Τι σύμπτωση!... Να βρίσκεσαι σ’ ένα Συνέδριο για τον Νίκο τον Γκάτσο και να μάθεις ότι πέθανε ο Νίκος ο Κοεμτζής… Πού η σύμπτωση; Ο Κοεμτζής είναι για μένα ήρωας από εκείνους, που αγωνίζονται μέσα στα ποιήματα του Γκάτσου. Δεν είναι ο Κοεμτζής το παλικάρι στο τραγούδι «Παλικάρι στα Σφακιά»; Μήπως δεν είναι ο «Τζώνης ο μπόγιας»; Μήπως δεν είναι «ο Γιάννης ο φονιάς»; Ή μήπως δεν είναι ο «Κεμάλ», που θέλει -μετανοώντας πια και διηγούμενος τις αδικίες που βίωσε και τα σφάλματα που έκανε- ν' αλλάξει τον κόσμο;
Ο Κοεμτζής καθόταν στο Μοναστηράκι. Τον αναζητούσα με τα μάτια κάθε που περπατούσα εκεί... Ελάχιστα όμως τόλμησα να τον πλησιάσω. Εκείνου το βιβλίο είναι μια ζωή σε λέξεις, την οποία ζωή την πουλούσε για χάρη μιας αλλαγής, μπας και αγγίξει τους αναγνώστες... Γι’ αυτό την δεύτερη φορά που τον είδα και του είπα ότι δεν ολοκλήρωσα την ανάγνωση του έργου του, μου είπε «το βιβλίο θα σε κάνει αγωνιστή, αλλά ταυτόχρονα και ανθρωπιστή», πράγμα που πιστεύει και που λέει σε όλους, όσοι τον πλησιάζουν.
Για τον Κοεμτζή η ζωή δεν ήταν κάτι το αυτονόητο. Εκείνος την αφαίρεσε από κάποιους και παρ’ ολίγον να του αφαιρεθεί και του ιδίου. Γι’ αυτό η ζωή για κείνον έχει πια νόημα, την έπαιρνε στα σοβαρά.
Ο Βίος του Νίκου στο περιθώριο της κοινωνίας, μας ξεγυμνώνει ως ανθρώπους, γιατί, όταν χάνεται από μας μια ζωή, δεν μας ικανοποιεί η συγχώρεση και η συνέτιση. Τουναντίον, απαιτούμε αίμα. Όταν όμως, για κάποιο λόγο -άνωθεν- δεν το ‘χουμε, τιμωρούμε με τον πιο σκληρό τρόπο τον «ένοχο» και τον απομονώνουμε... Ο Νίκος δεν παραιτήθηκε από τη ζωή. Κάθε άλλο. Γιατί είδε πώς χάνεται. Έκανε ό,τι μπορούσε, για να μας μάθει κι εμάς, να την κρατήσουμε!
Για πολλούς τουρίστες -ντόπιους και μη- στο Μοναστηράκι, ο Νίκος υπήρξε ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων… Για άλλους όμως υπήρξε ο άνθρωπος, που εκμεταλλεύτηκε το παρελθόν του, για να καλυτερέψει το μέλλον των άλλων!...
[Αποκλειστική φωτογραφία: Roni Bou Saba]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου