Μια ενδιαφέρουσα και αξιοπρόσεκτη νουβέλα έγραψε ο εκπαιδευτικός Θοδωρής Πομόνης, ένας ευαίσθητος άνθρωπος, ο οποίος δεν περιορίστηκε ποτέ στον κόσμο των Μαθηματικών του, αλλά προσπαθούσε να μπει στη σοφία των αριθμών και να μεταπλάσει σε λόγο ζωντανό τα όσα εβίωνε, είτε μες από την επιστήμη του, είτε μες από τη ζωή του.
Μαζί με τα παραπάνω, ο κ. Πομόνης διακρίνεται για το ότι επέλεξε να ζει με την καλή του οικογένεια στην ύπαιθρο του Τζάντε, να δουλεύει ως αγρότης και να φιλοσοφεί. Εσχάτως επιδίδεται στη μετασκευή ιστοριών και μύθων σε πεζογραφία. Και -θεωρώ- με αρκετή επιτυχία!
Η νουβέλα που μού χάρισε ο ευγενικός συγγραφέας φέρει τον τίτλο "Φονικό στο Καταστάρι" (όπου Καταστάρι, το μεγαλύτερο χωριό της Ζακύνθου) και κυκλοφορήθηκε από τον Δήμο Αλυκών της Ζακύνθου, τον Δήμο όπου διαμένει ο συγγραφέας, ενώ το σχέδιο του εξωφύλλου έχει ιστορήσει η ζωγράφος κι εκπαιδευτικός Μίκα Συμβουλίδου. Είναι μια φανταστική ιστορία νοσταλγίας, έρωτα και θανάτου, η οποία αξίζει να διαβασθεί, ώστε να γνωρίσουμε όλοι, ότι στην περιφέρεια κάτι κινείται, κάτι γεννιέται (κάποτε πρωτόλειο, αλλά γεννιέται) έξω και μακριά πάντως από τ' αδιέξοδα "διέξοδα" των κυκλωματικών εκδοτικών οίκων των Αθηνών.
Εμείς από αυτή τη θέση δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο και, ως δείγμα γραφής, αντιγράφουμε παρακάτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα.
Μαζί με τα παραπάνω, ο κ. Πομόνης διακρίνεται για το ότι επέλεξε να ζει με την καλή του οικογένεια στην ύπαιθρο του Τζάντε, να δουλεύει ως αγρότης και να φιλοσοφεί. Εσχάτως επιδίδεται στη μετασκευή ιστοριών και μύθων σε πεζογραφία. Και -θεωρώ- με αρκετή επιτυχία!
Η νουβέλα που μού χάρισε ο ευγενικός συγγραφέας φέρει τον τίτλο "Φονικό στο Καταστάρι" (όπου Καταστάρι, το μεγαλύτερο χωριό της Ζακύνθου) και κυκλοφορήθηκε από τον Δήμο Αλυκών της Ζακύνθου, τον Δήμο όπου διαμένει ο συγγραφέας, ενώ το σχέδιο του εξωφύλλου έχει ιστορήσει η ζωγράφος κι εκπαιδευτικός Μίκα Συμβουλίδου. Είναι μια φανταστική ιστορία νοσταλγίας, έρωτα και θανάτου, η οποία αξίζει να διαβασθεί, ώστε να γνωρίσουμε όλοι, ότι στην περιφέρεια κάτι κινείται, κάτι γεννιέται (κάποτε πρωτόλειο, αλλά γεννιέται) έξω και μακριά πάντως από τ' αδιέξοδα "διέξοδα" των κυκλωματικών εκδοτικών οίκων των Αθηνών.
Εμείς από αυτή τη θέση δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο και, ως δείγμα γραφής, αντιγράφουμε παρακάτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα.
π.Π.Κ.
- «Τα άκουσα ούλα. Παραμόνευα απ’ όξω και άκουσα και τσι κουβέντες τση Αννισώς και τσι παρμενίες του σιορ πάρε μου. Μην κολώνετε ωρέ. Δε θέλω να κολώσει κανένας. Εσύ μόνο Αννισώ θα ’θελα να μου πεις, για άλλη μια φορά. Αύριο είναι του Σταυρού και υπόσχεση έχω δώσει πως ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει αύριο το πρωί. Να την κάμω τη δουλειά αύριο ή όχι; Ότι μου πεις εσύ, να 'σαι σίγουρη πως εγώ χωρίς βαρυγκωμιά θα κάμω».
Τότε η Αννισώ, χωρίς να διστάσει στιγμή, στάθηκε απέναντι από το Σκοπιώτη, τον κοίταξε σοβαρή στα μάτια και του απάντησε.
- «Σα νοιώσεις πως εσέ τα χέρια σου, ίσια το όπλο θα κρατήσουν και ευθεία στο στόχο θα στείλουν το φονικό βλήμα, τότε, και μάρτυράς μου ο Θεός, με όλη μου τη καρδιά σου λέω προχώρα. Κάμε εκείνο που υποσχέθηκες. Τέλειωσε την υπόθεση παλικαρίσια όπως εσύ πολύ καλά ξέρεις. Σήμερα, αλήθεια, φεύγει μια δύσκολη ημέρα. Αύριο θάναι μια καινούργια. Ελπίζω πως από αύριο πολλά πράγματα θα αλλάξουν. Για όλους μας».
Τότε η Αννισώ, χωρίς να διστάσει στιγμή, στάθηκε απέναντι από το Σκοπιώτη, τον κοίταξε σοβαρή στα μάτια και του απάντησε.
- «Σα νοιώσεις πως εσέ τα χέρια σου, ίσια το όπλο θα κρατήσουν και ευθεία στο στόχο θα στείλουν το φονικό βλήμα, τότε, και μάρτυράς μου ο Θεός, με όλη μου τη καρδιά σου λέω προχώρα. Κάμε εκείνο που υποσχέθηκες. Τέλειωσε την υπόθεση παλικαρίσια όπως εσύ πολύ καλά ξέρεις. Σήμερα, αλήθεια, φεύγει μια δύσκολη ημέρα. Αύριο θάναι μια καινούργια. Ελπίζω πως από αύριο πολλά πράγματα θα αλλάξουν. Για όλους μας».
* * *
Τότε ακούστηκε η βραχνή, ψιθυριστή φωνή του Θιοφίλη.
- «Τώρα, αυτή είναι, τώρα».
Άκουσε ο Σκοπιώτης την εντολή και σαν καλός στρατιώτης σηκώθηκε αμέσως ορθός. Τεντώθηκε, προχώρησε το αριστερό του πόδι ένα βήμα μπροστά, και ζύγισε το κορμί του. Σήκωσε μετά αργά το όπλο και στήριξε σταθερά το κοντάκι στον ώμο. Σημάδεψε μέσα από τη μοίρα τη γυναίκα στο παράθυρο, πήρε μια βαθιά ανάσα και κρατώντας τον αέρα μέσα του, τράβηξε τη σκανδάλη.
Ένας ξερός κρότος από τον πυροβολισμό ακούστηκε και μαζί μια γυναικεία φωνή αγωνίας.
Η κοπέλα στο παράθυρο, με μια τρύπα στο μέρος της καρδιάς, ταράχτηκε, έβαλε το ένα χέρι στο στήθος της, ενώ με το άλλο προσπάθησε από κάπου να πιαστεί. Κρατήθηκε για λίγο από το βασιλικό της γλάστρας, σήκωσε με αγωνία το κεφάλι της στον ουρανό και μετά σωριάστηκε μέσα στο δωμάτιο, ενώ η γλάστρα με το βασιλικό έπεφτε με κρότο στην αυλή.
Ο Σκοπιώτης, μόλις βεβαιώθηκε για την έκβαση του φονικού, έβαλε το όπλο στον ώμο και με το κεφάλι σκυμμένο και τρεμουλιαστή φωνή είπε:
- «Έγινε ό,τι πρόσταξες. Πάμε τώρα γλήγορα σπίτι. Μας περιμένει ακόμα πολλή δουλειά».
Ο Θιοφίλης τον ακολούθησε, σκυφτός και αμίλητος.
- «Τώρα, αυτή είναι, τώρα».
Άκουσε ο Σκοπιώτης την εντολή και σαν καλός στρατιώτης σηκώθηκε αμέσως ορθός. Τεντώθηκε, προχώρησε το αριστερό του πόδι ένα βήμα μπροστά, και ζύγισε το κορμί του. Σήκωσε μετά αργά το όπλο και στήριξε σταθερά το κοντάκι στον ώμο. Σημάδεψε μέσα από τη μοίρα τη γυναίκα στο παράθυρο, πήρε μια βαθιά ανάσα και κρατώντας τον αέρα μέσα του, τράβηξε τη σκανδάλη.
Ένας ξερός κρότος από τον πυροβολισμό ακούστηκε και μαζί μια γυναικεία φωνή αγωνίας.
Η κοπέλα στο παράθυρο, με μια τρύπα στο μέρος της καρδιάς, ταράχτηκε, έβαλε το ένα χέρι στο στήθος της, ενώ με το άλλο προσπάθησε από κάπου να πιαστεί. Κρατήθηκε για λίγο από το βασιλικό της γλάστρας, σήκωσε με αγωνία το κεφάλι της στον ουρανό και μετά σωριάστηκε μέσα στο δωμάτιο, ενώ η γλάστρα με το βασιλικό έπεφτε με κρότο στην αυλή.
Ο Σκοπιώτης, μόλις βεβαιώθηκε για την έκβαση του φονικού, έβαλε το όπλο στον ώμο και με το κεφάλι σκυμμένο και τρεμουλιαστή φωνή είπε:
- «Έγινε ό,τι πρόσταξες. Πάμε τώρα γλήγορα σπίτι. Μας περιμένει ακόμα πολλή δουλειά».
Ο Θιοφίλης τον ακολούθησε, σκυφτός και αμίλητος.
3 σχόλια:
Καλοτάξιδο να είναι το βιβλίο του!
@ Κική,
Ναι, καλοτάξιδο, όπως και όλα τα βιβλία όσων κοπιάζουν εκδοτικώς!
η καταγραφή της νησιώτικης ντοπιολαλιάς είναι μια επιπλέον αιτία επαίνου στον δημιουργό του βιβλίου... μπράβο!
Δημοσίευση σχολίου