Επιμέλεια παρουσίασης: π. Παναγιώτης Καποδίστριας
Έχω πλειστάκις εκφρασθεί θετικά, σχεδόν αγαπητικά, για την ποίηση του φίλου μου Δημήτρη Κοσμόπουλου. Γράφει ποιήματα, με τρόπο που δημιουργεί ρωγμή όπου αγγίξει ο στίχος του. Η γλώσσα του -κατορθωμένος άθλος- παραπέμπει στις ρίζες της ελληνικότητάς μας και καθίσταται (με τον τρόπο της) τύψη ημών των νεοΕλλήνων έναντι της εκφραστικής απαισιότητας της σήμερον.
Το "Κρούσμα", που είχε την καλοσύνη να μού αποστείλει αυτές τις ημέρες, είναι το έκτο ποιητικό βιβλίο του Δημήτρη (εκδ. Κέδρος, Ιανουάριος 2011). Πρόκειται για ένα ενιαίο ποίημα σε είκοσι τέσσερα μέρη, τα πλείστα των οποίων συντέθηκαν εν τη νήσω Σκιάθω μεταξύ του Σεπτεμβρίου και Νοεμβρίου 1989, ενώ έλαβαν την ολοκλήρωσή τους τον Σεπτέμβριο του 2009.
Προσυπογράφω ανεπιφύλακτα την εκτίμηση των εκδόσεων Κέδρος, την οποία ως δελτίο τύπου έφθασε στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιο του Ίσκιου μας:
Η σχέση του Κοσμόπουλου με τον Παπαδιαμάντη, χρονολογείται παιδιόθεν. Στα προηγούμενα ποιητικά του βιβλία άλλωστε, ο Παπαδιαμάντης είναι διαρκώς παρών. Στο Κρούσμα –τίτλος που παραπέμπει σε παπαδιαμαντικά διηγήματα- ο Κοσμόπουλος χρησιμοποιώντας σύμβολα, ονόματα και τόπους από τον κόσμο του Σκιαθίτη, άλλοτε καταφεύγει στον ασματικά ευρύ διασκελισμό ενός εσωτερικά εμπλουτισμένου έμμετρου στίχου και άλλοτε στα θραύσματα εξιστορήσεων από την προσωπική του περιπέτεια και τις ματαιώσεις της γενιάς του. Σε μιαν απόπειρα όπου το προσωπικό τροφοδοτείται από τα απηχήματα του συλλογικού και οι λέξεις φωτίζονται από την εκκλησιαστική υμνογραφική παράδοση και την αναστάσιμη παπαδιαμαντική εκφραστική.
Ιδού κι ένα δείγμα γραφής:
[1989, γενική πρόγνωση]
Παγετός την νύχτα και νωρίς το πρωί κι η στάχτη, ά
η στάχτινη μνήμη, υγρή μόνωση, ξεφτισμένος τοίχος.
Έρχονται καταιγίδες. Αλλά θάνατος δεν είναι η σταχτιά
απόγνωση των χαμένων. Είναι ο φιδίσιος ήχος
που σέρνεται χαράζοντας τα σπλάγχνα και δαγκώνει.
Ότι η ιστορία είναι η μόνη αστροφεγγιά.
Κορμάκια τσακιστήκανε στου τίποτα το αμόνι,
όμως η αγάπη τους δεν ξεψυχά σε τούτη την φυρονεριά.
Του πόνου Δάσκαλε, άπλωσε το χέρι σου το ανδρείο
κι απ’ την σιωπή σου θαλερή, στείλε τους βόμβους του φωτός
γιατί δεν κατοικεί ο θάνατος ούτε στον πόνο ούτε στο κρύο,
αλλά στην ερημιά, έξω απ’ την θύρα του παντός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου