Γράφει και φωτογραφίζει ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ
Όταν ο εικαστικός Τσόκλης έκαμε το πράσινο κόκκινο, τα έχασα. Ο άνθρωπος πήρε καρπούζια, τα πέταξε από ένα μπαλκόνι κάπου στην Αθηνάς, κοντά στο παλιό Δημαρχείο και τα πέταξε. Έτσι πέτυχε μια πρωτότυπη καλλιτεχνική δημιουργία. Μα, όταν ένας φίλος πιάνει το κίτρινο το κομμένο, που -όπως λέει και Μπουκόφσκι- το κομμένο είναι πεθαμένο, και του δίνει ψυχή, τι μπορείς να πείς;
Τον Ζορμπά τον συνάντησα στην Άμφισσα. Ο Σέργιος έχει την γυναίκα του, δυο κόρες και όλο τον κόσμο. Ναι, ανοίγει τα φτερά του και μέσα χωράει όλους εκείνους που έχουν μια ανάγκη να πω ή αποζητούν, θέλουν κάτι. Έχει ένα μαγαζί σαν και την καρδιά του πολύχρωμο, φωτεινό, σπουδαίο. Μα δεν είναι τίποτε γι’ αυτόν που μαζεύει και τριγά τις λεμονιές. Φτιάχνει λιμοντσέλο. Αυτό είναι το πάθος του, το μεράκι του. Έτσι δίνει ζωή στο κίτρινο. Μάλλον, καλύτερα, φωνή!
Ο Σέργιος δεν αφήνει περιθώρια, σε κερδίζει αυτόματα. Μιλά για τον τόπο του με μια απίστευτη αισιοδοξία. Παράτησε την Αθήνα. Αυτό είναι που με κάνει να γράψω γι’ αυτόν. Όχι τώρα που τα πράματα δυσκολεύουν, μα πριν 5-6 χρόνια, που ακόμη ήταν παχιές οι μύγες. Φρεσκοπαντρεμένος και ανακοίνωσε μάλλον μακιαβελικά (μα ποιος μπορεί να κρίνει;) την απόφαση του:
- Σε αυτή εδώ την μίζερη πόλη δεν μεγαλώνω παιδιά. Επίσης είμαι και εγώ παιδί, έλεγε ο Σέργιος. Τα μάζεψε. Τους πήρε και φύγανε με λιγοστά και όλα αβέβαια. Έφτιαξαν όμως, και όταν τον ρωτώ τα τετριμμένα, ξέρεις: αν ήταν δύσκολα στην αρχή και άλλες τέτοιες μπούρδες, εκείνος με δουλεύει.
-Δηλαδή, Μανωλάκη, πού είναι τα εύκολα για το μεροκάματο; με ρωτά.
Χαμογελά, τώρα βάζει στα ποτήρια λευκό κρασί. Κάβα σαν την καρδιά του, που προείπα μεγάλη, large, πώς το λένε φιλότιμος!
Η Άμφισσα, τα ηρωικά Σάλωνα, είναι ξεχωριστή, ένα στολίδι μέσα στα βουνά. Είναι ο μύθος του στοιχειού των παλιών δερματάδων που ποτέ δεν έφυγαν από τα βυρσοδεψεία της πάνω γειτονιάς. Το ξέρει, τους ξέρει καλά ο φίλος Σέργιος όλους αυτούς. Ξέρει για τον αγώνα τους. Θέλει να βλέπει ζωντανό τον τόπο που διάλεξε, που επέλεξε να ζήσει. Γιατί αυτός ο φίλος δεν πιστεύει στην μοίρα και το ριζικό. Δεν είναι οι πίτες για τον Άγιο Φανούρη το φόρτε του. Γράφει μόνος την διαδρομή. Ματώνει, όχι από λάθος, μα από επιλογή. Κλείνει τις πληγές του και προχωρά. Πιστέψτε με, είναι πολλές. Όπως, άλλωστε, του κάθε ζωντανού πλάσματος πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Περάσαμε μερικές μέρες δουλεύοντας μαζί. Γινήκαμε φίλοι, μιλάμε στα τηλέφωνα, υπάρχει νοιάξιμο, όχι δήθεν, το ενδιαφέρον είναι αυθεντικό.
Υπάρχουν τόποι, που με ενδιαφέρει να ξαναπεράσω, να τους ξαναδώ για το τοπίο, την αύρα και την ενέργεια που σου βγάζουν. Στην ιδιαίτερη Άμφισσα δεν είναι η έτσι και αλλιώς γαλήνη και ομορφιά, ούτε ο σκακιστικός σύλλογος. Είναι ο Σέργιος, που μπορεί να μας σηκώσει όλους. Αυτό το παιδί, που αντρίκεια παράτησε την ανωνυμία και το όποιο βόλεμα της πόλης. Μα, θα μου πεις, τόχεις εύκολο να σηκώνεις το βάρος των επιλογών σου; Να αποδέχεσαι τα σφάλματα και τις στραβοτιμονιές και να χαράζεις νέα ρότα; Όχι, μα γι’ αυτό σας είπα για τον φίλο, τον οποίο κάθε που σκέφτομαι παίρνω θάρρος και κοιτώ τον δρόμο μου, έτοιμος να τον περπατήσω και γιατί όχι, να βραχώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου