© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Το κόκκινο κραγιόν


Γράφει και φωτογραφίζει ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ


Έβαλε τα κλάματα και ζορίστηκα. Τελευταία φορά, που την είχα δει, έλαμπε με το κόκκινο κραγιόν της. Μα, πώς της πάει αυτό το χρώμα! Αν δεν ήταν κόρη του φίλου μου, μπορεί και να μου άρεσε περισσότερο. Ψέματα, εντάξει καλή φίλη, μα τίποτε άλλο. Ήρθε στην Αθήνα με όνειρα, στόχους, για να κάνει μεγαλύτερα πράματα από αυτά στο μακρινό νησί.

Στην αρχή, πριν δύο-τρία χρόνια, όλα έδειχναν να εξελίσσονται θετικά. Βρέθηκε εκείνο που της ταίριαζε, μπήκε γρήγορα σε καινούριες παρέες. Έρωτες γεμάτοι ενέργεια και αισιοδοξία πλημμύριζαν τον χρόνο της. Την συναντούσα, όχι τακτικά, μάλλον σπάνια. Πάντα διάλεγε άγνωστα για μένα στέκια, γεμάτα κόσμο με πάθος για ζωή. Α, κι αυτό το κόκκινο κραγιόν!!!

Στην αρχή τής έκοψαν ώρες και μέρος από τον μισθό της... Το πάλεψε!... Δεν το έβαλε κάτω και τότε είπε:

- Θα την βρω την άκρη!!!

Λίγο πριν το καλοκαίρι, ξανά μείωση μισθού... Ήταν άνοιξη κι ένας εφήμερος έρωτας τής έδωσε φτερά. Μα, τώρα η δουλειά της έκλεισε. Έτσι ξαφνικά, μετά την άδεια, τής το είπαν:

- Τέλος, πελάτες δεν υπάρχουν, δεν υπάρχει και μαγαζί.

Μα τι να πω σε μια κοπέλα, σ’ έναν άνθρωπο 28 ετών, που θέλει να τρέξει να πιλοτάρει το κόσμο, όπως ο καθένας μας σε κείνα τα χρόνια;; Ανεργία, μα και σβηστά φώτα στο βάθος του τούνελ.

Μοιράζομαι μαζί σας σκέψεις και συναισθήματα. Κάθομαι τακτοποιημένος, πίνοντας φρέντο εσπρέσο. Μας το μάθανε κι αυτό… Βλέπετε, μαθαίνουμε γρήγορα να καταναλώνουμε τα πάντα. Φυσικά και ξέρετε, έχετε εμπειρία από κάποιον που βράχηκε ή εσείς οι ίδιοι κολυμπάτε στα βαθιά.

- Ναι, εντάξει, θα μου πείτε χαριτωμένα, είναι μια δύσκολη στιγμή, αλλά θα την βρούμε την άκρη.

Τι να πω σε αυτό το κορίτσι;; Να στείλω μήνυμα να περιμένει την ολοκλήρωση του Μνημονίου;; Να τής δώσω την διεύθυνση του φίλου μου Επίσκοπου στην Μοζαμβίκη, μπας και υπάρχει κάτι ενδιαφέρον εκεί ή να της πω ν’ αρχίσει να ανάβει κεριά;; Αποφάσισα να την ακούσω, να μην την κάνω πέρα, να ζήσω το πρόβλημα και ας μην είναι ακόμη δικό μου. Θα προτιμήσω πάντως το τηλέφωνο, γιατί αυτό το κόκκινο κραγιόν αγγίζει γοητευτικά τις κόρες των ματιών μου.

3 σχόλια:

οι φίλοι απο την Κυπαρισσία είπε...

κύριε Μανώλη είστε γοητευτικός και άκρα ποιητικός...σας χαιρετούμε σαγηνευμένοι

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Για όλα έφταιξε αυτό το κόκκινο κραγιόν! Ίσως όλα ήταν άλλα αν διάλεγε ένα φυσικό κερασί 'η ενα ζεστό γήινο γυαλιστερό καφέ.
Όταν η παλέτα δεν διαθέτει παρά μόνο εκείνα που δεν σου ταιριάζουν, Δύσκολο να διαλέγεις τα χρώματα της ζωής σου..

δημήτριος παν. μεντεσίδης είπε...

''Ένα από τα συνηθισμένα φάρμακα για την προσωπική αθλιότητα είναι η αγάπη. Γιατί αυτός που αγαπιέται απόλυτα δεν μπορεί να είναι μίζερος. Όλες του οι ανεπάρκειες εξαγοράζονται απ΄το μαγικό βλέμμα της αγάπης, που μέσα της ακόμη και το μη αθλητικό κολύμπι με το κεφάλι σηκωμένο έξω απ΄το νερό γίνεται μαγευτικό.'' Ο πατέρας Μ. έτσι καταθέτει τη δική του λαμπερή ματιά, που ορίζεται από την τσέχικη λέξη litost. Η οποία εδώ αντιμετωπίζεται μόνο με την αγάπη.
Αυτά...

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails