Κατάνυξη διαβάζοντας Λένα Παππά

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Μιαν όμορφη έκπληξη μού επεφύλαξε πριν από λίγες ημέρες ο ταχυδρόμος: Η ερίτιμη Κυρία Λένα Παππά (γνωστή, πολυβραβευμένη και καταξιωμένη ποιήτρια, μα και σύζυγος του Αντιπροέδρου του Συμβουλίου Επικρατείας κ. Αναστασίου Μαρίνου), παρότι δεν την γνωρίζω προσωπικά, μού έκαμε την πολύ μεγάλη τιμή να μού αποστείλει τον μόλις εκδοθένα Δ΄ Τόμο των Ποιημάτων της (Λένας Παππά, Τα Ποιήματα, Δ΄ Τόμος, εκδ. Αρμός, Αθήνα 2009, σελίδες 464).
Στο ανά χείρας συνοπτικό έργο συμπεριλαμβάνονται οι ακόλουθες συλλογές της: "Αναζωγραφήσεις", "Χαμένο χνούδι", "Στη διαπασών", "Αειθαλή", "Εξ επαφής", "Μισγάγκεια", "Πτέρυξ Μελλοθανάτων", "Θρυαλλίδες", "Βεγγαλικά" και "Έως καγχασμού".

Βυθίστηκα κυριολεκτικά στον ευρύχωρο λόγο της. Τον ένοιωσα σταθερά ήρεμο σαν το ρυάκι, αγαπητικό συχνά, γόνιμα νοσταλγικό, αναστάσιμα ελεγειακό, βαθύτατα καρδιακό, ενίοτε συνθηματικό, λυπηρά καγχαστικό!!! Πολλά ζεστά επίθετα θα μπορούσαν να μάς γεννηθούν, καθώς εισοδεύουμε στον εύκαρπο κόσμο της κ. Παππά. Όμως, τα κυριότατα συν-αισθήματα γεννιούνται και βιώνονται μυστικά και με περιπάθεια, δίχως να μπορούν ύστερα να εξωτερικευτούν και να μιληθούν. Τούτο πάντως αποτελεί κατόρθωμα της όντως Ποίησης: Το να σε κατανύσσει στο βαθύτερο είναι σου, δίχως να δύνασαι μετά ν' ανιχνεύσεις πώς και από πού ήρθε το βέλος της νύξης αυτής, της εγερτήριας κι ευεργετικής!

Εε, λοιπόν, η Ποίηση της Παππά, με κατένυξε! Μού κατατρύπησε μαγικά σχεδόν τον καημό της καθημερινότητας και της ρουτίνας που συνήθως αυτή επιφέρει, πλημμυρίζοντας το βροχερό και θυελλώδες απόγευμά μου με ανοιξιάτικη αισιοδοξία! Τι το καλύτερο: Να διαβάζεις Ποίηση και να ευφραίνεσαι! Να ερανίζεσαι -σαν ανεπαίσθητη μελισσούλα- νέκταρ ουσίας από ποίημα σε ποίημα κι έτσι ν' αποκτάς λόγο ύπαρξης! Ή, εξάλλου, ν' ακούς Πάνο και Χάρη Κατσιμίχα να τραγουδούν ποιήματά της, όπως π.χ. τα εξαίσιο "Του έρωτα" (γνωστότατο ως "Της αγάπης μαχαιριά") και "Το δωμάτιο", που μάλιστα αναρτάμε παρακάτω σε video clips, μυσταγωγίας χάριν!

Ευχαριστώ την κ. Λένα Παππά για την ευώδη τιμή και τα κεράσματα των στίχων της. Αντιγράφω απλώς επτά μικρά της ποιήματα από τον Τόμο, για να μεταλάβετε κι εσείς:

Νεουργήματα

Από χιλιόχρονα δέντρα βγαίνουν
καινούργια φύλλα και καρποί
από αρχαίους πόνους η καρδιά μου βγάζει
καινούργια δάκρυα και τραγούδια.


Μεταμόρφωση

Αδέσποτη μνήμη
παρατημένο, πεταμένο γατί
στα τρίστρατα της λησμονιάς

Περνώντας σε περιμάζεψα
πονετικό
σε τάισα γάλα τρυφερότητας
κι εσύ θεριεύοντας μέσα στα χάδια μου
γίνηκες Τίγρη
και με ξέσκισες.


Η Έξοδος

Ξοδεύεσαι άδικα
γυρεύοντας την έξοδο
που δεν υπάρχει.

Υπάρχουν μόνο
ζωγραφισμένες πόρτες και παράθυρα
- όπου καθημαγμένο
πάνω τους λυώνει το πικρό σου σώμα
από την τρομερή, απεγνωσμένη
μάταιη προσπάθεια
ανάμεσά τους να μπορέσει να χωρέσει.


Φίδια

Πολλά πουκάμισα θα δεις ν' αλλάζουνε τα φίδια
μάταια περιμένοντας
το δηλητήριό τους όλο να ξοδέψουν.
Το φίδι πάντα μένει φίδι.


Η δυσκολία της ευκολίας

Πόσο η ζωή είναι δύσκολη στην ευκολία της -
λίγοι-ελάχιστοι όμως το καταλαβαίνουν.
Έχει διαστρεβλωθεί εντελώς ο νους μας

και ψάχνουμε την πιο λαβυρινθώδη οδό
ενώ η λύση είναι εκεί, μπροστά μας.

Τι κρίμα
δια της τεθλασμένης να πηγαίναμε
όλοι στο ίδιο τέρμα
ενώ υπάρχει η ωραία ευθεία.


Περιορισμός

Πέρα απ' τον εαυτό σου
θέλεις
μα δεν μπορείς να πας
όπως το ποτάμι
μ' όσα αφρισμένα
νερά κι αν πλημμυρίζει
δε γίνεται ποτέ
ν' αλλάξει κοίτη.


Το Μυστικό

Το εξαίσιο μυστικό:
να λουλουδίζεις στο σκοτάδι
όχι για να σε δούνε μάτια
αλλά να σε οσφρανθούν καρδιές.