Θάλασσα μονάχα βλέπω μέσα στη θάλασσα.
Δε βλέπω όχθη. Ούτε περιστέρι.
Δε βλέπω όχθη. Ούτε περιστέρι.
Μαχμούντ Νταρουίς (1941-2008) από τη συλλογή Μνήμη για λήθη
Οι φρικαλεότητες των τελευταίων ημερών στη Μέση Ανατολή (εννοώ την επίθεση των Εβραίων στους Παλαιστινίους της Γάζας) αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον και την αγάπη μου για εκείνους τους ευαίσθητους κι εύφλεκτους τόπους.
[Η ανάρτηση ετούτη αφιερώνεται στον Λιβανέζο φίλο Roni Bou Saba.
Ο νους επιστρέφει -απαιτητικά λαίμαργος- στον Φεβρουάριο του 1999 (πώς διάβηκαν ήδη δέκα χρόνια!...), οπότε βρέθηκα εκεί με μια ομάδα φίλων. Τρεις προηγούμενες σχετικές αναρτήσεις του Ιστολογίου μας δείτε εδώ, εδώ κι εδώ.
Απόψε ανατρέχω πάλι στο ταξίδι εκείνο και αντλώ ποιοτικές φωτοαναμνήσεις, μυρωδίες των τόπων, ανάσες των ανθρώπων που γνώρισα. Κι έτσι μπορώ ν' αναζώ!... Σε μέρες μάλιστα πολιτικοοικονομικού, πολιτισμικού, διαπροσωπικού και διεθνούς Λαβυρίνθου, ο στέρεος μίτος των Ταξιδιών οδηγεί σε κάποιαν (έστω και εικονική) διέξοδο!...
[Η ανάρτηση ετούτη αφιερώνεται στον Λιβανέζο φίλο Roni Bou Saba.
Το μότο της ανάρτησης προέρχεται από το βιβλίο, Ελένης Κονδύλη-Μπασούκου, Εισαγωγή στη Λογοτεχνία των Αράβων, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2001, σ. 459]
8 σχόλια:
Εύχομαι να έχουμε ευκαιρίες για πολλά ταξίδια! Για να μαζεύουμε πλούσιες εμπειρίες και να επιστρέφουμε μετά νοερά!
κάθομαι και βλέπω τις φωτογραφίες και μετρώ τις αλλαγές του χρόνου! η απλότητα ακόμα υπάρχει, η ανθρωπιά ακόμα αναπνέει. στο Λίβανο ακόμα περπατάει ο Θεός "παιδιόθεν" και ποτίζει τους Κέδρους που εφύτεψε πολύ παλιά. και τώρα πιο πολύ από ποτέ ψέλνουν οι άγγελοι στην καρδιά μας:
"Μια δραξιά σιτάρι αν υπάρχει στη γη, επάνω στις κορυφές των βουνών· ο καρπός του θα σείεται όπως ο Λίβανος" (ψαλ72: 16).
αυτά.. σαν εξομολογώ τη σκέψη της ψυχής μου, να σας ευχαριστώ ταπεινώς.
Νοητή επιστροφή για όλους μας εκεί που συντελείται η σφαγή αθώων νηπίων και εκατοντάδων άλλων ανθρώπων.
Το μυαλό μας εκεί. Κι ο καθείς ό,τι δύναται για τη συνειδητοποίηση της τραγικής κατάστασης.
Αυτόν τον τόπο πάντα ήθελα να τον επισκεφθώ, αλλά δεν το βλέπω όσο συνεχίζεται αυτή η αθλιότητα...
@ Η. Constantinos,
αφού το θέλεις καν'το. αυτός ο τόπος το κατέκτησαν αυτοκρατορίες.. εκείνες αφανίστηκαν και ο τόπος αυτός έμεινε. μη φοβάσαι, και πόλεμος να έχει εμείς, όπως και εσείς, είμαστε φιλόξενος λαός και προστατεύουμε όσοι μας επισκέφτονται.
@ Δέσποινα,
φαίνεται ότι σ'αρέσουν τα ταξίδια. και ο Λίβανος όσο γίνεται Φραγκοφωνική χώρα (που δεν μ'αρέσει) θα σ'αρέσει ακόμα πιο πολύ. και θα βρεις ένα Παρίσι ανατολίτικο..
@ Panagiotisandriopoulos,
τι να κάνουμε!
τα λέγει όλα ο π. Παναγιώτης
"Πόσα δε θα δεις
όλο μάτια:
τους κέδρους της Φοινίκης
κέρδος γειτόνων πονηρών
τιτλούχους της απόγνωσης
ζώντες σχεδόν
παράκτιους
πρώιμα τεθνεώτες."
(ποίημα "Όλο Μάτια", συλλογή "Έσχατος Φίλος")
τίποτε δεν είναι αυτό..
είναι όμως και κάτι..
ένας λιβανέζος μιλάει και ακούγεται
http://troktiko.blogspot.com/2009/01/o_4604.html
Δημοσίευση σχολίου