© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Μια άγνωστη μαρτυρία από τα Γεγονότα του Πολυτεχνείου

[Δημοσιεύοντας την ανάρτηση με τίτλο Όραμα και Αίμα. Μικρή αναφορά στη θυσία του Πολυτεχνείου, δεν περίμενα, ότι θα λειτουργούσε τόσο άμεσα και καταλυτικά. Η Ζακυνθινή Φίλη μας (με φι κεφαλαίο) Mareld, που ζει στη Σουηδία και μάς πλουτίζει διαρκώς με την αγάπη και τις όλο ποίηση και φως δημοσιεύσεις στα blogs της, έκαμε εκεί ένα σχόλιο που με καθήλωσε, κόβοντάς μου την ανάσα. Μίλησε από καρδιάς για τα Γεγονότα του Πολυτεχνείου, όπως πέρασαν, αιμοστάζοντα, απ' το πετσί πολύ κοντινών και αγαπημένων της ανθρώπων. Μάλιστα παραπέμπει και σε μια σχετική φωτογραφία από το blog της, τη Δροσοσταλίδα.

Αξίζει -θεωρώ- και το σχόλιο και η φωτό (που την δανειζόμαστε από το παραπάνω blog) της Mareld, ν' αποτελέσουν μιαν ειδική ανάρτηση, ως πολύτιμη μαρτυρία, προς γνώσιν όλων μας, μια και συχνά-πυκνά πέφτουμε στην καλοστημένη παγίδα του Αυτονόητου.

Mareld, εκ μέρους όλης της διαδικτυακής μας παρέας, σε αγκαλιάζω από ψυχής!
Π.Κ.]

(...) πολύ το σκέφτηκα από χτες το βράδυ.. αλλά για την αλήθεια.. Σαν χθες το βράδυ την Παρασκευή 16 Νοέμβρη του 73.. έξω από το Πολυτεχνείο 5 φοιτητές κατά τις 10 η ώρα το βράδυ αποφασίζουν να πάνε πιο κάτω να στήσουν οδόφραγμα. Κατά τη διάρκεια που στήνουν το οδόφραγμα εμφανίζεται και ένας ακόμη που βοηθάει.
Στη συνέχεια φεύγει, κατεβαίνει μερικά σκαλάκια σε μια είσοδο που οδηγούσε σε υπόγειο, στέκεται σε κατάλληλη θέση, βγάζει το αυτόματο και αρχίζει να πυροβολεί τους φοιτητές.
Οι 3 από τους 5 δέχονται σφαίρες στα πόδια.
Οι δυο γονατίζουν και οι επόμενες σφαίρες τους βρίσκουν στο στήθος.
Το αίμα τους δεν πότισε μόνο το δρόμο αλλά τη ψυχή μας και τη μνήμη μας.
Ο τρίτος νιώθει τα γόνατά του να έχουν κοπεί αλλά δεν γονατίζει, αιμορραγεί ακατάσχετα αλλά καταφέρνει να κρατηθεί όρθιος.
Στη συνέχεια έτυχε να γλυτώσει.
Η σφαίρα που πέρασε από το ένα του γόνατο το έκανε 7 κομμάτια. Στο άλλο γόνατο δεν έκανε ζημιά απλά άνοιξε πληγή και αιμορραγούσε.
Με αυτό το παιδί έζησα 25 χρόνια. Είναι ο πατέρας των παιδιών μου.
Το παιδί που είναι επικεφαλής της πορείας των οικοδόμων στη δροσοσταλίδα, είναι ο λατρεμένος μου κουνιάδος.
Στο μικρό μου γιο έδωσα το όνομά του για να τον τιμήσω.
Τώρα δεν είναι στη ζωή.. έφυγε ενωρίς..
Όταν ήρθε κάποτε στη Ζάκυνθο και καθόμαστε σε μια ταβέρνα, οι νεολαίοι από τα απέναντι τραπέζια το αναγνώρισαν από τις φωτογραφίες που είχαν δει από τα γεγονότα. Ήρθαν και τον αγκάλιασαν.
Εύχομαι ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά όλου του κόσμου..

35 χρόνια μετά, στη σημερινή εκδήλωση τιμής και μνήμης του Σχολείου μας, μαθητές τραγουδούν τη "Γειτονιά".

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΤΡΟΜΕΡΟ !!!!

mareld είπε...

ΣΠΟΥΔΗ ΤΡΙΤΗ
Τα γεγονότα δεν έχουνε διαστάσεις την ώρα που τελούνται
τις αποχτούνε με το χρόνο κι όλα είναι γύρω σου σαν να μην είναι
άλλωστε έτσι γράφεται κι η Ιστορία τελικά πρέπει να
μάθεις πως καμιά θυσία δεν πάει χαμένη και τα βράδια
όταν πλαγιάζεις έμφλογος και άγρυπνος ακούγονται τριγμοί στα
σανίδια της οροφής καθώς περνούν τα τρένα με λυγμούς
Κλείτου Κύρου
Περίοδος Χάριτος 1992

mareld είπε...

Την αγάπη μου και τρυφερές αγκαλίτσες σε όλους σας, από τη παγερή Στοκχόλμη!

Churchwarden είπε...

Όλων μας, νομίζω, η ευχή.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Αγαπημένη μου φίλη κι αδερφή...
Εσύ γνωρίζεις πόσο σε νιώθω τούτη την ημέρα...
Η ψυχή μου δακρύζει...
Ημουν μικρή τότε...μα την ερωτεύτηκα αυτήν την ημερομηνία
(όπως λέει κι ο Δ.Τσακνής...)

