Σήμερα το μεσημέρι, μετά από ευγενική πρόσκληση της αγαπημένης φίλης Δώρας, βρεθήκαμε στο φιλόξενο καταφύγιό της, στο ορεινό χωριό Καμπί της Ζακύνθου.
Το τζάκι καίει διαρκώς, μια και ο Νοέμβριος είπε ν' αφήσει τις μέχρι πρότινος ψευτοανοιξιάτικες μαλαγανιές του και ν' αποδείξει επιτέλους, ότι είναι πράγματι Νοέμβριος.
Η Δώρα είχε την καλοσύνη να δεχτεί να φωτογραφίσουμε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες γωνιές του "ασκητηρίου" της, ειδικά για να δημοσιευτούν στο ηλεκτρονικό πολυπεριοδικό μας.
Εδώ "μυρίζει ευγένεια ξύλου παλαιού", που θα έλεγε και ο Ελύτης!
Όλα μέσα στο απλό -αλλά και ευρύχωρο από άλλη άποψη- αυτό σπίτι αποπνέουν απόλυτο σεβασμό στα Χτεσινά.
Στην παραμικρή λεπτομέρεια διακρίνεις την αξιοποίηση παλαιών και παραθεωρημένων σήμερα μικροπραγμάτων.
Κάθε γωνιά κι ένας ανάλαφρος λογισμός. Εδώ θυμήθηκα το χαϊκού του κοινού μας φίλου ποιητή Γιώργη Παυλόπουλου:
"Να θέλω κι άλλο
κι άλλο ακόμη. Κι εσύ
να μη μού δίνεις".
Η "διαστροφή του blogger" δεν μπορούσε να μην μάς οδηγήσει και στην κρεβατοκάμαρα, όπου δεσπόζουν κυρίως τα βιβλία!
Στο μαγειρείο όλα παραπέμπουν στο παρελθόν, το οποίο πάντως αναδεικνύεται εδώ χρηστικότερο της τρέχουσας - μοντέρνας (και άφρονης) άποψης περί κουζίνας.
Τα κάθε λογής μπουκαλάκια μαγνητίζουν αμέσως τον... αδιάκριτο φωτογράφο.
Οι κρισάρες θυμίζουν το υπέροχο ασμάτιο της Αρλέτας: "Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου..."!!!
Στην παραμικρή λεπτομέρεια διακρίνεις την αξιοποίηση παλαιών και παραθεωρημένων σήμερα μικροπραγμάτων.
Κάθε γωνιά κι ένας ανάλαφρος λογισμός. Εδώ θυμήθηκα το χαϊκού του κοινού μας φίλου ποιητή Γιώργη Παυλόπουλου:
"Να θέλω κι άλλο
κι άλλο ακόμη. Κι εσύ
να μη μού δίνεις".
Η "διαστροφή του blogger" δεν μπορούσε να μην μάς οδηγήσει και στην κρεβατοκάμαρα, όπου δεσπόζουν κυρίως τα βιβλία!
Στο μαγειρείο όλα παραπέμπουν στο παρελθόν, το οποίο πάντως αναδεικνύεται εδώ χρηστικότερο της τρέχουσας - μοντέρνας (και άφρονης) άποψης περί κουζίνας.
Τα κάθε λογής μπουκαλάκια μαγνητίζουν αμέσως τον... αδιάκριτο φωτογράφο.
Οι κρισάρες θυμίζουν το υπέροχο ασμάτιο της Αρλέτας: "Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου..."!!!
Όλα κρίνονται στη λεπτομέρεια, η οποία μάς αποκαλύπτει το λεπταίσθητο γούστο της ιδιοκτήτριας.
Παντού παράθυρα, με κουρτινάκια προσμονής, προς τον βαθύ λόγγο με τις περήφανες βελανιδιές.
Στο βάθος, πέρα από τις δυτικές ακτές του Zante, το Ιόνιο πέλαγος και νοερά (πολύ πιο πέρα) η Ιταλία. Από εδώ η δύση είναι χάρμα οφθαλμών, λέει η Δώρα! Σήμερα όμως δεσπόζει η ομίχλη...
Ευτυχώς, κάποια στιγμή, το δειλό φως του απογεύματος παραμερίζει τη βαριά συννεφιά και μάς χαρίζει ένα χαμόγελο. Καλό κι αυτό!!! Άλλωστε, συχνά το χαμόγελο είναι ανώτερο του γέλιου!
Όχι, δεν φεύγουμε απ' της Δώρας. Στο δεύτερο μέρος, θα έχουμε γεύσεις απ' τα χεράκια της!
