Σήμερα στο σχολείο. Με συναισθήματα βεβαρημένα από τις αιματόβρεχτες ειδήσεις που φθάνουν από Γάζα (στα ψιλά των ειδήσεων πια, αν και μιλούν ήδη για πάνω από 1100 νεκρούς, βλ. παραπάνω μια τυχαία φωτό από το Διαδίκτυο) κατευθύνομαι προς την Γ΄ Λυκείου, "έτοιμος" να παραδώσω το μάθημα "Το όραμα της ειρήνης και η πραγματικότητα"!!!... Συλλογίζομαι, λίγο πριν την πόρτα της αίθουσας: Ποια ειρήνη και ποια πραγματικότητα;;; Τι να πεις στα παιδιά πειστικό; Ο λόγος δεν έχει πια λόγο. Βρίσκω τα παιδιά να σιγοτραγουδούν απ' το διάλειμμα με τη συνοδεία κιθάρας. Διέκοψαν απότομα για το μάθημα. Όμως η διδακτική ώρα πήρε αμέσως άλλη τροπή: Αναφερόμενοι εν συντομία στ' όραμα (και την ου-τοπία όμως) της Ειρήνης, σε συνδυασμό με τον σημερινό τόπο του μαρτυρίου της που λέγεται Παλαιστίνη, το τραγούδι των ευαισθητοποιημένων πια παιδιών μας συνεχίστηκε ως σπονδή στους αδικοσκοτωμένους της Γάζας, ως ευχή για όσο γίνεται γρηγορότερη κατάπαυση του αποτρόπαιου θανατικού, ως προσευχή για καταλλαγή του μεγάλου μας Θυμού. Ανάμεσα λοιπόν στα πολλά αναθηματικά τραγούδια μας, "Ο προσκυνητής" του Αλκίνοου Ιωαννίδη (βλ. βίντεο) εξαιρετικά αφιερωμένος στους Νεκρούς, τους Εγκλωβισμένους, τους Μελλοθανάτους...
Η Μουσική πράγματι μπορεί (αν της το επιτρέψουμε) ν' αμβλύνει τα μίση, να πραΰνει τα πονίδια της ψυχής, να καταστείλει την εγωπάθεια του κάθε λογής ιμπεριαλιασμού εαυτών και αλλήλων!...
π. Π.Κ.
40 σχόλια:
"Αύριο βράδυ θα 'νε αργά"!
αυτά τα παιδιά ζούνε στο σήμερα, και γι'αυτό υπάρχουν ελπίδες.. η νεολαία κάνει την Ιντιφάντα της με τους τρόπους της, και αυτό είναι λύτρωση για την Παλαιστίνη και όλο τον κόσμο.
πάτερ μου, αν όλοι οι καθηγητές διδάσκουν με γνώμονα την πατρότητα (πνευματική και βιολογική) ο κόσμος σίγουρα θα ήταν αλλιώς.. θα ήταν καλύτερα!
σας θαυμάζω πάτερ για όσα κάνετε!
παίζετε με την ψυχολογία μας τόσο αληθινά!
τον σεβασμό μου γι' ακόμη μια φορά!
τυχεροί οι μαθητές σας, να τους το πείτε!
Ο λόγος δεν έχει πια λόγο!!
Αλήθεια μεγάλη είναι αυτό!
Βάλσαμο η επίσκεψη σήμερα στον Ίσκιο..
Δεν είναι τόσο συγκινητικό να ξέρεις πως σήμερα, σε μια τάξη ενός σχολείου, καθηγητής και παιδιά έζησαν (τουλάχιστον αυτές τις) στιγμές αλήθειας και ανθρώπινης αυνύπαρξης;
Δεν ξέρω αν σας φαίνεται απλό, ασήμαντο. Εγώ, πάνω από είκοσι χρόνια στην εκπαίδευση, το θεωρώ και σπάνιο και σημαντικό.
Εύχομαι να αυξηθεί και ο μουσικός τρόπος αντίδρασης.
Προσθέτει κατανόηση στα προβλήματα των άλλων γιατί αύριο βράδυ θα 'ναι αργά....."
Ας έχουμε και οι "ενήλικες" την ίδια ευαισθησία με τους εφήβους;
Τα παιδιά έχουν δίκιο αύριο βράδυ θα είναι αργά για όλους μας… αν δεν κάνουμε κάτι από τώρα….
