Πολύ καλύτερα εκεί, στη Ζούγκλα του Σιδερένιου Βουνού, δηλαδή στο Thabazimbi της Νοτίου Αφρικής. Εκεί υπάρχουν άλλοι νόμοι, απολυτότεροι και σταθερότεροι. Το μεγαλύτερο κατασπαράσσει άφευκτα το μικρότερο, οι άνθρωποι είναι πάντα δύο κατηγοριών: λευκοί (κατ' ευφημισμόν δυνατοί) και μαύροι (αιωνίως και τουμπανίως υποχείρια, μάλλον δε όχι και τόσο... άνθρωποι). Εδώ, στη ζούγκλα του Πολιτισμού, πώς να περιγράψεις την εντός κι εκτός σκοτοδίνη, τη βουερή μοναξιά, το αλληλοφάγωμα εαυτών και αλλήλων, τα σουβλερά δόντια τού εγώ στη σάρκα τού εσύ ή τού εμείς, την αχαριστία ως τελικό αίτιο των πτώσεών μας και άλλα πολλά, προσωπικά ή συλλογικά στίγματα, ων ουκ έστιν αριθμός...
Εκεί λοιπόν έχουν όλων σπαραχθεί τα Πρόσωπα... Α-πρόσωπα θα τα χαρακτηρίζαμε όσα βλέπουμε να κυκλοφορούν΄τριγύρω μας... Ο φωτοφακός μας εστιάζει σήμερα σε ορισμένα από αυτά, όσο βέβαια τού είναι κατορθωτό. Θα διαπιστώσετε μαζί μου ότι, πίσω από τα φαινόμενα, φορούν τις μάσκες των ρόλων που τούς αναλογούν. Η θλίψη καταπνίγει το είναι, αλλά και το όποιο χαμόγελο διαφαίνεται είναι περίτεχνα παγωμένο. Ουδείς χαίρεται ουσιαστικά. Όλοι φοβούνται... Μήπως όμως κι εμείς, εδώ στην "πολιτισμική" ή "ανθρωπινότερη" εκδοχή του ανθρώπινου είδους, δεν διακατεχόμαστε από διαρκή και άφθιτο φόβο;
Αποτυπώνουμε Μαύρους στο κοκκινόχωμα και στον απόλυτο ήλιο, ένα λευκό παιδί, θυγατέρα ενός από τους μπόσηδες της περιοχής φρουρούμενο πίσω από τα κάγκελα μιας περίεργης ασφάλειας, ένα άλλο μαύρικο και λοξό βλέμμα προεκδικητικό, όπως ακριβώς και των ζώων στην αέναη αλληλουχία του Κύκλου της Ανάγκης...
Χαίρετε, όσο μπορείτε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου