Ο Σταθμός των Τρένων στη Γενεύη (Gare de Cornavin), στο κέντρο της όμορφης αυτής ελβετικής πόλης, έχει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία του ανθρώπινου πηγαινέλα, μαζί με τις πραμάτειες και τα όνειρα. Πάνω από εκατό αφίξεις και αναχωρήσεις αμαξοστοιχιών την ημέρα δημιουργούν ένα σφίξιμο στο στομάχι.Στέκομαι παρατηρώντας τριγύρω, αναμένοντας το τρένο μας. Όλες αυτές οι πολύχρωμες διάφορες-αδιάφορες φυσιογνωμίες έχουν πρόσωπο, ιστορία, υπόβαθρο, καταγωγή και προορισμό, λέω... Αποτυπώνω ό,τι μπορώ με τη φωτομηχανή. Και σάς κάνω κοινωνούς, φίλοι μου. Καλά ταξίδια, για οπουδήποτε!...
10 σχόλια:
και τι καλά που κάνετε!
η πρώτη παράγραφος της περιγραφής τόσο λογοτεχνική...
ανθρώπινο πηγαινέλα
μαζί με τις πραμάτειες και τα
όνειρα...
να περνάτε όμορφα και να προσέχετε
κι ας ζηλεύουμε εμείς από δω...
σας στέλνω τη σκέψη μου
και ασπασμούς
Βλέπω ότι οι τελευταίες αναρτήσεις σου έχουν αναφορά σε ταξιδιωτικούς προορισμούς.
Έχω την αίσθηση ότι χρειάζεσαι διακοπές άμεσα...
Πάντως εγώ κατεβαίνω στην Πατρίδα την ερχόμενη εβδομάδα.
με τέτοιες φωτογραφίες δεν μας μένει παρά να πάρουμε τις τσάντες και να φύγουμε.. δεν μου φαίνεται και κακή ιδέα καθόλου :)
Μικρές μεγάλες σκέψεις και αλήθεια, κάθε άνθρωπος μία ιστορία."Και περνούν τα τρένα και σφυρίζουνε.."
Να μπορούσαμε να φύγουμε μακριά τώρα..
@ Φαίδρα Φις,
Όλοι στο Εδώ είμαστε, ανασκαλεύοντας παλαιότερες αναμνήσεις...
Ασπασμούς και από εμένα.
@ Αναστάσιε,
Όχι απλώς άμεσα. Εδώ και τώρα!!!
Ναι, τις χρειάζομαι τις διακοπές, αυτές όμως με αποφεύγουν συστηματικά. Ας είναι καλά τα άλμπουμς των αναμνήσεων!...
Καλή Πατρίδα!
@ Ρόνι,
Ναι, ετοιμάσου, λοιπόν. Ταξίδι να είναι και όπου, όπου!!!...
@ Άστρια,
Έστω και μες από το εφτασφράγιστο κλουβί, υπάρχει τρόπος να φύγουμε μακριά!!!...
Με γοητεύει πολύ η ατμόσφαιρα των σιδηροδρομικών σταθμών. Κι όσο πιο πολύβουος ο σταθμός, τόσο καλύτερα. Έχω αμέτρητες ώρες αναμονής σε σταθμούς, κοιτώντας πότε τον πίνακα αφίξεων, πότε τον πίνακα αναχωρήσεων, τα τρένα που έφευγαν κι έρχονταν, τους ταξιδιώτες, τις αποσκευές, τους ελεγκτές...
Έχεις δίκιο για το σφίξιμο στο στομάχι... το ένιωθα όταν έφτανα στον προορισμό και δεν υπήρχε κανείς να με προϋπαντήσει και μετά, όταν έφευγα και δεν με ξεπροβόδιζε κανείς στην αποβάθρα..
@ Δέσποινά μου,
Είδες; Τα κατάφερες πάλι να με κατασυγκινήσεις...
Έτσι πάντως είναι η ζωή: Ένα πηγαινέλα σε ράγες τρένου... Όμως εντέλει αξίζει τον κόπο και το δόσιμο!
Δημοσίευση σχολίου