δεν είναι αργά όμως, δεν είναι αργά ποτέ, φτάνει να θέλεις, να επιμένεις, να πιστεύεις… για να κάνεις αρχή.
πατέρα Παναγιώτη χαίρομε για αυτό που έγινε σήμερα στο σχολείο. Να είσαι καλά!
Το μόνο που υπάρχει αληθινό κι αυθεντικό σ αυτό τον κόσμο είναι τα παιδιά που δεν έχουν φθαρεί τα μάτια και οι ψυχές τους ΑΚΟΜΗ..
Ήσκιος από τον ήλιο της ασυδοσίας και απανθρωπιάς.
@ Roni Bou Saba,
Πάντα τα παιδιά παρέχουν ελπίδες. Σημασία έχει τι ελπίδες τους δίνουμε εμείς. Όμως εμείς είμαστε το παρελθόν, ενώ αυτά το μέλλον!
@ Ανεπίδοτη,
Ποιος λέει ΟΧΙ στα παιχνίδια;;;;
Σε χαιρετώ, ασπαζόμενός σε!
@ Μαρία του Πάγου,
Δεν έχει λόγο, απλά επειδή είναι υπόλογος για πολλά...
@ Διονύση Μάνεση,
Προσπαθήσαμε απλά ν' αντισταθούμε στην ισοπέδωση και τον ωχαδελφισμό. Τίποτε περισσότερο.
Έτσι κι αλλιώς οι βομβαρδισμοί μαίνονται...
@ Μανιτάρι του Βουνού,
Από χθες είναι ήδη αργά, πολύ αργά...
Όμως επιμένουμε, η δε Μουσική μπορεί να είναι ΚΑΙ παντιέρα!!!
@ Καπιταλιστικό Κομμούνι,
Αυτή η ευαισθησία, άλλοτε θεωρείται μειονέκτημα, άλλοτε προτέρημα. Τι από τα δύο;
Προσωπικά θεωρώ την Ευαισθησία (και μάλιστα τη νεανική) οδό άριστη προς την υγεία του Μέλλοντος!
@ Αθανάσιε,
Ναι, να κάμουμε κάτι. Αλλά ποια ξεκάθαρη ή ακατάβλητη Μνήμη θα κάμει να επιβιώσουν όλοι οι αδικοσκοτωμένοι αυτού του θεότυφλου Πολέμου των Εβραίων έναντι των Παλαιστινίων;;;;;;;;
@ Αριάδνη,
Εκείνο που με φόβισε σήμερα πολύ, είναι ότι τα παιδιά μας είναι σχεδόν απληροφόρητα για τα σύγχρονα εγκλήματα που συντελούνται κατά την ανθρωπότητας. Εννοώ τη γενοκτονία της Γάζας.
Δυστυχώς, η Παιδεία μας ποδηγετείται σε αχρείαστες ενασχολήσεις, δίχως να δίνεται βαρύτητα στα σπουδαία και κορυφαία της ύπαρξης...
@ Vaterpanajiotis,
Καλά το έγραψες, αγαπητέ: Ήσκιος με ήτα, δηλαδή φάσμα, όραμα... Θα προσέθετα: δαιμόνιο βομβών και θανάτου πρωινό, μεσημβρινό, απογευματινό, μεσονυκτικό... Δίχως ανάσα ανάτασης...
Ας ελπίσουμε σε Ξημέρωμα!
Ίσως είναι κι επειδή ενστικτωδώς ο άνθρωπος απωθεί τα δυσάρεστα.
Απο την άλλη τα νειάτα εύκολα θεωρούν οτι "ο πυρετός κι ο θάνατος είναι για τους άλλους"..
Η εκπαίδευση είναι αυτή που είναι και εμμένει εκεί που εμμένει..
Τα παιδιά αντανακλούν αυτό που είναι η συζήτηση γύρω απ το τραπέζι της οικογένειας.Εμείς φταίμε εξάλλου, αν δεν υπάρχει "τραπέζι"..
Όπως, αν δεν υπάρχει συζήτηση..
Ή άν δεν υπάρχει οικογένεια..
Πού να κρατηθούν αυτά τα παιδιά..
Τί να σκεφθούν..
Μα πού λες να πάει αυτή η ιστορία; Και τί είδους αντοχές εχουν οι άνθρωποι εκεί κάτω, σαν τα ποντίκια κλεισμένοι από παντού....
βρήκα αυτήν την είδηση στο τρωκτικό:
http://troktiko.blogspot.com/2009/01/blog-post_9085.html
π. Παναγιώτη με στρίμωξε η ερωτούμενη απάντηση σου:)
Η μνήμη μας έχει δοθεί για να μην εισέρχονται στο χώρο της λήθης εκούσια η α - κούσια όσα μας συμβαίνουν. Πρωταρχικά όμως για να μην λησμονάμε Εκείνων. Η μνήμη είναι Αυτός, Αυτός και η Αλήθεια και η Ζωή…
Αν εμείς αποφασίζουμε να ζούμε ψευδόμενοι δηλαδή να ψευδόμαστε καθημερινά στον τόπο μας λόγο αδυναμίας μας να είμαστε αληθινοί Στον τόπο που ζούμε όχι μόνο αυτα αλλα και ακόμα χειρότερα θα συμβαίνουν.
Ας αρχίσουμε θεραπεύοντας τη μνήμη μας λοιπόν. Εδώ θα δοθεί η πρώτη και μοναδική μάχη… να σαρκώσουμε την αλήθεια μέσα μας και να πεθάνουμε για αυτή.
Τα παιδιά με ένα μοναδικό τρόπο αναγνωρίζουν το αληθινό από το ψεύτικο, το καλό από το κακό. Όταν όμως το σπίτι, το σχολείο η παιδία η εκκλησία ψεύδεται καθημερινά τότε αναπόφευκτα το καλό θα μετασχηματιστεί σε αντίδραση και αντίσταση η οποία όμως δεν έχει ουρανό. Παρόλο που είναι μια υγιείς αντίδραση δεν έχει ουρανό. Οι άνθρωποι, τα αδέρφια μας εκεί στη Μ. Ανατολή τσακώνονται και είναι εύκολο να μισήσεις τον ένα και να αγαπήσεις τον άλλο. Το δύσκολο είναι να αγκαλιάσεις και τους δύο και να κλάψεις για αυτούς.
Θεέ μου! Είναι πολύ εύκολο να τα γράφεις όλα αυτά, δύσκολο να τα εφαρμόσεις όμως.
Συγκινητικό...
Να είναι καλά τα παιδιά!
Αυτή η "σπονδή" είναι ιερή γιατί προέρχεται από την αγνότητα αυτών των παιδιών.
Τυχερός για τους μαθητές του ο δάσκαλος και εκείνοι για τον δάσκαλό τους.
Πονάνε πολύ οι "Νεκροί" και οι "Εγκλωβισμένοι", μα μέσα και πάνω απ' αυτό το "Μελλοθάνατοι" είναι το σκοτάδι όλο.
Διψάμε για λίγο φως πια!
Άξιος κατά πάντα Π.Κ.
Τα παιδιά Προσκυνητές των αδίκως φονευθέντων, των αιχμαλώτων και των μελλοθανάτων!...
Αντί της αδιαφορίας και της ένοχης σιωπής, ένα τραγούδι για τη Γάζα είναι υπόθεση συμπαντικού περιεχομένου!
΄Ολοι μας είμαστε συγκλονισμένοι.
Ειλικρινά βρίσκω πολύ συγκινητική την αυθόρμητη κίνηση αυτών των τυχερών παιδιών.
Πάνω τους στέκει μια μεγάλη αγκαλιά, που πέρα από πηγή μάθησης είναι στήριγμα και οδηγός τους, συμμετέχει στις εύλογες ανησυχίες τους.
Μετ' ασπασμών τε και εναγκαλισμών
H μουσική των παιδιών μας έχει αφετηρία την καρδιά, την ελπίδα και το όνειρο.
Αν δεν γίνουμε σαν τα παιδιά...
@ Αριάδνη,
Έωλα τα παιδιά μας, παραδομένα στον Αίολο, δίχως έρμα, αποβλέπουν σ' εμάς τους πολλά χαωμένους...
Άστα να πάνε... Κάποιος άλλος εντέλει φροντίζει γι' αυτά, όχι τόσο εμείς!...
Καλημέρα!
@ Ρίτσα φίλη μας,
Ακούγεται, ότι οσονούπω ολοκληρώνεται, η γύρα του Θανάτου. Όσο για τους χαμένους αθώους, ποιον γνοιάζει όλο αυτό;
Απλά, δημιουργήθηκε μια επιπλέον γενιά η οποία θ' ανακυκλώσει το αίμα...
Ζήτω ο Ομπάμα!!!
@ Ρόνι,
Ευχαριστίες για τις παραπομπές σε διαρκείς αλήθειες τις οποίες ούτε καν διανοούμαστε!
Είσαι πολύ καλός!
@ Αθανάσιε,
Τουλάχιστον ας τροφοδοτήσουμε τη μη Λήθη, αν όχι τη Μνήμη. Διότι, συνήθως, μετά τον πυρετό των δεινών, ακολουθεί λησμονιά. Ας μην το επιτρέπουμε πια.
Ευχαριστώ για την ανταπάντηση και καλημερίζω σε!
@ Δέσποινά μου,
Μακάρι να μην ξαναδοθεί τέτοιο δεινόστον άνθρωπο και τέτοιο αιματοκύλισμα.
Αλλά...
@ Άστρια,
Το άλλο μας μεγάλο πρόβλημα είναι, ότι εθελοτυφλούμε...
Διότι τα γυαλιά μας είναι πια τόσο μαύρα και παραμορφωτικά, ώστε τίποτε δεν τα διαπερνά... Μήτε το Φως που όντως υπάρχει, αλλά δεν έχουμε δυνατότητα πρόσβασης προς την ευεργετική του θερμότητα...
@ Παναγιώτη Ανδριόπουλε,
Έτσι είναι, όπως τα λες! Εύστοχος κατά πάντα και πρωτοπόρος σε τρόπους διδασκαλίας εσύ, γνωρίζεις 1000% τι και πώς είναι αρμόδιο να πούμε στα παιδιά, στα οποία πάντως δε χωρά το κίβδηλο και το μίζερο της μεγαλίστικης δικής μας πραγματικότητας.
@ Κυρά των Γλάρων,
Μακάρι να είναι όπως γράφεις. Προσπαθούμε να (ή πρέπει να) προσεγγίσουμε τα παιδιά τουλάχιστον δίχως προσποίηση. Και τούτο το εισπράττουν συν τω χρόνω.
Καλημέρα, με θερμά αισθήματα εκτίμησης
@ Αναστάσιε αγαπητέ,
Αχ, τι πληγές αγγίζεις...
Πώς πλέον να γίνουμε παιδιά, που πλέον τα γηρατειά μάς πήραν στο κατόπι...
Και δεν εννοώ μόνο τα βιολογικά γηρατειά, τα οποία αργούν πολύ για εμάς!!!... [Να κωμωδήσουμε και λίγο τα χάλια μας!...]
τι γλυκά και αθώα που είναι τα παιδιά, αυτά είναι η αλήθεια του αύριο κι εμείς το ψέμα του χθες...
«θεωρώ την Ευαισθησία (και μάλιστα τη νεανική) οδό άριστη προς την υγεία του Μέλλοντος»
Πολύ μου άρεσε το κεφαλαίο στη λέξη: Ευαισθησία!!!!
Να είσαι καλά πάτερ Παναγιώτη να τα οδηγείς στη σωστή οδό, μόνη η Ευαισθησία δεν φτάνει αν δεν υπάρχει χέρι σταθερό να δείχνει το σωστό δρόμο.
Την αγάπη μου,
δ.μ.τ.
και άλλο τραγούδι για τη Γάζα
http://troktiko.blogspot.com/2009/01/blog-post_461.html
το ΄παμε ότι νίκησαν οι Παλαιστίνιοι; το λέμε τώρα! η νίκη κατά των βαρβάρων κόστιζε πολλά θύματα, δυστυχώς. αλλά ο κόσμος ίσως να μη δεχτεί να πάει το αίμα χαμένο και να μην μάθει να είναι πιο δίκαιος και πιο γρήγορος στην ανταπόκρισή του.
Δημοσίευση σχολίου