Σήμερα το μεσημέρι, ενόψει κακού, πολύ κακού απογεύματος, θέλησα να φύγω στους λόφους, μαζί με την τρέλα...
Εκεί, βρέθηκα -δίχως να το περιμένω- στην απλωσιά της εγκατάλειψης ενός Κήπου ευσκιόφυλλου, σ' ένα σπίτι πανερειπωμένο, όπου ο Μάρτιος έχει ήδη "στήσει χορό" με τις αγριοτουλίπες, παρά την οριστική απουσία των ανθρώπων.
Τα δέντρα μπουμπουκιάζουν ολοένα εκεί, τα χρώματα ηδονίζονται κηρύσσοντας πάλι και πάλι Ζωή, οι αισθήσεις αλαφροπατούν γύρω απ' το έρημο Πηγάδι, ο ήλιος θωπεύει κραταιός την άναρχη Άνοιξη του Κήπου, ενώ μυγάκια και μελισσούλες μού θυμίζουν τον στίχο Διονυσίου του Σολωμού: "Γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα"!...
Πρέπει να φύγω... Τ' όμορφο μοβ του χαμόχορτου με προσγειώνει χαιρέκακα, θυμίζοντάς μου, ότι πρέπει να βγω το συντομότερο από τον δελεαστικό ετούτον Κήπο της Άνοιξης... Το κακό απόγευμα είναι εδώ:
Από τα χέρια μου πέρασε ο Παντελάκος πριν δυο περίπου χρόνια στα βαφτίσια του... Πώς να τον κηδεύσω τώρα;;;;;;;;
Τα δέντρα μπουμπουκιάζουν ολοένα εκεί, τα χρώματα ηδονίζονται κηρύσσοντας πάλι και πάλι Ζωή, οι αισθήσεις αλαφροπατούν γύρω απ' το έρημο Πηγάδι, ο ήλιος θωπεύει κραταιός την άναρχη Άνοιξη του Κήπου, ενώ μυγάκια και μελισσούλες μού θυμίζουν τον στίχο Διονυσίου του Σολωμού: "Γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα"!...
Πρέπει να φύγω... Τ' όμορφο μοβ του χαμόχορτου με προσγειώνει χαιρέκακα, θυμίζοντάς μου, ότι πρέπει να βγω το συντομότερο από τον δελεαστικό ετούτον Κήπο της Άνοιξης... Το κακό απόγευμα είναι εδώ:
Από τα χέρια μου πέρασε ο Παντελάκος πριν δυο περίπου χρόνια στα βαφτίσια του... Πώς να τον κηδεύσω τώρα;;;;;;;;
13 σχόλια:
Δεν είναι φυσιολογικό να ξεραθεί το μπουμπούκι πριν ανθίσει..
Κι έχετε τόσο βαρύ Ρόλο που σας "αναγκάζει", όχι μόνο να βρείτε νόημα, αλλά και νόημα για τους γονείς που δεν έχουν τίποτα να κοιτάξουν παρά τα δικά σας μάτια σαν να κοίταζαν τα Μάτια του Θεού..
Είναι φοβερό και αδιανόητο. Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται κανείς μια ψεύτικη νοηματοδότηση σε τέτοιες ώρες. Ο άνθρωπος του Θεού υπάρχει πρωτίστως για να συμπάσχει και έτσι, με την αγάπη του, φανερώνεται μόνο τουτο νόημα. Δακρύζω κι εγώ, όπως όλοι.
Και αφού γεννήθηκε το φως, χάρισε το σκοτάδι για να φανεί η λάμψη δυνατή, αντίθετη και επιβλητική.
Δεν υπάρχουν λόγια, μόνο φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και πίστη, μόνο πίστη στην Πανσοφία.
Κουράγιο,
αγαπημένε μας π.κ., έχει πολλά τερτίπια η ζωή, κι εσύ δεν παριστάνεις τον ξερόλα, είσαι σοφός γιατί προσπαθείς να είσαι αληθινός.
όταν η παναγία ρωτάει το χριστό 'υιέ μου, πού σου το κάλλος',
δεν αναγνωρίζει στο θάνατο ούτε καν το ελαφρυντικό της μνήμης, που εμείς το έχουμε για παρηγοριά. στέκει εκεί ακριβώς που είναι ο θάνατος.
ο θάνατος είναι ένα ανεξερεύνητο από πνευματικής πλευράς φαινόμενο.
να τώρα, ένα αγγελούδι κοιμάται για πάντα.
πώς κάτι να πεις;
δόξα τω θεώ.
αυτό λέω. δεν έχω κι εγώ τίποτε άλλο να πω.
και ποιος θα είχε....;
φιλώ σε!
Οδυνηρό...
Δύσκολη η θέση σας, πάτερ.
Ένα λουλουδάκι που δεν πρόλαβε να μαραθεί.
Τι δυστυχία ετούτο το απόγιομα...Πώς να παρηγορήσεις τη μάνα; Τον πατέρα; Τι λόγια να πεις για να μαλακώσει ο πόνος; Ένας σωρός ήταν η έρμη που την πηγαίνανε. Κι εκειό, το αστεράκι της έλεγε...Τόσο μικρό....δεν πρόλαβε να χαρεί, ούτε να το χαρεί...
Μου έτυχε κι εμένα κάποιες φορές. Δεν υπάρχουν λόγια...
Οι Αμερικάνοι έχουν κυκλοφορήσει ένα βιβλιαράκι με τίτλο "Finding the Right Words" και υπότιτλο "Offering Care & Comfort When You Don't Know What to Say".
Μια από τις κύριες ιδέες αυτού του βιβλιαρίου είναι "to develop a sensitive and caring attitude that prompts us to share ourselves with those who are living with various kinds of pain".
Το βασικό είναι να αποφασίσουμε "...to share ourselves...".
Καλή δύναμη!
Λυπάμαι πολύ
Πατέρα μου, Σε καταλαβαίνω! Είναι οδυνηρό.
Ας γίνει παρηγοριά μας το ότι ΕΙΝΑΙ στην αιωνιότητα. ΕΙΝΑΙ στο «Χορό των Αγγέλων»
π. Γ.
Είναι φορές που η καρδιά γίνεται κομμάτια από ένα γιατί. Τί λογια να πει κανείς σ' αυτή τη μανούλα;
θλιβερό το καθήκον να κατευοδώνεις ένα τρίχρονο νήπιο και να παρηγορείς τους εμβρόντητους γονείς του. Πώς μπορεί να χωρεί ο θάνατος σε ένα τόσο μικρό φερετράκι;
Τυχερός όμως ο Παντελής μέσα στην ατυχία του, που τον ξόδιασε ένας παπάς με αισθήματα, όχι επαγγελματίας.
Θερμά συλλυπητήρια στο χωριό σας, που έχασε μία από τις ελπίδες του.
Εύχομαι γρήγορα να απαλυνθεί ο πόνος σας.
μία ευχή μόνο, να αντέξουν η μικρομάνα κι ο πατέρας στον αβάσταχτο αυτό πόνο...τα λόγια πεινχρά, σαν τι να τους πεις; παρηγοριά, ίσως, πως έφυγε πριν πληγωθεί από τη ζωή, πως δεν υποφέρει πια και βρίσκεται στην αιώνια γαλήνη, εκεί που ουκ έστι πόνος ου λύπη ου στεναγμός.
κουράγιο και σε σένα πάτερ μου, μία από τις δοκιμασίες του λειτουργήματος.
με πολλή αγάπη,
δ.μ.τ.
Δημοσίευση σχολίου