Οι φελλοί επιπλέουν ακόμη;

Γράφει και φωτογραφίζει ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ

Απόγεμα Πέμπτης και στο κεντρικό καφενείο του χωριού, έξω δεξιά καθόταν στο καροτσάκι του. Τον είχε φέρει ο γιος του. Η εγγονή του έκανε να μας συστήσει:

- Ο Μα-νώ-λης, του φώναξε. Τον γνωρίζεις;;

Εκείνος κατέβασε το κεφάλι, είπε δυο φορές «ο γείτονας, ο γείτονας» κι έδειξε μ’ ένα μικρό λυγμό πως πιο πολλά έχουμε πει εμείς οι δύο, παρά αυτά που έχω πει εγώ με τα παιδιά και τα εγγόνια του.

Ο Γιώργος Σακελλάκης είναι από το χωριό μου. Μενετές Καρπάθου, μικρό χωριό, μα με ιδιαίτερους ανθρώπους. Παντού, άλλωστε, οι άνθρωποι είναι χαρισματικοί και μοναδικοί. Ο Γιώργης είναι από εκείνους, που έδωσαν χρώμα και ρυθμό στην μικρή κοινωνία, χωρίς ανταλλάγματα, δίχως δεύτερες σκέψεις. Αγωνίστηκε, πάλεψε για όλα στην ζωή, ακόμη και για να φτιάξει ένα λαογραφικό μουσείο. Μάζευε κομμάτια, εκθέματα μόνος του. Τελικά, τα κατάφερε! Λειτουργεί και μάλιστα φέτος το χρηματοδότησε ο τοπικός εξωραϊστικός σύλλογος. Ο Δήμος -τι ειρωνεία!- αδυνατούσε να δώσει τα 1200 ευρώ για την υπάλληλο.

Μα το θέμα είναι ο Γιώργης, που μου έκανε πάντα εντύπωση. Μ’ ένα πλατύ χαμόγελο, χάριζε αισιοδοξία και σιγουριά. Μετάνιωσα που δεν στάθηκα να τον ρωτήσω: «αδελφέ μου, γιατί τα κάνεις όλα αυτά;;»

Μεγάλη οικογένεια, ούτε ξέρω πόσα παιδιά, όλα με θέση και άποψη στην κοινωνία, αφού ο πατέρας είχε ταξική συνείδηση. Ο Γιώργης πάλευε στην μικρή άχρωμη πολιτικά κοινωνία να πει τις αριστερές, τις κομμουνιστικές θέσεις του. Ήξερε πως οι συντοπίτες του δεν ακούν, δεν αφουγκράζονται τα σημεία των καιρών και το δόγμα «ποιος την έχει πιο μεγάλη» οδηγούσε πάντα τις εξελίξεις. Μα δεν το έβαζε κάτω.

Μια στιγμή τον είδα να καταθέτει περήφανα για το ΚΚΕ στεφάνι στο νησί. Ούτε καν θυμάμαι την γιορτή. Φούσκωνε για μια πράξη, που για κάποιον άλλο θα ήταν αδιάφορη. Άλλη μία φορά τον συνάντησα στον Πειραιά, δίπλα στο σπίτι μου. Εγώ ετοιμαζόμουν για την καθημερινή έξοδο με το ποδήλατο. Εκείνος με καμάρωσε, με κοίταξε με τόση χαρά, που φαινόταν στα καθάρια μάτια του. Μετρημένος και διακριτικός, τόσο που ένα «μπράβο» του με γέμισε και μ’ έκανε πύραυλο.

Φίλος, που δεν πίστευε στα αδιάφορα και μεγάλα λόγια! Φίλος, που δεν μοιράστηκα μαζί του κρυφές σκέψεις, γιατί, όταν έπρεπε, εγώ χάζευα γκόμενες!...

Άδικο το εγκεφαλικό για τον φίλο μου. Θα προσευχηθώ κι εγώ μαζί με τα παιδιά του. Έχω την αίσθηση πως, μετά το χτύπημα της μοίρας, όλοι στο χωριό κατάλαβαν τον σπουδαίο ρόλο του. Τι να το κάμεις;

Αθόρυβα, μα με βήματα ουσιαστικά, κατάφερε να δείξει τον δρόμο της συλλογικότητας. Σε καιρούς που οι φελλοί επιπλέουν. Πόση ανάγκη έχουμε από τέτοιους ανθρώπους!!!

Δεν ξέρω∙ ακόμη οι φελλοί επιπλέουν;;