Φωτογραφίζει και γράφει ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ
Η δουλειά δύσκολη, μα δεν το βάζουν κάτω. Φόρτωμα - ξεφόρτωμα. Βρώμικοι από την λάσπη κάθε μέρα. Κάνουν καλή παρέα.
Οκτώ εργάτες, σχεδόν είκοσι χρόνια μαζί. Είναι στην βιομηχανία πηλού. Πέτρες, που χτυπούν σε μεγάλους κάδους. Είναι κάτι σαν μπλέντερ. Μετά στο νερό. Στεγνώνουν. Συσκευάζονται σε σακιά και στην αγορά. Κανάτια, πιάτα, διακοσμητικά.
- Πέντε τόνους την ημέρα. Κάνε τους υπολογισμούς, να δεις!...
- Άλλο μαγαζί δεν έχει. Στους Ευρωπαίους συναδέλφους θα πάμε. Ούτε το χώμα δεν θα δουλεύουμε στο τέλος. Μόνο για να μας θάψουν. Εκεί μπαίνει λίγο το φτυάρι...
Αισθάνονται και αυτοί, οι εργάτες, σαν καλλιτέχνες. Το πονάνε το πράμα, τις πέτρες. Μα τώρα λέει, δυο από τους οκτώ, θα πρέπει να φύγουν. Εργασιακή εφεδρεία. Την κολοκυθιά θα παίξουν στο τέλος, αφού ο διευθυντής της μονάδας δεν μπορεί να βγάλει άκρη στην μικρή ιστορία. Δεν τους κάρφωσε! Πού φτάσαμε...
Σε όλο το δημόσιο μίλησαν για παραπάνω, πλεονάζον προσωπικό. Επικοινωνιακά τεχνάσματα, σαν να διαβάζω μύθους του Αισώπου. Τώρα πήραν πίσω το μέτρο, σήμερα, αύριο μπορεί να ξυπνήσουν στραβά. Ν’ ανακαλύψουν μια καινούρια λέξη.
Κοιτώ ξανά και ξανά τα πρόσωπα τους. Λάσπη φτιάχνουν, μα φαίνεται ούτε και γι’ αυτό είμαστε ικανοί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου