Στο νεόδμητο και απαστράπτον Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αρκαδίων Ζακύνθου (του μικρού, μα δυναμικού Δήμου μας) στο Σαρακινάδο, η Θεατρική Σκηνή Ζακύνθου είχε χθες το βράδυ πρεμιέρα με την κωμωδία του βραβευμένου με Pulitzer αμερικανού συγγραφέα Neil Simon (1927- ) "Ένα αταίριαστο ζευγάρι", την οποίαν είχα τη ευκαιρία να παρακολουθήσω.
Η παράσταση πρωτοπαρουσιάστηκε στο Μπρόντγουεϊ το 1965. Έκτοτε, μέχρι τις μέρες μας, γνώρισε αλλεπάλληλες πρεμιέρες στο Θέατρο και στον Κινηματογράφο παγκοσμίως.
Το έργο σκηνοθετεί ο συμπολίτης μας ηθοποιός και σκηνοθέτης (μαθητής του Κάρολου Κουν) Θοδωρής Καμπίτσης, ο οποίος σηκώνει επίσης με μαεστρία τον ιδιάζοντα ρόλο του Φέλιξ. Τον ρόλο του Όσκαρ υποδύεται ικανοποιητικά ένας άλλος -γνώριμος σ' εμάς- επαγγελματίας, ο Γιώργος Βούτος.
Σύμφωνα με την υπόθεση του έργου (που -για να είμαι ειλικρινής- προσωπικά δεν με άγγιξε και πολύ ως σύλληψη, αλλά... ιδιοτροπία μου), πρόκειται για δυο εντελώς αντίθετους χαρακτήρες: Τον μποέμ Όσκαρ και τον κατά πάντα αυτοελεγχόμενο Φέλιξ, τους οποίους φιλιώνει ένα διαζύγιο για τον καθένα τους, μα και η χρεία απόταξης της ομολογημένης μοναξιάς τους. Επιθυμώντας όμως, μες από αυτή την ιδιότυπη συνύπαρξη, να επιβάλουν τη δική του ο καθείς ιδιορρυθμία, θα οδηγηθούν σε ακρότητες για απλά έως απλοϊκά θέματα καθημερινότητας, όπως π.χ. τις σχέσεις με το άλλο φύλο, την τάξη και την καθαριότητα του σπιτιού, ακόμη και το μαγείρεμα. Ο ένας θα προβάλει στον άλλον τον δικό του εαυτό, ενώ η γοητεία των αντιθέσεων -θεμελιακό χαρακτηριστικό του έργου- θα προκαλέσει κωμικοτραγικούς διαλόγους. Στο τέλος, Όσκαρ και Φέλιξ θ' αντιμετωπίσουν με άλλα μάτια και με περισσότερη ευθύτητα τη ζωή.
Στην παράσταση συμμετέχουν επίσης: Οι αρκετά καλοί ερασιτέχνες ηθοποιοί Γιώργος Γουσέτης (Σπηντ) και Γιώργος Σεμιτέκολος (Βίννι), αλλά και οι εκκολαπτόμενοι ηθοποιοί (σπουδαστές στο Τμήμα Υποκριτικής Θεάτρου και Κινηματογράφου Ι.Ε.Κ. Ζακύνθου) Γιώργος Μαυρίας (Ρόυ), Αγγελική Σούλη (Γκουέντολυν) και Ιωάννα Φραγκούλη (Σέσιλυ). Την ευθύνη των Σκηνικών – Κουστουμιών έχει η Άντα Κορφιάτη, των Χορογραφιών η Βάνια Τσιλιμίγκρα, ενώ τη μουσική επιμέλεια έχει ό Νίκος Ξένος.
8 σχόλια:
Ήμουν και εγώ εκεί. Παρά του ότι τα παιδιά επαίξανε καλά, πολύ αμερικανιά εμύριζε το ίδιο το έργο.
Συγχαρητήρια να πω και στο Ζώντο, αλλά σε ούλους τσου Σαρακηναδιώτες για το χτίριο του Θέατρου.
Στην αναβροχιά, καλό και το χαλάζι.
Και τι τύχη: Γράφω για χαλάζι και όξω ρίχνει τώρα δα χαλαζάκι!!!!!! Πάω να δω!
Δεν ξέρω για το έργο αλλά το Πολιτιστικό Κέντρο θαυμάσιο!!!
Μετ' ασπασμών τε και εναγκαλισμών
Εύχομαι να έχετε την ευκαιρία να απολαύσετε εκεί όλους τους μεγάλους θεατρικούς συγγραφείς.
Θα συμφωνήσω οτι τα αμερικάνικα δεν λένε και πολλά σ εμας. Είναι κάπως ξένα και κρύα για τη δική μας ψυχοσύνθεση.
Η μοναξιά που αγγίζει αυτό το έργο, είναι μεν πανανθρώπινη αλλά παρόλα αυτά το παράδειγμα είναι απολύτως ξένο για τα Ελληνικά δεδομένα. Άσχετα άν έβγαζε γέλιο με τις αστείες πτυχές. Δύο Έλληνες δεν θα συγκατοικούσαν ποτέ μόνο απο το φόβο της μοναξιάς. Θα παντρευόντουσαν ξανά, θα ζούσαν μόνοι, θα πήγαιναν στο καφενείο, στο σύλλογο, στο ποδόσφαιρο, στο ό,τι, και δεν μιλούσαν ποτε για τη μοναξιά τους. Άλλη αντίληψη. Και την προτιμώ.
Καλή σας νύχτα.
Ήμουν κι εγώ στη πρεμιέρα για να δω και να θαυμάσω δυο από τους πιο αγαπημένους μου φίλους και να τους δώσω τα συγχαρητήριά μου για μία τόσο καλή προσπάθεια.
Το αν το έργο ήταν αμερικανιά ή όχι, δεν νομίζω πως έχει σημασία. Εδώ δεν κρίνουμε νομίζω τον Νιλ Σάιμον. Απλά, λέμε τη γνώμη μας για τη παράσταση του συγκεκριμένου σχήματος.
Μπράβο σας για την ανάρτηση, αγαπητέ ΠΚ!
Επειδής ήμουνα απίκου, δεν έχει μοναχά σημασία το παίξιμο του παιδιώνε, που ήτανε πράματις άψογο, αλλά κρίνεται και η επιλογή του έργου. Και το έργο επήε αμόντε. Ούλοι στην παρέα μου το ίδιο ελέαμε.
Xίλια μπράβο και για το θέατρο - στολίδι και για την παράσταση που σ' ένα μικρό τόπο είναι σίγουρα όαση!
Από το ρεπορτάζ σου Π.Κ. αντιλαμβάνομαι ότι οι συντελεστές έδωσαν τον εαυτό τους. Κι αυτό δεν είναι λίγο...
Δημοσίευση σχολίου