«Βλέπω τα δάκρυά σου»

Γράφει και φωτογραφίζει ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ

Στην Αθήνα αυτό τον καιρό νοιώθω σαν μετανάστης, είμαι παρών, αλλά και ταυτόχρονα απών από τον ζωτικό μου χωροχρόνο. Το jetlang της προσγείωσης από διακοπές.

Δύσκολα ξεπερνώ τα ζητήματά μου όσο μεγαλώνω. Ακόμη πιο δύσκολα αφήνω το συναίσθημα να βγει προς τα έξω. Θυμάμαι τον Γιώργο Κανακάκη, που επαναλάμβανε τακτικά πως, όσο κλείνουμε την στρόφιγγα των αρνητικών συναισθημάτων, τόσο γινόμαστε ανενεργοί. Όσο δεν αποδεχόμαστε την θλίψη μας και τα δάκρυά μας καιγόμαστε ακόμη περισσότερο.

Ο Γιώργος είναι ψυχοθεραπευτής, άγνωστος στην Ελλάδα, αφού ζει και δουλεύει στην Γερμανία. Η γνωριμία μας έγινε στην Ρόδο, στο ecofilms πριν κάμποσα χρόνια. Μου έδωσε μοναδικό, μεταφρασμένο βιβλίο του, το «Βλέπω τα δάκρυά σου». Από τότε είναι ένας φωτεινός φάρος στην ζωή μου.

Ασχολήθηκε με τα θέματα ψυχικής υγείας μεγάλος. Τα πρώτα χρόνια του και μέχρι τα πενήντα ο Γιώργος ήταν επαγγελματίας τραγουδιστής όπερας. Εκεί γνώρισε και την γυναίκα του. Μα η διαδρομή του άλλαξε, όταν οικογενειακά θέματα τον έφεραν απέναντι από θεμελιώδη ζητήματα ζωής. Ο Γιώργος σπούδασε μεγάλος και σχεδόν αμέσως απέκτησε προσωπικό τρόπο ολιστικής θεραπευτικής προσέγγισης. Στην βόρεια και την κεντρική Ευρώπη είναι πασίγνωστη η μέθοδός του.

Το συναίσθημα, όποιο και αν είναι, δεν πρέπει να πνίγεται. Οφείλουμε στους εαυτούς μας, ν’ αναγνωρίσουμε την μοναδικότητά μας, να δούμε πώς μπορούμε να φτιάξουμε καινούργια videos, μνήμες, για να μπορούμε να τ’ ανασύρουμε στα δύσκολα. Να μην επιστρέφουμε πια στα παιδικά μας χρόνια κι επιβάλλεται να κλαίμε με ανοιχτά τα μάτια. Ο Γιώργος μιλά για αυτορύθμιση, μιλά για τους ρόλους, που παίζουν οι άνθρωποι. Εκείνους τους ρόλους, που μας πάνε μακριά, έξω από την πραγματική κατάσταση. Φέρνουν το φορτίο των παιδικών χρόνων της εκπαίδευσης, της απόρριψης, μιλά για τις μνήμες που οδηγούν την ζωή μας.

Στο σεμινάριο που κάνει δυο φορές στην Ελλάδα, στην Ικαρία, και είχα την τύχη να παρακολουθήσω και να καταγράψω μέσα από ένα συνεχές βιωματικό «παιγνίδι», αλλάζουμε τα δεδομένα. Όπως έλεγε, δοκιμάζεις το αλάτι και ξέρεις, μαθαίνεις, την γεύση του. Έτσι αναπτύσσουμε, μπορούμε, νέα δεδομένα, που έρχονται απέναντι σε στερεότυπα, τα οποία πολλές φορές, αν όχι τις περισσότερες, μας κρατούν ακόμη και μακριά από την πραγματική ζωή.

Πολύ φόρτιση και συγκίνηση, πολύ δυνατό συναίσθημα. Στο σεμινάριο αφήνουν πίσω ζητήματα – θέματα, που μέχρι τώρα οδηγούσαν την ζωή τους. Φαντάσματα από το παρελθόν, που έλεγχαν επιθυμίες και σκέψεις, προκαλούσαν φόβους, άλλαζαν τον δόκιμο χρόνο μας και στην ουσία ο ίδιος ο χρόνος (καμιά φορά ακόμη και ο χώρος) περνούσε μέσα από αυτά.

Ο περίεργος και άγνωστος Έλληνας προκαλεί τον θαυμασμό στην κεντρική Ευρώπη. Στη χώρα μας, στη χώρα του, παραμένει άγνωστος, μα δεν είναι δα και ο πρώτος Έλληνας, που ο τόπος του τον αδειάζει. Όμως ο ίδιος τονίζει πως η θεραπευτική του οδός, η προσέγγισή του, περνά μέσα από την Ελλάδα, από το ελληνικό γίγνεσθαι. Μύθοι και ιστορίες από την προϊστορία μας είναι τα πρώτα θέματα που βάζει στον διάλογο, στην επικοινωνία.

Με έκανε κι αισθάνθηκα περήφανα, όταν, μιλώντας και υπερθεματίζοντας το μοιρολόι και τον ρόλο του, ανέφερε και τον τόπο μου, την Κάρπαθο. Ίσως πρέπει να δούμε με άλλο μάτι, διαφορετικά, εκείνες τις αξίες που εγκαταλείψαμε, γιατί πιστέψαμε πως δεν μας ταίριαζαν, πως ήταν ντεμοντέ. Να δούμε με ανοιχτά τα μάτια το παρελθόν, να αποδεχτούμε τα λάθη μας και, όπως λέει ο Γιώργος Κανακάκης, να κλάψουμε με τα μάτια ανοιχτά και κοιτώντας στο μέλλον και με αποδοχή στις «αποσκευές» μας, που είναι το παρελθόν.