Τουλάχιστον τα παιδιά όλων όσων πάλεψαν εκείνες τις μέρες να ζήσουν μια ομορφότερη ζωή...
Μην πάει χαμένη η θυσία κανενός...

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Ανατριχιαστική μαρτυρία. Σπέυδω στο ιστολόγιο της Μάρελντ, να της στείλω ένα χάδι.

Unknown είπε...

υπάρχουν μεγάλοι άνθρωποι μέσα στη ζωή. ζούμε εμείς γιατί ζουν ή έζησαν αυτοί.

Ανώνυμος είπε...

συγκλονιστική μαρτυρία

Alkmini είπε...

πατερ Παναγιωτη σου αξιζει ενα μεγαλο ΜΠΡΑΒΟ για την επισημανση της Μareld
εκανα σχετικη παραπομπη εδω και στην φιλη Mareld στο blog μου.
να εισαι παντα καλα.

None είπε...

Μπράβο για την ανάρτηση.

Μαρελντίτσα σε φιλώ και σ' ευχαριστώ.

P. Kapodistrias είπε...

@ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ,

Είναι τόσο μεγάλο και τόσο ιερό αυτό που περιγράφει η Μαρέλντ, που θεώρησα καλό, ν' αφήσω ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ να καταθέσετε γνώμη.

Παρακολουθώ, αλλά δεν παρεμβαίνω με ξεχωριστές απαντήσεις στα σχόλιά σας, επειδή δεν έχω τι να πω. Το αίμα των Χαμένων είναι όχι απλά ομιλητικό, αλλά κραυγαλέο!...

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Ήταν πολύ παραπάνω απο συγκλονιστική αυτή η διήγηση της Mareld που διάβασα σήμερα το πρωί και ξανά εδώ. Μου έκανε ένα σόκ! Όσο κι αν ξέρουμε οτι έγινε σφαγή εκείνη τη νύχτα.. Εκείνη ήταν Μεγάλη Παρασκευή του πόνου και της αγριότητας, και όλα τα λουλούδια δεν φθάνουν για να καλύψουν το Αίμα..Είναι ανατριχιαστικό το πως μπόρεσε αυτό το αλλόκοτο πλάσμα(δεν μπορώ να το πω άνθρωπο) το ένα λεπτό να έχει μορφή ανθρώπου, και την άλλη στιγμή να αποκαλύπτεται το κτήνος..!

P. Kapodistrias είπε...

Επανέρχομαι για να καταθέσω ένα ποίημα που ξαναθυμήθηκα απόψε και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Είναι "Η Μπογιά" του Αλέκου Παναγούλη.


Η ΜΠΟΓΙΑ

Ζωντάνεψα τους τοίχους
φωνή τους έδωσα
πιο φιλική να γίνουν συντροφιά
Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν
να μάθουνε πού βρήκα τή μπογιά

Οι τοίχοι του κελιού
το μυστικό το κράτησαν
κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού
Όμως μπογιά δε βρήκαν

Γιατί στιγμή δέ σκέφτηκαν
στις φλέβες μου να ψάξουν.



[Το ποίημα είναι γραμμένο στην απομόνωση των φυλακών Μπογιατίου. Όπως υποσημειώνει ο ίδιος "μετά από μια απόπειρα απόδρασης πού έκανα στις 2 Ιουνίου 1971. Δεν είχα ούτε μολύβι ούτε λίγο χαρτί. Ούτε ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα. Η απομόνωση γινόντανε σκληρότερη. Με αίμα ζωγράφιζα στους τοίχους του τάφου μου την αηδία μου για την Χούντα, την οργή μου και την απόφαση για συνέχιση του αγώνα. Αυτές οι γραμμένες με αίμα λέξεις, ήταν πραγματικά ζωγραφιές που ΄ομόρφαιναν' το κελί μου. (...) Αυτούς τους στίχους τους πρωτόγραψα με αίμα εκείνες τις μέρες, πάνω σ' ένα πακέττο τσιγάρων".

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ!!!!
Αιωνία του η μνήμη...

Μετ' ασπασμών τε και εναγκαλισμών

H.Constantinos είπε...

Απίστευτο... Φρικτό...

Ανώνυμος είπε...

Δροσοσταλίδα.... Στάλες δροσιάς από σταγόνες αίματος σε τρομαγμένες κοινωνίες, αναγέννηση ζωής για να έχει νόημα η ύπαρξη έξω από συμβιβασμούς. Μήπως τις έχουμε ανάγκη και σήμερα; Ας μην είναι κόκκινες, ας είναι στάλες ιδρώτα κάποιας προσπάθειας απεγκλωβισμού μας.

kiki είπε...

Συνταρακτικό!!!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Το ΞΑΝΑδιάβασα με το ίδιο Δέος!
Θυμάμαι μια μητέρα που είχε χάσει την κόρη της εκεί και μετά απο αυτό είχε χάσει εντελώς τα λογικά της. Όμως επαναλάμβανε σαν αυτόματο το τελευταίο τηλεφώνημα που είχε με την κόρη της την ίδια εκείνη μέρα που μπήκαν τα τανκς στο Πολυτεχνείο. Κάθε χρόνο θυμάμαι αυτή τη μητέρα και είναι τόσο νωπό όσο και αυτή η περιγραφή. Πρέπει η Μνήμη να λειτουργεί, γιατί μόνο αυτή προφυλάσσει.

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails