.jpg)
Στις 9 Φεβρουαρίου του 1857 (σαν σήμερα δηλαδή, πριν 152 χρόνια), απεβίωσε στην Κέρκυρα ο δημεγέρτης Ποιητής μας, το καύχημα της νήσου Ζακύνθου και των Συνελλήνων όπου γης, Διονύσιος ο Σολωμός, ο άρχοντας των Νεοελληνικών Γραμμάτων.
Τιμώντας τη μνήμη του, παρουσιάζουμε τον όμορφο τρόπο με τον οποίον τα ελληνάκια (αλλά και τα φιλελληνάκια) του Johannesbourg προσέλαβαν την ιαματική εμπνοή της προσωπικότητάς του κατά τις εορταστικές εκδηλώσεις γι' Αυτόν, τον Νοέμβριο του 2007, με την ευκαιρία της συμπλήρωση 150 χρόνων από τον θάνατό του, στις οποίες παρευρεθήκαμε.
Πράγματι, τα παιδιά εμπνεύστηκαν από το έργο του, έκαμαν αξιοπρόσεκτες ζωγραφιές (π.χ. δείτε την 1η εδώ φωτό) και διδάχτηκαν από τους καλούς δασκάλους τους διάφορα μελοποιημένα ποιήματα του εθνικού μας βάρδου και μάλιστα, κρατώντας αναμμένα κεριά, τα απέδωσαν χορωδιακά, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στο πολυπληθές ακροατήριο των Ομογενών μας.
Βιώνοντας τέτοιες υψηλές στιγμές, συλλογίζεται κανείς, ότι ο πολύτιμος σπόρος της Ποίησης ευτυχώς φυτρώνει ακόμη και ακόμη μέσα στις αθώες παιδικές ψυχούλες, επαυξάνοντας τον βηματισμό του Έθνους μας προς ό,τι Ωραίο και Αυθεντικό!
Γευτείτε κι εσείς αυτή την εξαίσια αίσθηση, ακούγοντας την σολωμική "Ξανθούλα", δια στομάτων παιδικών, όπως πρόχειρα το αποτυπώσαμε τότε:
12 σχόλια:
Υπέροχα τα παιδάκια! Χίλια μπράβο τους!
Και σε εσάς βέβαια για την ανάρτηση!
:)
Πολύ σημαντικό αφιέρωμα σ έναν Μεγάλο.
Αυτά τα παιδάκια θα τον κρατήσουν Αθάνατο στη μνήμη τους.
Ό,τι γράφεται στην Παιδική Μνήμη, παραμένει αναλλοίωτο στο χρόνο. Ό,τι φροντίσουμε να γραφεί εκεί, θα είναι αιώνια χαραγμένο.
Αυτά τα παιδιά θα γίνουν γονείς παιδιών, και θάρθουν κι άλλα παιδιά να τραγουδήσουν Σολωμό, να συγκινηθούν, να συλλογιστούν με τους Αιώνιους Στίχους του.
Ο Σολωμός είναι Ένας απο τους Αθανάτους.
Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο ποιητικός φθόγγος αυτού και εις τα πέρατα της οικουμένης τα ρήματα αυτού!
Ο κόντε Διονύσιος, που μια ζωή ιδιώτευε μες στο Ανερυθρίαστο, είναι πια οικουμενικός διδάσκαλος!
Από τη Ζάκυνθο μέχρι τη Νότιο Αφρική τους ύμνους του ψάλλουν και την αγνότητά του καταγγέλλουν.
Ζήθι Διονύσιε Σολωμέ! Εις αιώνας!
Yperoxa ta paidakia, kai oi glukes fwnoules tous...
Kalo vradi P.K...
@ Ντάνα Σεμιτέκολο,
Χίλια μπράβο δεν αρκούν για τα παιδάκια!
Από μόνα τους είναι ΤΟ απόλυτο Μπράβο, η κατάφαση ότι δεν έχουμε ξεχαστεί από τον Θεό!!!
@ Αριάδνη,
Ευχαριστώ για τον καλό λόγο.
Ναι, η Μνήμη είναι το Άπαν του Παντός. Κυρίως όταν την εξιστορούν χείλη παιδιών! Υπάρχει άλλωστε το σχετικό λόγιο της Γραφής; "Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον"!
@ Παναγιώτη Ανδριόπουλε,
Τι όμορφα που μεγαλύνεις τον μεγάλο Ζακύνθιο! Άξιον εστιν ως αληθώς, παμφίλτατε!
Την ευχή του Ποιητή και τη σκιά του να έχουμε!
@ Αρτάνις, καλή Φίλη μου,
Ευχαριστώ για την περιδιάβαση στα μέρη μας.
Είσαι ακόμη στη Νέα Ζηλανδία; Γράψε μας νέα σου, πληζ!
Ωραίο αφιέρωμα!!!
Εμείς εδώ ξεχνάμε... τους Μεγάλους μας μα και την ίδια την ταυτότητά μας.
Πιστεύω πως οτιδήποτε σχετίζεται με τις ρίζες, την ιστορία, τον πολιτισμό και την πατρίδα μας εν γένει, προσλαμβάνει μεγαλύτερη βαρύτητα όταν εκφράζεται από ελληνάκια, τα οποία παρεμπιπτόντως, μόνο από τους γονείς έχουν ακουστά την Ελλάδα.
Καλήν και όμορφην ημέραν!!!!!
Μετ' ασπασμών τε και εναγκαλισμών
Λοιπόν, να που μνημονεύουν ακόμα Διονύσιο Σολωμό και (σίγουρα, κάπου) Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Να που κρατάνε ακόμα "μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές τους παλάμες".
Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω:Το πρώτο μπράβο το έχω για τους δασκάλους. Κι ας φαίνεται άδικο για τα παιδιά.
Καλησπέρα, Π.Κ
@ Κυρά των Γλάρων,
Ευχαριστώ για την κατάφαση!
Άσε, μην ανοίξω το κεφάλαιο "εμείς εδώ", γιατί θα γκρινιάξω αδιέξοδα...
Καλό σου ξημέρωμα με θερμές σκέψεις!
@ Διονύση Μάνεση,
Καίριο το σχόλιό σου! Και βεβαίως ΜΠΡΑΒΟ στους δασκάλους!
Ευελπιστώ να κάμω ένα ειδικό αφιέρωμα στο περίφημο σχολειό τους, το ΣΑΧΕΤΙ. Έχω αρκετό υλικό, αλλά πού χρόνος...
Καλό σου βράδυ, αγαπητέ φίλε!
Δημοσίευση σχολίου