Μια άγνωστη μαρτυρία από τα Γεγονότα του Πολυτεχνείου

[Δημοσιεύοντας την ανάρτηση με τίτλο Όραμα και Αίμα. Μικρή αναφορά στη θυσία του Πολυτεχνείου, δεν περίμενα, ότι θα λειτουργούσε τόσο άμεσα και καταλυτικά. Η Ζακυνθινή Φίλη μας (με φι κεφαλαίο) Mareld, που ζει στη Σουηδία και μάς πλουτίζει διαρκώς με την αγάπη και τις όλο ποίηση και φως δημοσιεύσεις στα blogs της, έκαμε εκεί ένα σχόλιο που με καθήλωσε, κόβοντάς μου την ανάσα. Μίλησε από καρδιάς για τα Γεγονότα του Πολυτεχνείου, όπως πέρασαν, αιμοστάζοντα, απ' το πετσί πολύ κοντινών και αγαπημένων της ανθρώπων. Μάλιστα παραπέμπει και σε μια σχετική φωτογραφία από το blog της, τη Δροσοσταλίδα.

Αξίζει -θεωρώ- και το σχόλιο και η φωτό (που την δανειζόμαστε από το παραπάνω blog) της Mareld, ν' αποτελέσουν μιαν ειδική ανάρτηση, ως πολύτιμη μαρτυρία, προς γνώσιν όλων μας, μια και συχνά-πυκνά πέφτουμε στην καλοστημένη παγίδα του Αυτονόητου.

Mareld, εκ μέρους όλης της διαδικτυακής μας παρέας, σε αγκαλιάζω από ψυχής!

Π.Κ.]

(...) πολύ το σκέφτηκα από χτες το βράδυ.. αλλά για την αλήθεια.. Σαν χθες το βράδυ την Παρασκευή 16 Νοέμβρη του 73.. έξω από το Πολυτεχνείο 5 φοιτητές κατά τις 10 η ώρα το βράδυ αποφασίζουν να πάνε πιο κάτω να στήσουν οδόφραγμα. Κατά τη διάρκεια που στήνουν το οδόφραγμα εμφανίζεται και ένας ακόμη που βοηθάει.

Στη συνέχεια φεύγει, κατεβαίνει μερικά σκαλάκια σε μια είσοδο που οδηγούσε σε υπόγειο, στέκεται σε κατάλληλη θέση, βγάζει το αυτόματο και αρχίζει να πυροβολεί τους φοιτητές.

Οι 3 από τους 5 δέχονται σφαίρες στα πόδια.

Οι δυο γονατίζουν και οι επόμενες σφαίρες τους βρίσκουν στο στήθος.

Το αίμα τους δεν πότισε μόνο το δρόμο αλλά τη ψυχή μας και τη μνήμη μας.

Ο τρίτος νιώθει τα γόνατά του να έχουν κοπεί αλλά δεν γονατίζει, αιμορραγεί ακατάσχετα αλλά καταφέρνει να κρατηθεί όρθιος.

Στη συνέχεια έτυχε να γλυτώσει.

Η σφαίρα που πέρασε από το ένα του γόνατο το έκανε 7 κομμάτια. Στο άλλο γόνατο δεν έκανε ζημιά απλά άνοιξε πληγή και αιμορραγούσε.

Με αυτό το παιδί έζησα 25 χρόνια. Είναι ο πατέρας των παιδιών μου.

Το παιδί που είναι επικεφαλής της πορείας των οικοδόμων στη δροσοσταλίδα, είναι ο λατρεμένος μου κουνιάδος.

Στο μικρό μου γιο έδωσα το όνομά του για να τον τιμήσω.

Τώρα δεν είναι στη ζωή.. έφυγε ενωρίς..

Όταν ήρθε κάποτε στη Ζάκυνθο και καθόμαστε σε μια ταβέρνα, οι νεολαίοι από τα απέναντι τραπέζια το αναγνώρισαν από τις φωτογραφίες που είχαν δει από τα γεγονότα. Ήρθαν και τον αγκάλιασαν.

Εύχομαι ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά όλου του κόσμου..

35 χρόνια μετά, στη σημερινή εκδήλωση τιμής και μνήμης του Σχολείου μας, μαθητές τραγουδούν τη "Γειτονιά".