Ο Βαρβέρης, σε φωτό τού Giovanni Giovannetti |
Με θλίψη πληροφορούμαστε την εκδημία του Ποιητή Γιάννη Βαρβέρη. Απεβίωσε χθες το βράδυ (25 Μαΐου 2011) από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία 56 ετών.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχοντας από πολλά έτη μιαν ιδιότυπη επικοινωνία μαζί του, ανταλλάσσοντας βιβλία μας, είχα την αίσθηση ότι από μέρα σε μέρα θα μάθω την έξοδό του από τη ζωή. Μια-δυο φορές μάλιστα, αντί για ανταπόδοση βιβλίου, με πήρε τηλέφωνο για να τα πούμε. Η υποψία μου τότε γιγαντωνόταν. "Όπου νάναι, φεύγει", έλεγα... Τόσο, ώστε σήμερα, που το πληροφορήθηκα από το ράδιο, μού φάνηκε... φυσικό... Αν είναι δυνατόν...
Πράγματι, η σύντομη ζωή του ήταν μελέτη έως ειρωνείας του επερχόμενου θανάτου, μακρότατη θητεία στη θλίψη, συγκυλισμός "στα ξένα" της ζωής. Ήταν εκτός... Αν και πολυβραβευμένος (έως και το Βραβείο Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του, 2010) κυκλοφορούσε στον δικό του ιδιότυπο κόσμο. Έμπλεως της πείρας και της πυράς της μελαγχολίας έγραφε -μη θρησκεύων, μα θεολογών- για τον λιμό και τον λοιμό της ύπαρξης, για τ' "άκυρα θαύματα", για τον "θάνατο στον έρωτα", για το "σώμα σε μπάνιο", για τον "Καραγκιόζη φούρναρη", για την "δανεική ομορφιά", για την "κάτω νύχτα"... Ας βρει την ανάπαυση Εκεί!!!
Μια παλαιότερη μικρή ανθολόγηση ποιημάτων του από τη συλλογή "Στα ξένα", που μάς είχε αποστείλει, διαβάστε στα Παραθέματα λόγου, εδώ.
Ακολουθεί ένα -επιλεγμένο τυχαία- ποίημα από το "Άκυρο θαύμα" (1996), στην αφιέρωση του οποίου, τον Φεβρουάριου του '97, μού παραδέχεται: "Εγώ ξέρω μόνον από άκυρα"!!!
ΒΕΡΕΣ
Εμάς δε μάς σκεφτήκατε ποτέ.
Μια ολόκληρη ζωή
τόσο κοντά
τόσο μακριά
η μια απ' την άλλη.
Χωρίς ελπίδα να συναντηθούμε
παρά μονάχα
κάποτε
στο χέρι εκείνου
που θα μείνει.
1 σχόλιο:
Kαλό ταξίδι στον αείμνηστο φίλο.
Και μια επισήμανση.
Ο Γιάννης Βαρβέρης, εκτός από ποιητής, από τους καλύτερους της γενιάς του, κατέθεσε στα γράμματά μας σημαντικό μεταφραστικό και δοκιμιακό έργο. Έχω, όμως την εντύπωση ότι ή θέση του ως κριτικού θεάτρου, μακριά από εμπάθειες και διαπλοκές θα μείνει αναντικατάστατη.
Ήταν ένας άνθρωπος του θεάτρου, μεγαλωμένος κυριολεκτικά μέσα στα παρασκήνια. Το κενό είναι μεγάλο, και θα φανεί.
Παρακολουθούσε την ποιητική δραστηριότητα, εφόσον όλοι όσοι έβγαζαν ποιητικές συλλογές τού τις έστελναν, και πάντα απαντούσε, ήταν από τους λίγους που εκτιμούσαν τον πνευματικό μόχθο.
Στις πολλές δια ζώσης επαφές μας μιλούσαμε συχνά για τα ποιητικά πράγματα της Ζακύνθου, και πάντα μου μιλούσε με συμπάθεια.
Ο αποχαιρετισμός για όλους μας, όσοι είχαμε την τύχη να είμαστε συνομιλητές του, θα είναι πολύ δύσκολος.
Γιάννη, θα μας λείψεις.
Δημοσίευση σχολίου