!
@ Κική,
Η Μαρία είναι θεά! Πρώτη μακράν!!!!
@ Νηφάλια Μέθη,
Αχ, αυτή η πρόσβαση στο Μυστήριο...
Προς αυτή την κατεύθυνση εργαζόμαστε -νομίζω- όλοι!...
Έτη πλείστα όσα και δημιουργικά και σ' εσένα, εκεί στο Ίνγκλαντ!
Μαρία είσαι θησαυρός . Από παιδί περνάω από εκεί ,βλέπω τόν Σταυρο καί δέν ήξερα την ιστορία .
Δημοσίευση σχολίου