14 σχόλια:
Αυτό δεν μου φαίνεται για σπίτι. Μάλλον λαογραφικό μουσείο θα το έλεγα.
Πολύ ενδιαφέρον σπίτι, με προσωπικότητα.. Μ άρεσαν όλες οι γωνιές και ο κομός που θυμίζει τον κομό της γιαγιάς μου.. Πολύ ατμοσφαιρικό.
Καταφύγιο πραγματικό!
Αληθινό και μοναδικά όμορφο.
Βάλσαμο το δώρο της Δώρας σε μας τους αναγνώστες σου Π.Κ.
Μετά τα έργα των χειρών της περιμένουμε και τις γεύσεις από τα χεράκια της.
Να ΄ναι πάντα καλά!
Είναι σωστό να πω ότι ζήλεψα λιγάκι (έως πολύ) αυτή τη βόλτα- φιλοξενία;
Καλή εβδομάδα!
υγ.Θα ξαναέρθγω για τις γεύσεις που θα ακολουθήσουν:)
Τύχη πραγματική κι ομορφιά για όποιον τέτοιους φίλους έχει, που στις οικίες τους οικεία νοιώθει.
Πάντα να ανταμώνετε έτσι ζεστά, ανθρώπινα!
Tι έκσταση, πάτερ! Να είστε καλά...
@ Αναστάσιε,
Όπως, καταλαβαίνεις, ο καθείς επενδύει τον εαυτό και το σπίτι του με ό,τι πολιτισμικό κουβαλά μέσα του!
@ Αριάδνη,
Όντως με προσωπικότητα! Πού να γνώριζες και την ίδια την Δώρα! Είναι όλο δώρα!
Ναι, το κομό, πολύ πρώτο!!! Και τα ποτήρια που το συνοδεύουν, επίσης!
@ Παναγιώτη Ανδριόπουλε,
Είδες τι όμορφα! Πού να δεις (και αν είναι δυνατόν να διαισθανθείς...) τις γεύσεις της!!! Εξαίσιες! Ακολουθούν μετά πό λίγο.
@ Άστρια,
Η καλώς εννοούμενη ζήλια είναι μήτρα έμπνευσης και δημιουργίας, πάντα σχεδόν. Οπότε, ελεύθερα να ζηλεύεις!!!
Καλή δύναμη στη νέα εβδομάδα.
@ Ντάνα Σεμιτέκολο,
Τύχη αγαθή, πράγματι! Και για να θυμηθούμε τα μαθητικά μου, "πιστεύω τω φίλω..."!!! Αυτό μάς έχει απομείνει πια! Αν έχει...
υ.γ. Εκεί στα όρη, σε σκέφτηκα. Λες -είπα- να κυκλοφορεί καμιά Ντάνα στα πέριξ;;;;
@ Churchwarden,
Κι εσύ να είσαι ωσαύτως καλά και να ποιητεύεις άριστα, ως συνήθως!
Όπως το έγραψες: Έκσταση! Αλλά και μέθεξη, συμπληρώνω!
Το να μπορείς να δώσεις χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα είναι κάτι πολύ δυνατό .
Το να μπορεί κάποιος να προσφέρει με την καρδιά του στους άλλους , γιατί έτσι αισθάνεται, είναι ευλογία.
Η ανιδιοτελής προσφορά σου προσφέρει ικανοποίηση, χαρά, αγάπη και ψυχική ανάταση.
Η κ. Δώρα άνοιξε το σπίτι της και την καρδιά της στον π. Παναγιώτη και ο ίδιος μοιράστηκε τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις εικόνες του μαζί μας. Ποια θα μπορούσε να ήταν καλύτερη ανταπόδοση της φιλοξενίας. Να είστε όλοι καλά.
@ Μαρία Νεονάκη,
Σε τελευταία ανάλυση, αυτό δεν δηλοί την κοινωνία των προσώπων; Το να υπάρχει αγαπητική δοχή του Άλλου, του Διπλανού, κάποτε του Περιθωριακού και του Αποδιοπομπαίου! Δεν είναι εύκολο κα΄τι τέτοιο. Απαιτεί υπόβαθρο και ορθάνοιγμα ψυχικό.
Όμως με την Δώρα είναι πολύ πιο εύκολα τα πράγματα. Διότι η ίδια ξανοίγεται και σε τραβά, σαν μαγνήτης, προς το μέρος της. Είναι πράγματι Φίλη, με όλη τη σημασία της λέξης!
Δημοσίευση σχολίου